Yitiktim duygularımın karmaşasında.Evrensel bir hezeyandı benimkisi…Damıtılmamış bir tutku kalp mahzeninin en ücra köşelerinde.
Aşk da değildi; Mecnun ve Romeo’nun el sıkıştığı düzlem değildi…Ne de Aşil’in o ölümlü topuğunun damarlarından akan ölümsüzlüğe umarsız bir kandı bu sevdam..Bambaşkaydı kalbimden kalbine akan; ne ölümlüydü ne de ölümsüz olamayacak kadar canlı, ne de ölümsüzlükten sıyrılamayacak kadar şanslı..
Karanlıklardı ejder bakışlarıyla okşayan ruhumun canavarlığını her saniye ve sana kavuşturmayan beni buydu madde prangasıyla..Ne dualarını hatırlayabildim ne de öpücüklerinin ıslaklığını silebildim ruhumun yanaklarından..
Yine zıtlar arasında topladım dağınıklığımı…Ama bir şeyde uzlaşıyordu us dinamiklerim olanca muhalifliklerine rağmen duygu, kalp ve ruh amcalarıma, o da sendin başlı başına mis kokulu saçlarındı ve kınalı ellerindi saçlarından kayıp giden barışıklığıma…
Ve yine bir sabah uyanmak ve seni sayıklamak isterdim eğer bu ben, ben olsaydım o gün de o gün olsaydı zaman ırmağında aynı kalsaydı akıp gitmeden sergüzeşt-i ömrüm…O zaman isterdim koklamak bakışlarını göz yaşları sürmesiyle boyanmış, bilmem hangi bilinmez derdin mayasıyla kabarmış yüreğini öpmek isterdim..
Şimdi erimiş bir hayal gibi yağan ürkekliğime hatırladığım sen ve şimdi benden geriye kalmayan, yitmiş beni, toprak sevgilim; her yağmur yağışında ninniler gibi mırıldanan baki kalan bu kubbede senden gayrı yine sen yine sen…
Şimdi ben olan, her nefes alışımda sen olan, ansızın gözlerini diktiğinde gökyüzüne ruhla döven arşı melek olan sen ama ansızın ben olan…Yürek olan yüreğimin nabzında çarpan bilek olan güçsüzlüğümü deviren dilek olan ama ben olan ansızın ben olan..Hayat olan fikirlerimde pür endam, ışık olan karanlığıma her duygusuzluğum haykırdığında, gözlerimden damlayan yaş bir ab-ı hayat sıcaklığında sen olan ve yine ben olan her benliğimi arayışımda ben olan…
Sonsuzluğuna götürdüğün benden “benin” anne ellerinden öpüyorum ve anne bu gece biraz daha ve sonsuz daha sen oluyorum..