Doðum ve ölüm arasýndaki zamaný “üç günlük ömür” diye özetleyiveririz. Oysa takvimden ne çok yaprak düþer. Peki yaþam; akrep ve yelkovanýn peþinde, söylendiði kadar kolay mý geçer. Hayýr dediðinizi duyar gibiyim.

Anlat bakalým deseler “nereden baþlasam” dedirtir. Ya da “ne sen sor, ne böyle söyleyeyim” diye kaçamak cevap verdirtir. Bazen derin derin bakan gözler en uzun cevabý verir. Ýþte o zaman anlatan da dinleyen de susar.

Kimi kaleminin ucunda, kimi sazýnýn telinde, kimi düþüncelerinde yaþar. Yazabilen þiire, romana, besteleyebilen notaya, kimi de yastýðýna döker içini.

Ýnsanoðlu; “dünyaya geliþ”, “yaþantýsýndaki olumlu veya olumsuz geliþmeler” ve “bomboþ kalan sonuç” kompozisyonundan ibaret sanki.

Herkes kendi öyküsünün baþ kahramanýdýr. Geçmiþine dönük karakterleri aramaz çünkü hayat serüvenine ana, baba ve kalabalýk bir akraba topluluðundan oluþan hazýr kuvvetle çýkar. Basamaklarý çýkarken farklý karakterler girer hayatýna. Oyun, hayat, iþ, askerlik arkadaþý gibi.

Kiminin öyküsü bir cami avlusunda baþlar, ne yazýktýr ki adýný bulan koyar. Geçmiþi kayýp doðanlar geleceði de kaybetmek istemezler. Ne de olsa oyuna eksik taþlarla baþlamak zordur.

Kurgusu; uyanmak, yemek yemek, ihtiyaçlarýný gidermek ve uyumak gibi görünse de bu öykü hiç de kolay ilerlemez. Çünkü esen rüzgârýn yönüne göre aktýðýmýz bir nehir vardýr.

Hayat; hep güllük gülistanlýk geçmese de, gülü görüp, koklayabildiðimize þükredebilmeliyiz. Sevinçler, hüzünler, üzüntüler yediðimiz pastanýn birbirinden ayrýlmayan katlarý gibidir. Aradakileri sevsek de sevmesek de yutmak zorunda kalabiliriz.

Acýsýyla, tatlýsýyla, ekþisiyle bu dünya hepimizin, öykülerimiz de an be an bizim. Arkamýzda güzel anýlar ve bizi hatýrlayan dostlar býrakmak dileðiyle.

Aysel AKSÜMER