Dostum,

Seninle ülke meselelerine kafa yormayalı hayli zaman geçti. Seçimlerden arta kalan artıkları topladığımız anlar aklıma geldi. Görüyorum ki arda düşen pislikleri toplama işi yine bizlere düşecek; sana, bana, kaygısı olan insanlara. Ben bir işçi çocuğuyum. Babama Engels'i sorsan bilmez. Bu adam nedir, necidir. Rus işçi sınıfının çektiği onca sıkıntıdan sonra her bir işçinin 'Engelsleşme'si tesadüf değildir elbet. Siyasi gündemde particilik yapan Engels tarzı insanların olabileceğini düşünmüyorum. En azından şimdilik. Ya da şöyle söyleyeyim: parti insanları sınırlar, kavgalarını, sorumluluklarını çizer. Ve benliği tatmin etmede tiksindirici bir duruma gelir sadece. Halkın temsilciliğini savunan her siyasi oluşum belirli kriterlerinin ardına sığınan ve toplumun üzerine kalın duvarlar çeken cılız düşünce parçalarından başka bir şey değildir.

Biz küçük bir yörenin büyük dostluklarını ülke kargaşalarında yaşadık. Hastalığı olan okullarda okuduk. Eğitim hastaydı ki halen hasta. Gazete okumanın yasak olduğu okullarda okuduk. Gazete getirmenin yasak olduğu. Ve belki de hiç bir zaman öğrenemeyeceğimiz doğruları kaçırdık. Özgür bir ortamın namağlup asiliği sinen yaşamlarda. Şimdilerde ise yeni bir seçim kaygısı. Allah aşkına kimi, niye, ne diye seçiyoruz? Sen de biliyorsun ki henüz saplantıları olan bir ataerkil sistemin oy kullanıcılarıyız. Demokrasi kavgalarında samimi olamadıkları yumruk sıkışlarının inceliğinde gizli. Ve bak Ankara'dan daha iyi görünür ülkem. Nasıl taşır topları Fırat. Ve nasıl geri getirir Sam yeli Orta Anadolu'ya savrulan toprakları. Doğaya inat, doğuya inat ülke birlikteliği naraları savuranlar şimdilerde en tepede ve bu siyasi görüşün kapayamadığı yara partilerin içinden ok gibi fırlayan insanların içinde. Önce insan. Vatan karmaşasından kaçtığımız zaman. Siyasi partiler bir merdivenin basamaklarıdır. Hangi yükseklikte oldukları hiç önemli değildir.

Umudun ağrısını duyman dileyimle...