BEÞÝNCÝ BÖLÜM


Yürümek ve güneþ can bezdirmiþti, “az daha yürüyelim” diye ýsrar etti Seher, geri dönecektik ya ya da yol kenarýnda bir aðaç altýnda ateþ yakýp patatesleri közleyip yiyecektik.

Bir köy evinin yanýndan geçiyorduk, bir dayý yolun kenarýnda elinde çay bardaðýyla duruyordu. 70 yaþlarýnda bir amcaydý. Bu çay gözüme büyüleyici geldi, bir içsem ne güzel olurdu, yürümekten mahvolmuþtum.
Seher, mutlu olsun diye köpek gibi eþlik ediyordum ona.
El ettim, “Selam dayý “dedim.
Keþke bizi çay içmeye davet etse diye yýrtýndý içim.
“Gençler nereye?” diye sordu dayý.
“Dolaþýyorduk. Sýcak çok” dedim.
Seher, þelaleyi sordu.
Dayý güldü, “ohoo, o çok uzakta, geride hem de, siz yanlýþ gelmiþsiniz.”
“Hadi ya” dedi Seher, “teþekkür ederim dayý, kendine iyi bak, haydi hemen gidelim.”
Seher’e ters bir bakýþ attým.
“Ne var be!” dedi, týslayarak fýsýldadý.
“Çay içme fýrsatý yakalayabiliriz.”
“Haklýsýn.”
“Demek öyle dayý, ha?” dedim, “boþuna geldik.”
“He, boþuna geldiniz. Gelin soluklanýn, bir çay için.”
“Gerçekten mi?”
“Buyurun. Vaktiniz varsa gelin.”
Eve ilerlerken Seher þöyle dedi: “Benim babam turizmci, zengin biri kýzým, sen de profesör oðlusun. Sorarlarsa öyle þeyler de.”
“Sebep?”
“Ya bakarsýn tanýdýk çýkar filan. Bizimkilerin kulaðýna gider. Ne bileyim.”
“Sen zengin kýzý oynayabilirsin; ben oynamayacaðým.”
“Ya çaya ilaç katýp bizi uyutup bodruma kapatýrlarsa?”
“Yok caným. Güneþ baþýna geçmiþ olmalý. Bunlarý güzüm tutmazsa çabuk kalkarýz.”
“Oldu; gözlerim doldu.”
Eve vardýk. Baktým çay yeni yapýlmýþ!
“Aç mýsýnýz, çocuklar?”
“Evet.”
Ýçeri seslendi amca: “Karý, yemek iþi ne oldu?”
Yanýt hemen geldi: “Karý demeyeceksin, çok gücüme gidiyor, boru diyeceksin, anladýn mý, bo-ru. Bu beni etkiliyor, tamam mý?”
“Haným misafirler var, yemek yiyecekler.
“A öyle mi?” dedi kadýn, utanarak, baþýný pencereden az uzattý, azcýk görebildim.
Çok geçmeden kadýn göründü. Topaç gibi güleç bir teyze geldi yanýmýza kuruldu, karý kocayla sohbet baþladý.
Seher turizmci babasýndan ve yurt dýþýnda okuyan ablalarýndan söz ediyordu. Bana da sorular sordular, ben de estetik cerrah babamla ilgili sorularý, ailemi biraz anlattým.
Þeref dayý kalktý, “benim þurada az iþim var” dedi, duvarý örmem lazým. Siz karnýnýzý doyurursunuz.”
Bahçe duvarýný örüyordu. Yanýna gittim. Ýþe el attým.
“Kýrýk tuðlayý eline aldý, göðe kaldýrdý, “olmak ya da olmamak, bütün mesele bu,” bana baktý garip biçimde; “aranýzda neler geçti?”
“Dostuz biz.”
“Tabi caným.”
“Ne tür müzikler dinliyorsun, evlat?”
“Kulaða ne hoþ gelirse.”
“Bu konuda bilinçli deðilsin.”
“Nasýl yani?”
“Bak evlat, özellikle heavy metal sakýn dinleme, o tür müzikler ithal ve tam bir þeytan iþi, insaný yoldan çýkaran ve þeytan yoluna sokan müziklerdir, ben heavy metalin çok zararýný gördüm, hayatýmý mahvetti.”
“Nasýl yani?”
“Evlat, ülkemizi ele geçirmek istiyorlar, bunu da kültürle yapmak istiyorlar, müziklerle, filmlerle, televizyonu açýyorsun bir ton dizi saçmalýðý, film, bunlarý izleyen halka her þeyi yutturursun, eskiden savaþlarla iþgal baþlatýrlardý, þimdi ise kültür üstünden bir savaþ, ülkeyi, gençleri ele geçirme dertleri var.”
Dayýya gülümsedim.
“Delice geldi biliyorum.” dedi dayý.
“Dayý bu çok paranoyak þizofrenik yaklaþým olmadý mý, bizim mahallede bir abi de göçmenlerin ajan olduðunu söylemiþti bana.”
Dayý güldü.

Biz onunla iþi yapýp sohbet ederken Seher ise bahçeden taze fasulye topluyordu.
Sonra teyze seslendi; “Yemek az sonra hazýr. Gelin.”
Ýþi býraktým. Amca gelmedi, onu bekliyorduk.
Seher ve teyze kafa kafaya vermiþti. Teyze Seher’e taze fasulye kýrmasýný öðretiyordu.
“Sen hiç taze fasulye toplayýp kýrmadýn tabi.”
Kýrmadým.
“Yap bakayým göreyim.”
“Aa teyze, darýlma; ama senin sakalýn çýkmýþ.”
“Kocadým be kýzým, arada üç beþ tüy çýkýyor çenede.”
“Alayým mý onlarý?”
Baktým, sahiden teyzenin çenesinde üç kalýn kýl var.
“Teyze, çekip alayým onlarý.”
Boþ ver, akþam ben alýrým cýmbýzla.”
“Dur.”
“Elleme. Bak elime, nasýl yaptýðýmý öðren. Bak ben peþ peþe yapacaðým.”
Seher, onu izliyor.
“Ben 8 tane kýrdým, sýra sende. Sen 4 tane kýrsan yeter.”
“Peki” diyor, bu kez baþaracaðým.”
Ýlkini kýrdý.
“Söyle bakalým ben 8 tane kýrdým, sen 4 tane kýracaksýn.”
“Toplam kaç eder?”
“15 eder.”
“Hesap konusunda süpersin.”
“Teþekkür ederim.
“Kýzým 8+4: 12 ediyor.
“Ay þaþýrmýþým.”
Seyyare teyze þöyle dedi: “
“Kýzcaðýzým fasulyeyi kibar tut, kelebeði tutar gibi zarif tut.”
“Tamam teyze, böyle mi?”
“Daha kibar. Acele etme, fasulyeyi hisset, o da seni hissetsin, bu meditasyondur, yemeðin tadýný verecek olan gizli elementtir bu.”
“Aaa ellerinde ne kadar çok nasýr var.”
“Eh olacak.”
“Orada bir þekil var. Kanatlarýný açmýþ bir melek var orada. Öpeyim teyze.”
Öpüyor, teyze gülüyor çocuk gibi.
Dayý geldi yanýmýza.Bahçede masaya yemekler getirildi, yemeðe giriþtik.
“Dört çocuk büyüktük. Biri doktor, biri savcý, biri hemþire, biri öðretmen oldu. Biz de kaldýk baþ bala burada. Emekli olunca köye yerleþtim. Müzik aletleri satan bir dükkan iþlettim yýlarca.”
Sonra yaþlý çifte baþka iþlerde yardým ettik birkaç saat boyunca, burada yapýlacak bir sürü iþ vardý, zevkle çalýþtýk Seher’le ve büyük zevk aldýk ve yaþlý çiftle daha çok kaynaþtýk, bütünleþtik.
Hayatta yediðim en lezzetli yemeklerdi.
Seher, bana fýsýldadý: “Vakit ilerledi, eve gitsek iyi olur.”
Sarýlýp öpüþtük kucaklaþtýk. Onlarý aðladý biz de.
“Tekrar gelin” dedi Þeref amca, “sarý kafa sizden çok güzel söz etti. Turizmci babaya, estetik cerrah babaya selamlarýmýzý iletin.” Güldü.
Tabi biz çok utandýk.
Bazen insanýn þelaleye, ormanda deðil; baþka birilerine, þeylere gitmesi lazým, böylesi iyiymiþ, faydalýymýþ. Yaþlýlar enerji vermez, bitik, yardýma muhtaç diye düþünürdüm; ama öyle deðil.
Aþaðý doðru yürümek keyifliydi. Ýyi þeylerin üstüne yürümek insana kuþ gibi hissettirir. Sevgiliden ayrýlýp eve döner gibi. Ormanlýk alanýn yanýndan geçiyorduk. Büyük aðaçlara hayran kaldým, her birine sarýlasým geldi.
Farklý bir þey yapmak, böyle bir serüvene dalmak ikimize de çok iyi gelmiþti. Ama þelaleyi bulamamýþtýk. Herhalde baþka sefere onu bulurduk ya da sorun deðildi.
“Akýþýna býrakmak iþi en iyisiymiþ” dedi Seher, zorlamayacaksýn, akýþa göre ilerleyeceksin, plansýz programsýz yaþayacaksýn.”
Yol bir türlü bitmiyordu, bitmesini de istemiyordum; ama Seher eve geç kalmaktan korkuyordu.