Zaman biraz daha aktý ben bu yazýyý yazarken... Ve ölüm biraz daha yaklaþtý enseme, köþe baþlarýna pusu kurmuþcasýna, þakaklarýmda ölüm tohumlarý, beyaz renkli; ak ak olmuþ saçlarýmda gizledim seni...
Önemli deðil hiçbir þey sevgilim; takma kafana. Nasýl olsa çürüyecek tüm yeþilcikler. Tüm çocuklar da büyüyecek. Nasýl olsa bir dilenciye birileri bir þeyler verecek. Ben de yaþayacaðým yani bir þekilde, biçilen son ana kadar...
Zaman biraz daha aktý ben bu paragrafý yazarken... Ve boþ vermiþlik biraz daha doldu yüreðime. Hayatý, insanlarý, binalarý, arabalarý, týrnak makasýmý, berberi, banyoyu; bana bu dünyayý anýmsatacak her þeyi, biraz daha savmýþ gibiyim sanki...
Þimdi ölümü üþütmekteyim masam üzeri. Her baðýrýþýnda sirenlerin, biraz bana daha yakýn, biraz da, daha sýcak sanki. Ölümün ellerinde kalem, ölümün koynunda ben vardým bu sabah; yaz dedi, yazdým sevgili. Beni kuyudan çeken ipi kes dedi, kestim. Ama aðlamadým hiç! Ve hiç titremedi dudak altlarým. Burnumu da çekmedim. Pencereden de tükürmedim bu sabah. Her þeyi içime...
Bu sabah, o mendilci çocuðu gördüðümde, o bana mendil satmaya çalýþtýðýnda yine dilsiz numarasý yaptým; kandýrdým, acýdý bana, gitti yanýmdan.
Zaman biraz daha aktý ben bu satýrý yazarken... Ve piþmanlýklarým vardý, defter aralarýnda.
Ýnsanlar... Ne tuhaf canlýlardý böyle. Gülmek, aðlamak, baðýrmak, susmak, dinlemek. Yerinde deðildi bir çok þey. Kaf daðýný arýyordu hep bir yerlerim. Bir yerlerim Yusuf kuyusunda, bir yerlerim Hira’da, bir yerlerim Kýzýl Deniz’de... Ýmkansýz deðil hiçbir þey bilirdim, imkansýz olmadý hiçbir þey.
Belki de tek özlemim annemdir... Nasýrlý ellerinde tuttuðu çapa kadar tutamadým ellerini. Sokak kedimizin gördüðü kadar göremedim annemi. Bu bir dramdý belki, belki bir hezeyan. Sen kader de, ben ölüm...
Bir serçe olmalýydým, söðüt aðacýnýn en hýrçýn dalýnda. Bir avcýnýn, eski çiftesinden çýkma saçmalarýyla daðýlýrdým belki ama, bir serçe olsaydým hiç boyun eðmezdim avcýya. Ölme pahasýna, geçme her þeyinden.
Zaman biraz daha aktý ben bu cümleyi yazarken... Ve her aklýma geldiðinde sen, indirdim kepenklerini gündüzün. Gündüz geceydi, gündüz yoktu. Bu kuru bir aþk deðildi belki, belki aþka saklanmýþ bir kaçýþ. Belki, boþ veriþ her þeyi. Belki aþk yoktu hiç! Koca bir yalandý. “Fena fellah” olmalýydý insan insanlýðýndan geçerken, yedilere, kýrklara karýþmalýydý, birþey yaþarken. Yazýlmýþ içi boþ bir yazý daha... Oku sevgili, sýlayý da öldürdüm bu sabah, vuslatý da...
Ýyi bir insan olmak için çalýþmak yok! Ya da çok kazanmak için yorulmak... Ýçimdeki tüm “Desinler”i de öldürdüm. Siyah beyaz, ikinci hamur bir gazete sayfasý arasýnda olacak ölümüm. Yaþlý matbaacýnýn, beyaz býyýklarý arasýnda, bir kalýp içerine sýkýþacaðým, yýkanacaðým, katlanacaðým, daðýtýlýp sarýlacaðým. Okunduktan sonra gömüleceðim.
Sarý saçlarýndan güneþi koparýþým boþunaydý belki, deniz gözlerin arasýnda kavruluþum. “Þu hayat” diyordun ya, “Hiç çekilmiyor” diyordun, dalým yok tutunacak, sarýlacak bir dost!
Zaman biraz daha aktý ben bu yazýyý yazarken... Ve ölüm biraz daha yaklaþtý enseme, köþe baþlarýna pusu kurmuþçasýna, þakaklarýmda ölüm tohumlarý, beyaz renkli; ak ak olmuþ saçlarýmda gizledim seni...
Gelip kondu bir serçe ellerine dün gece, mavi deniz yolu, yüreðimdeki tüm kelepçeler. Bir haþin rüzgardýr esen; üþür soðuk bile! Anlatýr sana aþký, hýrçýn sesiyle...
Hep beklemek her þeyi; bu ömrün bitiþidir! Umut baðlamak her þeye; bu yýllarýn... Mutlu olmak, aylarýn! Geri gelmek için günlerin! Yaþamak için saniyelerin... Hep beklemek her þeyi...
Önemli deðil hiçbir þey sevgilim; takma kafana. Nasýl olsa çürüyecek tüm yeþilcikler. Tüm çocuklar da büyüyecek. Nasýl olsa bir dilenciye birileri bir þeyler verecek. Ben de yaþayacaðým yani bir þekilde, biçilen son ana kadar...
Zaman bitti ben bu kelimeyi yazarken...