Zaman tünelinde yitip gideceğimizi bildiğimiz halde sonsuz hayaller, sınırsız beklentiler yüklüyoruz geleceğe yönelik. Gelecekse adı meçhul bir günün ilk veya son saniyesi.

Hırs, kıskançlık, kin, nefret gibi duygular beslemedim hiç bugüne dek. Fakat iliklerine kadar bu tür hislere tutsak nice insan tanıdım; yakından, uzaktan.

Onlara sadece acıyorum içten içe. Sonu ebediyet olan bir hikayeye ölümsüz roman yazmakla meşguller. En kötü karaktere bürünüyorlar korkusuzca, fütursuzca. Karşısındakileri eziyor, üzüyor, hakkını yiyiyor, hukukunu çiğniyorlar. Onlar hazmediyor da bizim gibilerin taş gibi oturuyor midesine bu olup bitenler.

Mal, mülk, para ile gelen zenginlikle sonsuzluğun anahtarı satın alınamıyor. Makamına, ünvanına güvenenler, Azrail'e "Canımı alırsan fena olur" gibi tehditler de savuramıyor. Peki nedir bu dünyanın sahibiymişcesine hükmedişler? Misafir olduğu gerçeğini unutanlardan erdemli insan olmayı hatırlamalarını beklemek sanırım hayal ötesi.

Gittikçe bozuluyor her şey bu da derinden yaralıyor insanı ister istemez. Gel de özleme geçmişin güzelliğini, sıcaklığını, dostluğunu, komşuluğunu. Keşkelerin ölü zamanlar olduğunu biliyorum ama iyi ki şimdiki dönemdeyim de diyemiyorum ne yalan söyleyeyim.

Dilerim hayretlere düşürecek güzelliklerle karşılaşır daha pozitif yazılar kaleme alırım eskisi gibi.

Kalın sağlıcakla...