Catulle Mendès Fransız bir şair ve mektup yazarıydı.
Ondan bir eseri serlevha edelim…

Geceleyin, tepenin sırtındaki inişli yoldan yuvarlanan taşların, kırılan dalların çıkardığı bir sel gürültüsü içinde, aşık ve aşıka delirmiş atlarını dörtnala koşturarak sürmeye başladılar… Bir taraftan atlarını sürerken bir taraftan da konuşuyorlardı.


Erkek: Bize yetişecekler!
Kadın: Bize ne yapacaklar?
Erkek: Eğer öldürülürsek, ne iyi!
– Oh! Evet, evet keşke bizi öldürseler!
– Fakat Hayır, bizi öldürmeyecekler.
– Ne için?
– Onlar bilirler ki sensiz yaşamak…
– Oh! Ne ümitsizlik!…
– Sensiz ölmek bana daha gaddarca geliyor…
– Oh! Beraber ölmek!
– Eşin bunu bizden esirgeyecek…
– Heyhat!
– Zire seni seviyor.
– Ben ondan nefret ediyorum.
– Ben de, zira bana garezi var.
yaptıkları şeyi tekrar gözden geçirme imkanı buldular.
Kadın tekrar:
– Artık bizim için bir ümit kalmadığına emin misin?- dedi.
– Hiçbir ümit.
– Hiçbir melce?
– E, birbirimizi görmeden yaşayacak mıyız?
– Asla.
– Pekala! Ölelim!
Erkek:
– Bende bunu söylemeni bekliyordum… Ölelim!
– Dinle sevgilim, bu yolun aşağısında…
– Sert kayalıkları geçince aşağıda büyük bir uçurum var, değil mi?
– Atımızı dört nala oraya sürelim!
– Peki.
– İkimiz de bu uçurumdan aşağıya yuvarlanıp gidelim.
– Son öpücükten sonra değil mi?
– Al, işte!
– Ölüm için de.
O vakit erkeğin atı ağaçlıkların sonundaki uçuruma doğru fırladı.
Lakin kadın, bu ormanlık alanda tam uçurumun kenarına yaklaşmışken ani bir dizgin darbesiyle atını uçurumun kenarında birdenbire durup attan aşağı inip uçurumdan kendisine kollarını uzatan erkeğin kayadan kayaya, yuvarlanmasına gülümseyerek bakıverdi!

Kadın Dergisi sayı 3 27 Teşrin-i evvel 1324/9 Kasım 1908, s.6
Perviz