Günahkârlar sokaðýndayým. Buraya nasýl geldim? Birileri getirip “Senin yerin burasý!” deyip atmýþ olmasýn? Tamam, ben günahkâr olduðumu biliyorum da bunu yüzüme vurmanýn, hatýrlatmanýn ne gereði var? Hem günahkâr olmak kötü bir þey deðil ki. Cezasý mý var? Aslýnda yok da, varsa bile çekerim.
     Sokak, atýlmýþ günahlarla dolu. Gelen geçen atýp gitmiþ; böylece güya günahlarýndan kurtulmuþlar; en azýndan hafiflemiþler! Ya da onlar öyle sanýyorlar. Elimde bir çuval var, nereden ve neden aldýysam! Yerlerdeki günahlarý toplayýp çuvalýn içine doldurmaya baþladým. Çeþit çeþit günahlar: Ýlki yalan söylemek, sonraki insan öldürmek ve devam ediyor: Dedikodu yapmak, çalmak, tecavüz, iftira atmak, kibirlenmek, livata, rüþvet almak, iyiliði baþa kakmak, riyakarlýk, kumar oynamak, nankörlük. Hele þükür bitti, dedim; bitmemiþ. Az ileride baþkalarý da var: Küfür etmek, haksýzlýk yapmak, insanlara eziyet etmek, sözünde durmamak, içki içmek, zina yapmak, yetim hakký yemek, haram yemek, anaya babaya asi olmak, onlarý dövmek, emanete hýyanet etmek, ölçü ve tartýda hile yapmak, mirasçýlardan mal kaçýrmak, cimrilik...
     Çuval dolmak üzere, elde taþýmak zorlaþtýðýndan sýrtýma aldým. Zorlanýyorum. Günah görünce çuvalý sýrtýmdan indirip aðzýný açýp günahý içine koyup tekrar çuvalý sýrtýma almam gerekiyor. Belim iki büklüm yürüyorum. Birkaç tane daha alýp toplamayý býrakýyorum. Aslýnda daha çok var. Bir de bu günahlarýn büyüðü ve küçüðü varmýþ. Hangisi büyük hangisi küçük bilmiyorum. Bilsem, büyükleri alýp küçükleri býrakýrdým. Hem büyük ve küçük diye sýnýflandýrmanýn ölçüsü ne ola ki?
     Toplamayý býrakýp yoluma devam ederken yanýndan geçtiðim günahlarýn hepsi ardýma takýlmazlar mý? Ben önde günahlar arkada gidiyoruz; týpký fareli köyün kavalcýsý gibi.
     Þehrin merkezine gelince durdum. Geniþ bir meydan, etrafýnda sýralanmýþ lokantalar, maðazalar, bürolar ve bir köþeye sýkýþmýþ küçük bir parkta oyun oynayan üç küçük çocuk. Büyükler mi? Tabii onlardan da çok var. Yürüyen, koþan, maðaza vitrinlerini seyreden, münakaþa eden hatta yumruklaþan büyükler... Sýrtýmdaki çuvalý yere indirdim. Ardýmdaki bütün günahlar etrafýmý sardý. Ortalýk insan dolu ve herkes bana bakýyor. Kavga edenler bile benim yüzümden kavgalarýný býraktýlar. Merak eden de var içlerinde acýyan da. Öyle ya belki “bu adam ne kadar çok günah iþlemiþ böyle” diye de düþünüyorlardýr. Onlara bir sürpriz yapmaya karar veriyorum: Çuvalý ters çevirip boþaltýyorum. Günah, günah, günah... Her tarafta günah. Ýnsan topluluðu önce þaþýrýyor, sonra paniðe kapýlýp kaçmaya baþlýyor ve tabii ne kadar günah varsa bunlarýn hepsi de onlarýn peþinden koþuyor. Kaçarken düþenler, düþenleri çiðneyenler, bir taraflarý yanmýþ ya da kesilmiþ gibi çýðlýk atanlar... Günahtan kaçýyorsunuz, günahtan korkuyorsunuz ama günah iþlemekten de kendinizi alýkoyamýyorsunuz. Günahlarý attýnýz ve kaçtýnýz; kurtuldunuz mu? Bence kaçmayý býrakýn, alýn karþýnýza günahlarýnýzý ve konuþun; mutlaka bir uzlaþý yolu bulacaksýnýz.
     Parktaki çocuklar günahlarýn kovaladýðý büyükleri görünce oyunlarýný býrakýp onlarý seyretmeye ve kahkahalarla gülmeye baþladýlar. Gülmekten katýlýyorlar. Bu uzun sürmedi, biraz sonra gülmeyi býrakýp tekrar oyunlarýna döndüler. Çünkü günah onlar için hiç bir anlam ifade etmiyordu, onlara öylesine yabancýydý ki...
(Devam edecek...)