Sevinç kýsa sürdü. Habib, bir dostunun ayarladýðý ev burasý deðildi, buralarda bir yerde olmalýydý, civarda tek tük evler vardý, iki tarafý aðaçlý yolda ilerliyordu araç, yolda bir adam göründü, genç adamýn baðrý açýktý, saçý sakalý birbirine karýþmýþtý, koltuk deðnekleri vardý. Bir elinde içki þiþesi, diðer elinde sigara.
“Þuna evi soralým?” dedi Fatih, “klas birine benziyor, filozofun birini aklýma getirdi. Dilimin ucuna geldi; ama çýkaramadým.”
Habib, ona ters ters baktý: “Yok ya, ucubenin teki bu.”
“Hah, Soktates bu ya,” dedi gülerek.”
Sokrates, yolun ortasýndaydý, hakkýnda edilen sözleri duymuþtu,
Habib, “bu delinin iþi ne burada?” diye söylendi.
Sokrates, gülümsedi.
Habib, kornaya bastý, “aman dikkat seni ezmeyeyim birader.”
Bir ucube olarak kesinlikle ölmeyi hak ederim.”
“Ya kusura bakma dayý, esprisine dedim, ” dedi, “þey soracaðým sana?”
“Dengim birisin, dayý deme bana.”
“Arkadaþ” dedi Habib, aradýðý evi tarif etti, yerini sordu.
Sokrates, þoför mahalline iyice yanaþtý. Düþündü. Bu sýrada sigara dumanýný onun yüzüne üfledi. Sýrttý, sigaradan yine çekti, yine Habib’in yüzüne püfledi.
“Ben sigara kullanmam, þunu bir daha yapmasan arkadaþým.”
“Hah, hatýrladým!” dedi, Sokrates, evin yerini tarif etti.
“Ýleri gitseydiniz iyi olmazdý.”
“Neden?
“Ölürdünüz filan ne bileyim. Yol yok, vatandaþ arazisinden devlet yol geçirdi ve parasýný vermedi diye yolu eþtirdi. Bir yaný uçurum bir yaný çukur.”
Araç geri döndü, arada bir toprak yola girdi, aðaçlarýn arasýna gömülü duran tek katlý evi buldular. Hazine bulmuþ gibi hissediyorlardý, pembeye boyalý ahþap evin giriþinde, saksý altýndan aldý anahtarý Habib, kapýyý açtý. Herkesin bir telaþý vardý, Ayþe, abdest alýp namaz kýlmak derdindeydi mesela. Aile içeri doluþmuþtu. Açtýlar, yanlarýna 10 tavuk almýþlardý, ikisi kesilip yenecekti.
Ayþe, ertesi sabah karanlýkta uyandý, kulaklarý mýknatýs gibi bir þeyi içine, en derinlerine çekmek istiyordu, pencereyi açtý, karþýsýnda yaz ayýnýn yumuþak karanlýðý, yoðun aðaçlar vardý, onlardan birine tüneyen bir baykuþ öttü. Ezan? Okundu mu, okunacak mý? Ses mes yoktu bir köpeðin havlamasýndan baþka.
Evin eski kiracýsý yaþlý adam büyük ve aðýr bir masa býrakmýþtý, sandalyeler, aile kahvaltýyý bu masaya yaptý.
“Ne güzelmiþ masa, oturmaktan dizlerimiz kýrýlmýyor” dedi evin reisi Mustafa. Karýsý çaktýrmadan ona ters bir bakýþ attý. Kahvaltýdan sonra civarý keþfe çýktý aile, maðaralarýndan av için keþfe çýkan ilk insanlar gibi. Herkes bir ayrý bir tarafa yöneldi, anne ve en büyük kýz yan yanaydý. Çevrede sýðýr bakanlar vardý, þu uzaktaki tavuk çiftliði olmalý, yapýnýn biçiminden belli, her yer aðaç ve yeþillik. Derede ördekler yüzüyordu. Burasý Ýstanbul’un kýrsalýydý.
“Anne, bir köyden baþka bir köye geldik; ama olsun, birkaç level atladýk.”
“Level ne be! Anlayacaðým þekilde konuþ.”
Kezban güldü ve açýklama yaptý.
Dönüp dolaþýp evin önüne geldiler.
Asfalt yoldan yaþlý karý koca geçiyordu, önlerinde beþ sýðýr vardý, sýðýrlardan biri tuvaletini yapýyordu, karý koca selam verdi, Trabzonlu’ydular ve þiveli konuþmalarýndan belliydi. Ama her zaman þive kullanmýyorlardý.
“Burada yaþayan yaþlý kopeðin gitmesine çok üzüldüm; ama sizi görünce sevindim. Boþ ahþap evler hüzün verir bana.” dedi yaþlý adam. Tanýþma, sohbet baþladý. “O kot kafa… çayýnýz varsa içeriz…”
Akþam oluyordu, ikiz çocuklar evin arkasýndaki çimenli arsada plastik topla oynuyordu, kýzlar kendi aralarýnda.