Yazmak sevgisi deðildi aslýnda, yazamamak korkusuydu beni anlatan. Hangisi bendim bu anlattýklarýmdan. Ýçimde gezdirdiðim ýþýklar hangi insanlarýn gölgelerini vuruyordu odamýn duvarlarýna. Çoðunun isimlerini bile hatýrlamadýðým o insanlarýn bazýlarýndan bir gülüþ, bazýlarýndan bir söz,bazýlarýndan da hatýrladýkça karmýmý aðrýtan acýlar kaldý..
Adým adým yaklaþýr kendisine insan. Kelimeler yavaþ yavaþ gelir bazen. Ama evet hayatla bir sorunu olanlar uðraþýr ancak böyle iþlerle. Aðzýný çocukken çizdiðimiz Cin Alinin aðzý gibi yarým ay þeklinde açýp gülümserken çok mutluyum, çünkü kendimle barýþýðm diyenler deðil.
     Ben kendimle hiç barýþamadým. Ýçimdeki çatýþma hiç bitmedi. Hiç alýþamadým sorgusuzca, hesapsýzca yaþamaya. Masallarýn sonuna inanmayan o çocuklardan biride bendim. Ve sonsuza dek mutlu yaþadýlar diye biten acýnasý sonlardan hep nefret ettim. Ben hep yüreklerde ince bir sýzý býrakan hikayeleri sevdim. Aþýk oldum unutamadým diyen yazarlarýn yazdýklarýna. Ruhumda iz býrakan yaralara usulca dokunanlarý sevdim, yaralarýna hayran oldum acýyla gülümseyenlerin. Bangýr bangýr baðýranlarý deðil sessizliði mabed edinenleri sevdim. Onlarýn sessizlikleri çýldýrttý beni. Onlarýn çýðlýklarý uyutmadý geceleri. Edebi bilmeden mabedi arayanlara güldüm. Sadece yazýlanlarý deðil yazýlamayanlarýda okudum satýr aralarýnda.
     Bir dil için bir ömür tüketenlere deðilde, ülke için cinayet iþleyen ucuz filmlerin ucuz kahramanlarýna itibar eden halkýma üzüldüm. Türk kelimesinin bir ýrkýn adýndan çok bir medeniyetin, muazzam bir uygarlýðýn adýnýn olduðunu anlayamayanlara üzüldüm. Çok üzüldüm aðzýný doldura doldura “Ne Mutlu Türküm Diyene” diyemeyene. Yan yana durupta ayný coðrafyada ayný suyun sesini taklit ederken gürül gürül su olup akamayýþýmýza üzüldüm.
     
     Ve sonsuza dek mutlu yaþamadýlar ama umut hep vardý.