bilmiyorum;
hissettiklerimi dile getirmekten,
söyleyip – söylememekten alıkoyacak beni ne var?
kalmışım, tek başıma gözlerim nemli
dalmışım, tek başıma resminle sitemli
saklamışım fikrimi bir elim beynimde
gizlemişim kalbimi bir elim göğsümde

bilmiyorsun;
sensiz geçen soğuk eylülleri,
yün yorgan altı titrek üşümeleri,
yaşattığın depremleri,
Yuşa ve Zeynep’le uzun sohbetleri
sağ olsunlar;
uyuşmuş bedenimin can yoldaşı oldular

şimdi kaçışlarımdan geriye kalanları;
son yolculuğuna uğurladım perde arkasından
buğulu cam her şeyi bir bir anlatır bana
ardından çizdiğim yollar
artık uzaklara çağırır beni
ister istemez açılır pencerem
tatlı bir rüzgardır gelir eser
düşlerimin arka bahçesinden
bir can, bir ten kokusu gelir burnuma
çoğulcu düşleri barındıran
şefkatli kolların gülümseyişlerini andıran
bükülür kollarım bir yıldırım düşer yüreğime
aniden sessizliğe kavuşur sıcak bedenim

ölmeliyim artık;
ya da gitmem mi gerekir bu şehirden?
ya da toprağın şefkatine
bahçemdeki kiraz ağacına,
belki selvi ağacına,
veyahut söğüdün dostluğuna mı sığınmalıyım?
bilmiyorum;
hiç içim ölmek istemez
çünkü yalnız kalır, yalnızlığım
canım sevgilim