12 Eylül Referandumunda Neden “Hayýr” Oyu Kullanmalýyýz

12 Eylül’de yapýlacak olan kýsmi anayasa deðiþikliðine dair referandum,toplumsal ve siyasal yaþamda köklü deðiþiklikler içermediði halde,politikacýlar tarafýndan ülkenin en önemli gündem maddesi olarak sunulmaktadýr.Durumun bu þekilde ortaya konulmasýnýn sebebi ise,referandumdan çýkacak sonucun iktidarýn ve yönetimi deðiþen ana muhalefetin olasý bir seçimde ne kadar oy alabileceðine dair önemli ipuçlarý verecek olmasýndandýr.Hal böyle olunca adeta bir genel ya da yerel seçim havasý siyasi atmosfere hakim olmaktadýr.Bununla birlikte halkýn önüne çýkan politikacýlar,anayasa deðiþiklik paketinin ne getirip ne götürdüðünden ziyade kýsýr polemiklerle ve belaltý vuruþlarla puan toplamaya çalýþmaktadýrlar.Gerçi bu durum Türkiye’de siyaset yapma biçiminin tipik bir göstergesidir,aykýrý bir durumdan söz edilemez.Fakat siyaseti algýlama biçimimizin deðiþmesi gerektiði ve siyasi kültürümüzün geri kalmýþlýðý da eleþtirilmeden geçilmemelidir.

Toplumsal mutabakattan yoksun olarak alelacele gündeme getirilen ,tartýþýlmasýna ,yorumlanmasýna,revizyona imkan tanýnmadan meclisten geçirilen deðiþiklik paketi, mevcut iktidarýn muhalefeti köþeye sýkýþtýrmak niyetiyle böyle bir adým attýðýný açýkça göstermektedir.Sekiz yýllýk iktidarý döneminde böyle bir giriþimde bulunmayan,cumhurbaþkanýnýn “anayasa deðiþikliði imkaný vardý ama bu fýrsat kaçýrýldý” ifadesinden sonra metazori bir taslak hazýrlayan iktidarýn samimiyeti ve deðiþimden,dönüþümden yana olduðu iddiasý da havada kalmaktadýr.Milli iradeye önem veren bir siyasi aktörün,milli iradenin mecliste tecellisini engelleyen yüzde onluk seçim barajýný makul bir seviyeye çekme yönünde çaba sarfetmemesi hatta bu önerileri duymazdan gelmesi de demokrasiye veril(mey)en önemin belirtisi olsa gerektir.Ýktidarýn samimiyet sorunu gün gibi ortada durmaktadýr.Emekçi kesime ,onlarýn isteklerine,demokratik yollarla hak arama taleplerine karþý iktidarýn yaklaþým biçimi de bu anlamda bir göstergedir.

Anayasa deðiþiklik paketi ayrýntýlý olarak deðerlendirildiðinde,göreli demokratik nitelikleri haiz gibi görünmektedir.Kiþisel hak ve özgürlükleri daha ileri götürdüðü iddia edilse de,anayasanýn yasakçý ruhuna dokunmadýðý için yapýlan deðiþiklikler özünde “suya sabuna dokunmadan el yýkamaya” benzemektedir.Ýktidar insan hak ve özgürlüklerini geniþletmeyi amaçlamýþ olsa 12 Eylül askeri darbesinin bir ürünü olan faþizan içerikli 1982 anayasasýný iktidara geldiði 2002 yýlýndan itibaren deðiþtirmek için uðraþ verirdi.Böyle bir giriþimi olmadýðý gibi sivil toplumun bu yöndeki taleplerini de hep görmezden,duymazdan geldi.Zaten kendilerini muhafazakar olarak tanýmlayan bir siyasi hareketten demokrasi yolunda adýmlar atmasýný beklemek de hayalcilik olur.Ýktidarýn asýl amacý ülkeyi kendi istedikleri doðrultuda biçimlendirirken kendilerine ayak baðý olan kesimleri susturmak ya da istediklerini yapabilecekleri ortamý hazýrlamaktýr.Bahsedilen bu ortamýn demokratik ortam olmadýðý sekiz yýllýk iktidarlarý döneminde anlaþýlmýþtýr.Asker,sivil bürokrasiyi tasfiye ederken,onlarýn siyasete müdahalesini engellemeye çalýþýrken, onlardan doðacak boþluðu kendi ideolojilerini benimseyen kimselerle doldurmaya çalýþmalarý ve kendi ideolojilerini taþýyan zevatýn ayrýmcý zihniyeti iktidarýn niyetini ortaya çýkarmaktadýr.

Ýktidarýn kendi siyasal kimliðini “muhafazakar demokrat” olarak tanýmlamasý da manidardýr ve üzerinde durulmalýdýr.Muhafazakarlýk özünde deðiþime,dönüþüme karþý bir direnci ve geleneklere,geçmiþe baðlýlýðý ifade eder.Bu anlamda içinden çýktýðý siyasi yapýyý ve izlediði politikalarý göz önüne alýnca iktidarýn muhafazakarlýðý açýktýr.Ve zaten burada bir sorun yoktur.Sorun teþkil eden husus iktidarýn ayný zamanda “demokrat” olduðunu ifade etmesidir.Muhafazakarlýk mevcut durumu korumayý,demokratlýk ise korumadan ziyade daha iyi olana ulaþmayý amaçlayan ve aslýnda muhafazakarlýðý ayak baðý olarak algýlayan bir düþünüþ biçimi olduðuna göre iktidarýn kendini tanýmlayýþ biçimi de oldukça sorunlu ve inandýrýcýlýktan uzaktýr.Anayasa deðiþikliði hususunda da mevcut durumu muhafaza ederek,kýsmi demokratik adýmlar atýldýðý görülmektedir.Dönemin anti-demokratik ruhu olduðu gibi korunduðu için muhafazakarlýk aðýr basmakta ve demokratlýk sözde kalmaktadýr.

Özelllikle sol cenahta,12 Eylül askeri darbesini yapan ve uygulayanlardan hesap sorma yolu açýlacak düþüncesiyle,iktidarýn gerçek niyetini anlamadan nikbince bir yaklaþým ortaya konulmaktadýr.Otuz yýlýný dolduran ve zaman aþýmýna uðrayacak olan 12 Eylül darbesiyle daha önce hesaplaþmayý gündeme bile getirmeyen ve bu konjonktürde siyasi bir manevrayla maðdur insanlarýn duygularýný sömüren zihniyet ,12 Eylül’ün destekçisinden baþka bir þey deðildir.Zaman aþýmý dolmadan böyle bir giriþimde bulunulsa,gerçekten darbecileri yargýlama gibi bir niyet olduðundan kuþku duyulmazdý.Fakat burada gerçek amaç farklý olduðu için bu durum iç politika malzemesi,muhalefeti köþeye sýkýþtýrma amacý olarak kullanýlmaktadýr.

Emekçi kesimler perspektifinden bakýldýðý zaman da deðiþen anayasa madelerinin ileri bir adým olarak deðerlendirilmesi son derece zordur.Bir iþyerinde birden fazla sendikanýn örgütlenebilme yolunun açýlmasý,emekçi sýnýflarý bölmek deðil de nedir…Ýktidara yakýn olan sendikanýn lehine bir düzenleme olduðu apaçýk ortada deðil midir!Toplu sözleþme hakký getirilmesi,buna mukabil grev hakký verilmemesi emekçi sýnýflarla alay etme anlamýna gelmez mi!Neo-liberal politikalarýn sýký bir savunucusu olan mevcut iktidarýn,emekçilerin aleyhine getirdiði düzenlemeler neden sol kesim tarafýndan görmezden gelir,anlaþýlýr deðildir.Sol kesimin, burjuva demokratik bir bakýþ açýsýyla iktidarýn neo-liberal yüzünü görmezden gelmesi ve konuyu baðlamýndan kopuk deðerlendirilmesi iktidarýn ekmeðine yað sürmekten baþka bir iþe yaramayacaktýr.

12 Eylül’de yapýlacak olan referandum,politik ve toplumsal hayatta herhangi bir köklü deðiþikliðe yol açmayacaðý ,buna mukabil “evet” oylarý çoðunlukta olduðu zaman iktidarýn bunu bir güven oyu olarak kullanacaðý için “hayýr” demek daha tutarlý bir yaklaþým gibi gözükmektedir.Ülkenin her anlamda önünü týkayan ve anti-demokratik uygulamalarýyla bütün toplum kesimlerini umutsuzluða sürükleyen iktidara “hayýr” demek bir fýrsat gibi algýlanmalý ve iyi deðerlendirilmelidir.Aksi halde iktidar “gem”i azýya alarak pervasýzca baský ve yýldýrmalarýna devam edecektir.
25 Aðustos 2010