Bulutlu rüyalar seyrindeydik. Her an kopup küçük yuvamýzý parça parça

edecek bir fýrtýnanýn varlýðýndan çekiniyorduk. Mutsuzluðumuzun Kýþý

romanýndaki gibi her sabah iþe gidiyor, her akþam eve geliyor ve neyi

özlediðimi bilmeden özlüyordum. Steinbeck'e bayýlýrým bilirsin.


Þehrin bütün güzel insanlarý gibi bir susma oyunu oynuyorduk. Bir, iki, üç

týp!Gerçek hayatýn oyundan tek farký mimiklerimiz bizi ele verince gülmüyor,

aðlýyorduk. Hayata yenildiðimiz belli olmasýn diye bunu gizli gizli

yapýyorduk. Haber bültenlerinde ve medyada yer alan bütün o kötü þeyler

bizim baþýmýza gelmeyecekmiþ gibi davranýyorduk. Biz þanslý olanlardýk.

Bizi sýcak tuttuðu sürece bu küçük yuva için fedakarlýk yapacak ve sadakat

gösterecektik.


Ama hayat çoktan bizi biryerlerimizden yaralamýþtý. Biz sadece yaralarýmýzý

gizliyorduk birbirimizden ve herkesten. Çünkü bir kez yaralý olduðumuz

anlaþýlýrsa, kanýn kokusunu alan köpekbalýðý gibi hayat gelip bizi

yokedecekti. Oysa hayatýn susma oyununda yenemeyeceði kimse yoktu.

Aslýnda önemli olan yaralý olduðunu sezdirmemek deðildi, yaralý olduðunu

kabul etmemekti.


Böylece ne kadar yaralanýrsak yaralanalým güçlü gözükebilir, çocuklarý

dünyanýn güzel bir yer olduðuna ikna edebilirdik. Sanatçýlar gibi hayal

etmekten, güzel cümleler kurmaktan vazgeçmemeliydik. Ama iþte hayatýn

karanlýðý yüzlerimize, cümlelerimize vuruyordu.


Böylece hayal kurmaktanda vazgeçtik. Hayal kýrýklýklarýný gizlemek en zor

olanýydý çünkü. Geriye birtek çocuklara söylediðimiz yalanlar kaldý sevgilim.


Bu gece herkes uyuduðunda beni dudaklarýmdan ilk kez öptüðün gibi öp ve

ilk kez herþeyi unutturduðun gibi unuttur. Bir tek kadýnlýðýnýn çocuksu sesi

kalsýn aklýmda. Çünkü ben artýk susamýyorum.