Dudaklarýn gerisindeki saklý kent gibidir sözcükler. Tek heceden tutun çok heceye kadar ne çok anlam yükler yapýsýna. Her biri dilde veya kâðýtta can bulmadýkça ölü gibidir. Yaþatmak, insanoðlunun dilinde veya kalem tutan elindedir.

Düþüncelerin kapýsýnýn nereden açýlacaðýný herkes çok iyi bilir ama bazen bir harf boþluðu kadar bile kýpýrdamaz dudaklar. O zaman, çaresizce gözlerden medet umarsýnýz. Yalvarýrsýnýz kirpiklere “ne olur perdelerini örtme” diye. Çünkü; bilirsiniz ki “sözsüzlük en derin sessizliði doðurur”.

Sözcükleri kendi aralarýnda sýnýflandýran dil bilginleri, sosyal statülerine göre de bir ayrým yapmýþlar mýdýr sizce? Mesela antisosyal sözcükler, dýþa kapalý ama içe her yönden dönük olanlar ya da zengin veya fukara sözcükler gibi.

Kimi sözcüklerini daðýtmada bonkör deðildir. Sürekli bir temkinlilik halindedir. Kimi de sözcük fabrikatörü gibidir. Doðru, yanlýþ çocukluðundan itibaren kazandýðý her sözcüðü har vurup harman savurur.

Bazý sözcükler; yalnýzlýðý seçer. Sahne önünden ziyade sahne arkasýnda olmayý tercih eder. Dökülüp saçýlmayý istemez. Kýrýlmaktan korkar, anlaþýlamamaktan çekinir. Serseri kurþunlar gibi hedefi olmadan saða sola saplanmak istemezler. Rüzgârýn estiði yönde uçuþan polenler gibi deðil de mevsimi ve zamaný gelmeden asla yapraklarýný açmayan ve o mis gibi kokusu vermeyen gül aðacý gibi olmaktýr arzusu. Yerinde, zamanýnda ve deðecek sözcükler için hamlesi yapacaktýr.

Þifalý bitkiler kitaplarýnýn sayfalarýndan derdine çare arayanlar gibi sözcüklerden de yardým umarýz. Öyle sözcükler vardýr ki yarayý kökten temizler, þifa daðýtýrlar. Sanki sihirlidirler. Bir bakarsýnýz düþenin elinden tutar kaldýrýr, bir bakarsýnýz tökezletir düþürür.

Kimi zaman da; çocukken saklanýlan bir dolap, sýðýnýlan bir koltuk arkasý, ya da kalýn kabuklarýnýn içine saklanan ceviz gibidir sözcüklerimiz. Kimse ulaþamasýn, yerinde öylece kalsýn, kulaktan kulaða yol alýrken özü asla deðiþmesin, kimsecikler farklý anlamlar yüklemesin isteriz.

Sözcük avcýsý insanlar vardýr bir de. Daha aðýzdan çýkan kelimelerin cümleye dönüþmesine fýrsat vermeden niþan alýrlar. Vurulur kelimeleriniz. Avcý, bir kiþiyi daha susturmanýn verdiði mutluluk içerisindedir.

Çamura bulanmýþ, yalan yanlýþlarla beslenmiþ, harf sayýsý çok ama içi bomboþ sözcükler yerine kanasý suyu içilen pýnarlar gibi olmalý sözcükler. Ruhu temizlemeli, gururu okþamalý, güç vermeli, sevgi, saygý ve þefkat göstermeli.
Sözcükleri giydiren ya da soyan yine sahipleridir. Ýnsanlar kelimeleriyle büyür, yine onlarla da küçülürler. Sözcükler, karanlýðý aydýnlatmalý, yüreði ferahlatmalý, ruhu güneþ gibi ýsýtýp, güzellikler sunmalý.

Fletcher Knebel “Kelimeler, fikirleri asmaya yarayan çengellerdir” diyerek öyle güzel anlatmýþ ki ben de son söz olarak diyorum ki ne mutlu düþünebilene, ne mutlu fikirlerini beyan edebilene, kelimeleriniz güzelliklere ve mutluluklara kucak açsýn.

Sevgilerimle.