Kapý, sýradan bir kelime deðil üstelik çelik, altýn kaplama, ahþap doðrama olmuþ hiç biri de umrumda deðil. Ýlgimi çeken sadece kapýnýn önünde ve arkasýndaki nefesler. Kapýnýn zili, tutma kolu, üstündeki isimlik, önündeki paspas hayatýn hikaye kýsmý beni etkileyen "anlatsam roman olur" kýsmý yani dokunuþlar.

Kapýnýn önünde uzunca süre bekleyip, eli defalarca zile temas edip, basmaya cesaret edemeyenler,

Kapýnýn anahtarýný mutsuzsa, umutsuzca, çaresizce çevirenler,

Kapýya vardýðýnda kalbi pýr pýr edenler,

Kapýnýn ardýnda bomboþ bir sessizlik olduðunu bilenler,

Çarparak çýktýðý kapýya, baþýný çevirip tekrar iç geçirerek bakanlar...

Bir de gönül kapýsý var herkesin rahatça açýp giremeyeceði; içeriden dýþarýsý, dýþarýdan içerisi görünmeyen. Göz deðil ruh merceði var içini hissedebileceðin o da duygusu olana, duygusuza her yer buzlu cam, her taraf beton.

En acýsý da sevgisi kapýlara sýðmayan sevdiklerine bir daha kapý açamamak. Kapýlar bir gün sonsuza kadar kapanýr ama sen o kapýlarý ve ardýndakileri asla unutamazsýn.