Köylü Kýz Kezban


1


Sabahýn erken saatleriydi, bölgede 3 gündür kar fýrtýnasý vardý, yoðun rüzgarla kýrbaç gibi yaðan ince kar insana nefes aldýrmýyor, her þeyi zora, ister istemez kanlý bir mücadeleye sokuyordu. Daðýn yamacýnda 3 kiþi kaplumbaða gibi ilerlemeye çalýþýyordu, dizlerine kadar kara batmýþlardý, bu üç adam elektrik onarým arýza ekibiydi, adamlardan biri çok öndeydi, yumuþak ve derin karda ilerlemekten nefes nefese kalmýþlardý ve tamir çantasý, ve boyunlarýna asýlý halatlar vardý, elektrikleri kesik olan köye ulaþmaya çalýþýyorlardý. Ölüm tehlikesi altýna çok zahmetli
bir yürüyüþten sonra yamacýn bir noktasýnda elektrik direkleri göründü, gri renkli dört ayaklý elektrik direkleri, Sibirya’daki evler gibi buz tutmuþtu, saçaklar oluþmuþtu, antik çaðlardan bir kesit gibiydi, ya da buzul çaðýndan.
Yakýnda bakýmsýz; ama sert bir köpek, bir kadýn ve bir adam göründü, ekibi bekleyen köylüler. Arýza olunca bu ekip kar fýrtýnasýnda bile, çýð altýnda kalma riskini göze alýp mutlaka onarýma giderlerdi, üstelik kurt tehlikesi de vardý, buz tutan elektrik direklerine týrmanacaklar, arýzayý bulup yok edecekler, onlarýnki bambaþka bir mücadele ve azim türüydü. Anadolu’nun birçok bölgesinde iþlerin ruhunda bu vardý; canla baþla mücadele, ölümüne mücadele. Ve bu mücadele meþhur bir haber ajansýnýn sitesine yansýyacaktýr.
Mezrada eski ahýrýn giriþinde, kiriþte bir çift yabani güvercin vardý, posurmuþlardý, tüylerini temizliyorlardý, ahýrýn saðýnda az ilerde tek katlý bir ev vardý, penceresinin pervazlarý maviye boyalýydý, akrebin yaklaþmasýný engellemek için mavi boyarlarmýþ. Bazý zararlý böceklerin çiçeklenen meyve aðaçlarýnýn çiçeklerini yediði ve çiftçilerin onlarý tuzaða düþürmek için aðaçlarýna altlarýna su dolu mavi leðenler koyduðu ve mavi rengin cazibesine kapýlýp öldükleri bir gazetede haber yapýlmýþtýr.
Ahýrýn yakýnlarýnda baþka bir kulübe vardý, içerde genç kýz ve annesi vardý, kadýn tandýrda ekmek piþirirken kýzý ona yardým ediyordu, 17 yaþýndaki Kezban kýr çiçeklerini andýrýyordu, yüzünde her zaman tatlý bir sakinlik olurdu, anne sözü dinler ve kendi düþüncesi baþka olsa da annesine uymayý bilirdi, annesi Ayþe buna bayýlýrdý, ateþ çukuru yanýnda baðdaþ kurmuþtu, hamuru tandýrýn yan duvarýna yerleþtiriyordu küçük yastýkla.
Kezban, kirli ufak pencereden dýþarý baktý: “Kar güzel yaðýyor.”
Annesi geçen kýþ ayýndan, sýkýntýlý bir günden söz etmeye baþladý. Lafý bitince sessizliðe gömüldü, iþini yapýyordu ritmik hareketlerle, zor’a alýþýndý, kaygýsý kýzý bunlarý çekmemeliydi, bu konuda öðütlere baþladý, arada baþýný çevirip kýzýnýn onu ciddiyetle dinleyip dinlemediðine bakýyordu, ona bakmayý seviyordu. Mücadeleci elleri iþ yapmaktan kösele gibi sertti, oysa 15 yaþýnda su ve ýþýk kaynaðý gibiydi; yumuþak, tatlý, zarif. Oturduðu yerden kalkýp tandýrýn içine ekmeði yerleþtirmek, yan duvarýna yerleþtirmek kolay deðildir. Elin yanar, ýsýya dayanamaz, bu iþi sadece bilenler becerebilir, kýzgýn duvara hamur yapýþýr, sakýz gibi. 15 yaþýnda evlenmiþtir, buralarda böyleydi eskiden. Ve buna ‘kader’ denir. Aslýnda bunun asýl adý ‘cahillik’di ve kýzýnýn bu maðara þartlarýndan kurtulup kendi hayatýný kurmasý en çok istediði þeydi.
Kezban, abisinin kitaplarý okurdu, ve ona ikinci el kitaplar getirirdi abisi, ikinci el kitaplar çok ucuzdur, yeni çýkan kitaplar kýsa sonra sahaflara düþer. Kezban o kitaplardan kafasýnda kalanlardan annesine söz ederdi, güya annesine yeni bir þey öðretecekti, feleðin çemberinden geçmiþ annesi ise onu güzelce dinler, ve gerekirse yeteri kadar konuþurdu, hayat bilgisi ve tecrübelerle karþýlýk verirdi, onu bambaþka yerlere sürüklerdi tertemiz ruhuyla. Kezban okulda baþarýlýydý, çok çalýþýrdý, annesi ona iþ buyurmazdý bu sýralar, kitap okumayý çok severdi Kezban, sanki böyle düþsel bir anahtar edinecek, fantastik ya da adým atýlmamýþ dünyalarýn sýrlarýna erecekti, bazen zorlanýrdý, ama bir kitabý inatla zorla bitirince sýnýf atlamýþ gibi sevinirdi, çaðlarý aþmýþ gibi. Daðdaki bu zor yaþantý insanýn ya ermesine ya delirmesine ya da müthiþ bir motivasyona yol açardý. Bu düzen deðiþmeliydi, deðiþmiyorsa Kezban yer deðiþtirmeliydi ve bu onu çok heyecanlandýrýyordu: Annesine üniversiteyi kazanýnca olacaklardan söz ediyordu. Annesi bir þey dedi ve güldü, kadýnýn ön diþlerinden biri kýrýk ve simsiyah olmuþtu, birçok diþinin de yaptýrýlmasý gerekiyordu; ama yýllardýr bunun üstüne düþmemiþti, “para yok” diyordu, para