Piyano Taburesindeki Kurt : Emre Elivar

Seval Deniz Karahaliloğlu

Genç bir kurt adam piyanist olmaya karar verirse ne olur?

El ilanının üzerindeki resme bakınca bir an için bayağı halim selim bir görünüşü var dediğimi hatırlıyorum.
Ama gözlerinde yakaladığım o tuhaf pırıltı sanki bu düşüncemi yalanlıyormuş gibi görünüyordu.
Hani şu hafif alaycı ‘alaca karanlık kuşağı’ hikayelerinde olduğu gibi.
Konsere gidince anladım haklı olduğumu.
Emre Elivar, yani şu sözünü ettiğimiz genç ‘kurt adam’, yeni nesil, son dönemin canavar piyanistlerinden birisi.
Yeteneğinin ötesinde, konser sırasında piyanoyla yaşadıkları inanılır gibi değil.
Johann Sebastian Bach’ın, 3. Fransız Suiti’ni akıllı uslu icra eden Emre’ye, Ludwig van Beethoven’ın 23. Piyano Sonatı’nda bir haller oldu.
İlk önce yüzü değişti, sonra Buffy Vampire’daki Angel gibi elleri pençeye dönüştü.
Ve Emre ile piyano arasında, dünyanın daha önce hiç tanık olmadığı türden tutkulu, çılgın ve ürkütücü bir aşk yaşanmaya başladı.
Artık tamamıyla bir ‘kurt adama’ dönüşen Emre’nin çıkardığı hırıltılı nefes alıp vermeler arasında, Fa Minörler el ele tutuşarak müzik tarihinin belki de en unutulmaz aşkını terennüm ettiler.
Zaman geldi, notalar arasında büyük bir savaş yaşandı.
Minörlerle majörler feci kapıştı.
Kahraman fa gamı, kendini büyük bir cesaretle savundu.
Emre, kalından inceye tüm tuşları şöyle bir sıradan geçirdiğinde anladım ki, büyük usta Beethoven ‘Op. 57 Appasionata’yı, Emre için yazmış.
Bir an iki eli tuşların üzerinde büyüdü, büyüdü, büyüdü, ….
‘Tamam’ dedim kendi kendime, şimdi koca piyanoyu, nescafe tabağının kenarına iliştirilmiş çikolatalı gofret misali yiyecek, daha sonra parmaklarına yapışan tuşları, arta kalan çikolata parçaları gibi yalayıp yuttuktan sonra keyifle arkasına yaslanacak.
Yoo, hayır, Emre Elivar hala çalmaya devam ediyor.
Hala tutkulu, hissettiği aşktan yüzü gerilmiş, bitap düşmüş bir şekilde çalmaya devam ediyor.
Bizim bilmediğimiz bir boyutta, piyanoyla arasında yaşanan özel ilişkiden fena halde rahatsız, çaresiz bir seyirci olarak, koltuğuma büzüldükçe büzülüyorum.
Neredeyse, ‘parmak kız’ olsam ve salona dağılan o nazik notaların birine tutunarak aşağı doğru süzülsem diyorum ama nafile, hala oradayım.
Nutkum tutulmuş bir şekilde onu izliyorum.
Appasionata’nın son tuşlarıyla da vedalaşınca, nihayet normale dönüyor.
Üzerinde aynı kıyafet var.
Fakat, diğeri nereye gitti diye soruyorum.
Burada, bence ciddi bir ‘Dr Jekyll ve Mr Hyde’ hikayesi ile karşı karşıyayız.
Çünkü, seyircileri selamlayan efendi, kibar ve mütevazı görünüşlü bu genç adamla, demin piyano taburesinde oturan ‘kurt adam’ arasında zerrece benzerlik yok.
Çılgın gibi alkışladıktan sonra, sessizce koltuğumdan kalkıp çıkışa doğru gidiyorum.
Çünkü, konserin ikinci bölümüne kalbim dayanamayabilir.
Aslına bakarsanız, ne Emre Elivar’a, ne Beethoven’a ne de kendime yazık etmek istemiyorum ve şundan kesinlikle eminim ki, ‘Appasionate’ bir daha asla bu kadar ‘muhteşem’ bir biçimde icra edilemeyecek.
Yolda yürürken düşünüyorum da biz Viyana kapılarına gönderdiğimiz askerlerimize, yeniçerilerimize ve imajımıza boşuna yazık etmişiz.
Ne gerek vardı, onca tantanaya efendim?
Ver eline Beethoven’ın notalarını, gönder Emre Elivar’ı Viyana kapılarına, göstersin dünyanın kaç bucak olduğunu o züppe Avrupalılara.
İşte, o zaman gerçekten gönül rahatlığı ile bağırabilirlerdi.
Oh, Mumy Türkler geliyor!!!...