"Sayılı günler" çabuk geçer mi? sorusunun cevabı;

Sayılı günlerin doğrudan içinde olanlar,

Dışında fakat yüreğinde an be an hissedenler,

Uzaktan seyirci olanlara

göre değişir. Aslında bizzat yaşayana sormak gerekir; "takvim yapraklarından gün azaltırken çoğalan duygu basamaklarındaki o yoğun iniş ve çıkış hallerini".

"Dün gibi", zamanın hızlı akışını anlatmak için kullanılan en sade, en etkili söz bence. Terhise adım adım yaklaşırken resmen dilimize pelesenk oldu. Oysa koskoca altı ay geçti dile kolay ama yüreğe zor gelen.

Canım oğlumun birliğine katılmak üzere evden çıkışı, bina önünde vedalaşıp kucaklaşmamız, onu havaalanına götürecek can dostu Kadir'in arabasının arkasından el sallayışımız, arkasından su döküşümüz ve ardından uzayan saatler, bitmeyen günler, hiç dinmeyen özlem duygusunun içinde gittikçe devleşen vatani görev kutsallığını kanında hissetmek".

Bambaşka gururmuş "Asker anası" olmak. Bunu yaşatan Allah'ıma binlerce kez şükürler olsun. Hiç ağlamadım evladımı yolcu ederken aksine dimdik durdum. Binbir emekle, fedakarlıklarla, şehitlerimizin kanıyla çizilmiş Türkiye Cumhuriyetimizin topraklarını bizler uyurken nöbet tutarak koruyacak, emanetine sahip çıkacak gözü kara, yüreği vatan sevgisiyle dolu Mehmetçiklerimizin arasında artık benim de evladım olacaktı. Ne mutlu bana.

Canım Atillam üniversite eğitimini Denizli'de tamamladı. Askerliğini de Diyarbakır'da... Hep uzak diyarlara düştü yolu.

Bu yazıyı kaleme alırken "Sayılı günler" demiyorum çünkü; sonunda "sayılı günümüz" kaldı. Geliyor benim yavrum.

Pandeminin ilk dönemleri inşaat sektörü bayağı olumsuz etkilenmişti. İnşallah güzel iş kapıları açılır oğluma ve severek eğitimini aldığı İnşaat Mühendisliği diplomasını da yine ülkesi için faydalı hizmetlerde kullanır. Oğlum iş ilanlarında aranan "Askerlik hizmetini yapmış olmak" şartına birebir uyuyor artık.

Bedel, aslanlar gibi ödendi! ve gönül rahatlığıyla diyorum ki gel tezkere gel!. Ablan, ben ve tüm sevdiklerin seni çokkk özledik sağsalim gel evine.