“Aðlarým, aðlatamam; hissederim, söyleyemem;
Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârým!
Oku, þâyed sana bir hisli yürek lâzýmsa;
Oku, zîrâ onu yazdým, iki söz yazdýmsa.”

M. Akif Ersoy

Yalan hayatýmýn tek suçlusu kaza süsü gülümsemelerimdi…

“Oldum” ve “oldu”larýn tamamý da tatminkâr aldanýþlarýmýn yakarýþýydý.

Ey Ali’sinden uzakta yaþayan,

Ey hayalimden geçerken yok olan,

Ey aydýn-lýk illerinde bendesinden uzak duran,

Hayalimden geçerken Efeler de yanýyorsun,

Uzaðýmdan geçerken gönülhanemi yakýyorsun!

Hala yanýyorsun ve hala yakýyorsun…


Evet, yoktu önceleri böyle bir derdim benim,

Sonra olanlar da “yok” sýfatýný alacak kadar samimiyetsizdi,

Sevda yollarýnda yolunu kaybetmiþ bir serseriyim artýk,

Her þey gözle baþladý, sonrasýnda bir beyaz noktadýr geriye kalan…

Zaman, mekân ve tüm kavramlar boþluktan ibaretti,

Kerem gibi ruhumdaki yaralara ýstýrap basýyordum.

Ancak…

Sus ve beni dinle!

Dinle ve canýmý öyle al can!

Cânýmý almadan önce anýmý dinleme lütfunda bulun,

Seni bekledim her gece,

Ne bir merhaban, ne de selamýn geldi baðýma,

Bir kelamýn serilseydi yoluma,

Göðsüme sokulan acýlarýn, nasýl mürekkebime deðdiðini,

Anlatýrdým elbet bir bir sana…

Ahh! Ahh! Ateþle yoðrulmuþ bu yürek!

Yollar, daðlar kan aðlar,

Ben yankýlanýrým sen ismimi söylesen,

Sen yankýlanýrsýn ismini söylesem,

Ne haneler, ne ocaklar çaðlar bu isyan karþýsýnda…

Ne dilim ne de dîlîmi kendi halinde býrakamadým.

Ne beni dinledin, ne de yüzünü gösterdin .

Olamadým dilbesten!

Olamadým dîlhastan!

Unutacaksýn beni,

Yaktýn ayrýlýk çýrasýný,

Yaþadýklarýmýzýn hiç mi hatrý yok!

Benim de halim yok!

Sen þamlandýn

Ben saklandým

Ben baðlandým

Sen aðlandýn.

Ben söylendim sen dinlendin

N’olursun aðýr git desem ne fayda?

Acizim iþte! Bicare ve bikesim!

Kâlbimin câmii…

Yüreðimin sancýsý leyli…

Bin kat yerin altýndayým artýk!

Üzerimden geçerken aðýr geç,

Söyle söylemek istediklerini,

Duymak istiyorum seni okumak istiyorum seni!

Sürumu üfleyeceksen bile yolcun ben olayým!

Etrafýnda pervanen ben olayým!

Unuttuðun, avuttuðun ben olayým!

Damar damar kanayan yaran ben olayým!

Kederlerin, elemlerin, kaþ çatýþýn ben olayým…

Rehgüzarýn ben olayým.

Sen benim caným ol…

“Delirmiþ” deseler ne çýkar?

Zaten ezelden deliyim.

Dünsüz ve bugünsüz geldim…

Söylendim, Söyledim, ne küfürler ettim…

Ahh susmaz artýk ruhumun sesi;

Yaþatmaz mýsýn ki seni seveyim?

Yaþat beni ki seni göreyim!

Öldür beni ki sende dirileyim,

Öldür beni ki artýk dinleyeyim,

Gör beni de göreyim,

Sev beni seveyim,

Bil beni bileyim,

“Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu?”

Olmuyor el hak olmuyor...

Bildiðinle amel etmemek cehennemî bürudetten de beter bu alemde.

Bilmesem mazeretim olurdu,

Kabz halini her zerremde hissederken gülmek, gülebilmek…

Þimdi aðlamak kârým, dert ortaðýmdýr benim...

Riyakâr gözyaþlarým seccademde savrulurken ölmeliydim,

Ýstedim de yapmadým, yapamadým,

Ya muhavvile’l hali ve’l ahvali havvi’l halene ila ahseni’l hal diye baðýrdý “dil”im.

Allah’ým! Dedi ve ekledi lisaným:

“Benden nasýl razý olacaksan bana o hali nasip et.”

Yoksa her yer gurbet ve her þey mihnet…

Emr-i bil-maruf nehy-i ani’l-münker de

Amelim ters otururken anladým ki medet sadece Sen’de.

Kimdin ki peki sen?

Sen bendin, ben Sen.

Þimdi tek düþmaným “ben” kaldý bendem de.

Beni alt etsem de olmayacaktým kavuþacaktým Sana.

Gayretim kan mürekkebiyle elif çekmekte Sana.

Kan kesret, her elif vahdet, her mim hasret…

Çöplükte gül yetiþtirmek ya da boþa kürek çekmek…

Kesretten vahdete giden yolda hep pes etmek…

Zayýf irademde zaaflarýmla muhkem bir yol çizmek…

Aþkýn yangýnýnda büyük kývýlcým olmak…

Bütün mesele “olmak ya da olmamak”

Beden havanýnda “ene”yi ezip saf ruha varabilmek lakin olmamak!

Varlýðýyla gurur duyanlar arasýnda yokluðunu haykýrmak!

Suyu taþýrmayan gül yapraðý konumunda baþak gibi boynunu bükebilmek.

“La ene illa hû”yu her salisede zerreler adedince Seni zikretmek.

Acziyetim çatýrdatýyor kemiklerimi ya Hak!

Dualarýmý kuþandým çoktan.

Kapýndayým iþte…

Bu mihraplarýn þahit olduðu tövbeler adedince dilimde tövbeler…

N’olur sen terk etme…

Tek servetim gönlümden dökülen eþk misal yalvarýþlardýr

Sen kabul eyle ya Rab!

Þahidim; bu yalan romanýnýn belgisiz zamiri, mekâný ise fâni.

Tüm görünenler ardýndaki görünmeyenler için Sana yalvarýyorum.

Ben, yeniden doðmak istiyorum.

Ýstemek hakkým madem, ben Sen’den Sen’i istiyorum gari…