Çöp Çocukları

Seval Deniz Karahaliloğlu

Tüm dünyalarını çöp oluşturur bu insanların.
Her gün, güneş çöp dağları arasından doğar ve yine çöp tepeleri arasından batar.
Uzakta siluetleri görülen binalarıyla şehir ise çok uzaklardadır.
Bu insanların dünyasına girerken ilk önce yoğun bir koku karşılar insanı.
Sonra, çürümeye yüz tutmuş çöpler.
Gün sonunda, yorgun evlerine dönen işçiler, son seferlerini yapan kamyonlar.
Buranın gerçek sahipleri aslında martılar, tehditkar tavırlı köpekler ve kendi küçük dünyalarında mutlu çocuklar.
Kokuyu ve pisliği pek hissetmiyorlar sanki.
Onlar için çöp, umut olmuş, oyun olmuş ve nihayet iş.
Çöple oynuyor, çöpten kazandıkları üç kuruşu ailelerine götürüyorlar.
Bulundukları ortama uyum sağlayan yaratıklar gibi,
Çevrenin kimyasın ile bütünleşmiş bedenleri, gerçeğin dehşetinden öylesine uzak.
Onlar, doğaya uyum sağlayan yabani çiçekler,
Çöpler, çoktan vücutlarının bir uzantısı olmuş bile.
Bilim Kurgu filmlerindeki yabansı yaratıklara benziyorlar.
Önce kaçıyorlar insandan, ürkek, güvensiz, çekingen.
Sonra alışıyorlar.
Uzak, çığlık çığlık gülüşleri.
Kesik kesik cümleler.
Derinlerde, içlerinde bir yerde,
Çocuklara bahşedilmiş saflıkları ile yitirdikleri şeyleri, yakalamaya çalışmanın acısı ve içtenlikle ortaya çıkan garip bir karışım.
İnsanı saran bir saflıkla, tümüyle yalın biçimde sunuyorlar kendilerini.
Kırık dökük cümleler, kesik soluksuz gülüşler,
Bir iki kelimeye hikaye edilen hayatlar.
Tam alışmışken sohbetin bir yerinde,
Aniden geldikleri gibi apansız karanlık içinde kaybolurken,
Aydınlık yüzlerindeki çocuk gülüşleri ile yüzlerimizi ısıtıyorlar.