Zaman tünelinde yitip gideceðimizi bildiðimiz halde sonsuz hayaller, sýnýrsýz beklentiler yüklüyoruz geleceðe yönelik. Gelecekse adý meçhul bir günün ilk veya son saniyesi.

Hýrs, kýskançlýk, kin, nefret gibi duygular beslemedim hiç bugüne dek. Fakat iliklerine kadar bu tür hislere tutsak nice insan tanýdým; yakýndan, uzaktan.

Onlara sadece acýyorum içten içe. Sonu ebediyet olan bir hikayeye ölümsüz roman yazmakla meþguller. En kötü karaktere bürünüyorlar korkusuzca, fütursuzca. Karþýsýndakileri eziyor, üzüyor, hakkýný yiyiyor, hukukunu çiðniyorlar. Onlar hazmediyor da bizim gibilerin taþ gibi oturuyor midesine bu olup bitenler.

Mal, mülk, para ile gelen zenginlikle sonsuzluðun anahtarý satýn alýnamýyor. Makamýna, ünvanýna güvenenler, Azrail'e "Canýmý alýrsan fena olur" gibi tehditler de savuramýyor. Peki nedir bu dünyanýn sahibiymiþcesine hükmediþler? Misafir olduðu gerçeðini unutanlardan erdemli insan olmayý hatýrlamalarýný beklemek sanýrým hayal ötesi.

Gittikçe bozuluyor her þey bu da derinden yaralýyor insaný ister istemez. Gel de özleme geçmiþin güzelliðini, sýcaklýðýný, dostluðunu, komþuluðunu. Keþkelerin ölü zamanlar olduðunu biliyorum ama iyi ki þimdiki dönemdeyim de diyemiyorum ne yalan söyleyeyim.

Dilerim hayretlere düþürecek güzelliklerle karþýlaþýr daha pozitif yazýlar kaleme alýrým eskisi gibi.

Kalýn saðlýcakla...