Pazaryerinde son hazýrlýklar yapýlýyor. Hava kararmak üzere olduðundan pazarcýlar acele ediyorlar. Çadýrlar sökülüp toplanýyor, sergi tahtalarý bir dahaki hafta kullanýlmak üzere dikine duvara dayanýyor; bir yandan da kalan mallardan bir kýsmý yere dökülürken bir kýsmý da araçlara yükleniyor. Dökülenlerin tamamý sebze-meyve türünden bozulmuþ ya yakýnda bozulacak olan yiyecekler.
     Baðýrarak konuþan pazarcýlarýn gürültüsü çekilir gibi deðil. Bu konuþmalarýn çoðu küfürlü. Pazarda müþteri yok, tabii olmaz; çünkü adamlar artýk gidiyorlar. Þalvarlý, baþlarý örtülü iki kadýn, yanlarýnda on yaþlarýnda bir kýz çocuðu atýlan sebze-meyve çöplerini karýþtýrýp içlerinden saðlam olanlarý ayýrýyor ve poþetlere dolduruyorlar. Pazarcýnýn biri toplanmasýn diye döktüðü domateslerden saðlam olanlarý ayaklarýyla eziyor. Bunu gören Kadýn:
     -Allahýn cezasý, nimet ezilir mi? Býrak da toplayýp eve götürelim, salça filan yaparýz bari, diye konuþuyor kendi kendine ama sesi sadece fýsýltý þiddetinde. Belli ki korkuyor.
     Benim gibi pazaryerine gelen üç tane daha köpek var. Buradan bize bir þey çýkmaz ama, umut iþte! Belki bozulan peynir ya da sucuk filan atýlmýþ olabilir diye düþünüyorum. Sebze çöpleriyle iþim olamayacaðýndan pazarýn baþýna doðru ilerliyorum. Peynir filan orada satýlýyor çünkü. Burasý diðer taraflara göre daha temiz görünüyor. Gazete parçalarý, kartonlar, boþ tenekeler, boþ kavanozlar var.
     Baþýmla tenekelerden birini deviriyorum. Ýçindeki su dökülünce ortalýðý peynir kokusu sarýyor. Küçük parçalar var, idare eder. Bunlarý baþka bir köpek gelmeden yemeliyim. Yiyorum. Çabucak bitiyor. Zaten ne kadarcýktý ki... Ýleriden bir diþi köpek geliyor, sarý-beyaz karýþýmý temiz, düzgün tüyleri var. Çok da güzel. Bu Köpüþ. Bütün erkek köpekler Köpüþ'e hayran, onun peþinde. Tabii ben de. Ama birçok köpeðe evet demesine raðmen bana nedense hiç yüz vermiyor. Ýþte yanýmdan geçti, beni görmemesi imkansýz olduðu halde kafasýný çevirip de bakmadý bile. Kendini beðenmiþ, kasýntý þey!
     Böyle diyorum da aslýnda Köpüþ için ölüyorum, bitiyorum. Onu her gördüðümde mest oluyorum. Bütün vücudumu tatlý bir uyuþukluk sarýyor. Ýnsanlarýn aþk dedikleri duygu bu mu acaba? Olamaz, ben insan deðilim ki... Deðilim, tamam da neden her geçen gün biraz daha insanlara benziyorum? Bu iyi bir þey mi?
     Bu düþünceleri bir tarafa atýp Köpüþ'ün dikkatini çekecek bir hareket yapmalýydým, mesela bir yiyecek bulup ona ikram edebilirim. Peþinden gidip baktým ne yapýyor diye. Pazardaki çöpleri karýþtýrýyor. O çöplerle uðraþýrken koþarak pazar sokaðýndan çýktým, cadde üzerindeki bir lokantanýn önüne geldim. Burada þansýmý deneyecektim. Bu lokantada piliç çevirme de yapýlýyor, bazý müþteriler kaldýrýmdaki masalarda yemek yiyorlar; belki bunlardan biri bir parça et atar bana. Daha önce burada þansým yaver gitmiþti.
     Ýþte þu kapýya yakýn olan masada yaþlý bir adamýn yanýnda on iki yaþlarýnda bir çocuk var. Önünde de yarým kýzarmýþ tavuk... Bu kadar tavuðu bitiremez. Arka ayaklarýmýn üzerine oturup gözlerimi çocuða diktim. O da beni gördü, gülümsedi. Umutlandým. Çocuk bir tabaðýndaki tavuða bir de babasýna baktý; çatalýn ucuna taktýðý bir parça eti aðzýna attý. Bekledim biraz... Acaba boþuna mý bekliyorum? Vakit kaybetmeden baþka bir yere mi gitmeliyim? Ya bu arada Köpüþ'ü de kaybedersem! Aklým karýþýk, kararsýzým.
     Neyse ki imdadýma çocuðun babasý yetiþti. Adam masadan kalkýp içeri girdi, belki de tuvalete gitmiþtir. Bunu fýrsat bilen çocuk kopardýðý kocaman bir parçayý bana fýrlattý.
     Eti kaptýðým gibi pazaryerine koþtum. Köpüþ'ün yanýna yaklaþmýþtým ki baþka bir mahalleden geldiðini sandýðým bir köpek önümü kesti. Eti kurtarmak amacýndaydý. Hýzla köpeðin üzerine yürüdüm, ona çarptým. Savruldu. Fýrsattan istifade edip Köpüþ'e ulaþtým. Beni güleryüzle karþýladý. Yere býraktýðým eti aldý ve bir kere de yuttu. Savrulan köpek yanýmýza ulaþtýðýnda et met kalmamýþtý. Ýkimiz bir olup bu yüzsüz köpeðe saldýrdýk. Baktý ki pabuç pahalý, kuyruðunu kýsýp oradan gitti.
     Ýþte Köpüþ ile olan iliþkimiz böyle baþladý. Daha sonra onunla acý-tatlý birçok anýmýz oldu.
     Köpüþ'le vedalaþýp koþarak Cafer Aga'nýn yanýna gittim. Dilim iki karýþ dýþarýda, hýzlý hýzlý nefes alýp veriyordum. Ellerini arkasýna baðlamýþ dolaþýyordu. Hayret! Onu böyle dolaþýrken daha önce hiç görmemiþtim.Sonradan anladým ki bu kýzgýn bir insan hareketiymiþ. Cafer Aga beni görünce:
     -Ulan Kalo, neredesin kaç saat? Öle keyfince dolaþma yok! Buradan, benim yanýmdan ayrýlmaycan! Valla biri gebertir, belediye zehirler... Karýþmam ha...
     Saydýrdý da saydýrdý. Dinledim. Tuvaletten birinin çýktýðýný görünce sustu. Ben de parktaki masalara doðru gittim, çimenlerin üzerine yattým. Çok yorulmuþtum.
                                   ● ● ●
(Devam edecek...)