Çok sýradan bir öðle yemeðiydi bizimkisi. Yeni evlenen haným bir arkadaþýmla; havadan, sudan, iþten, geçmiþten, gelecekten sohbet ediyor bir taraftan da ne güzel kahvelerimizi yudumluyorduk… Ne ara konu “zamanýn kýymeti”ni bilmeye geldi inanýn ben de anlamadým ama tam iki saat boþa geçirilen saatleri konuþtuk…

Çok mu zor?

Ýnsanýn kendi ayaklarýnýn üzerinde durabilmesi,

hiçbir menfaate boyun eðmeden,

kimseye teslim olmadan,

alný ak, yüzü pak “Ýþte ben buyum!” diyebilmesi…

Mevcut enerjisiyle,

baþkalarýnýn yaptýðýna göz koymadan,

ötekilere sýrtýný dayamadan,

kendi yaðýyla kavrularak geçinebilmesi…

Sahip olduklarýyla yetinerek,

yeri geldiðinde egosunu dizginleyerek,

imkânlarýnýn elini kolunu baðladýðý durumlarda dâhi hâline þükrederek

mutlu olabilmesi…

Hep “yukarýdakilere” bakýp özenmek yerine,

“aþaðýdakilerin” hayat þartlarýndan kendine pay çýkarabilmesi,

gerçekten merak ediyorum; çok mu zor?

Neden insanlar, baþkalarý gibi olmanýn derdindeler?

Filmler, diziler, sosyal medya, magazin programlarý…

defalarca haykýrdým bir türlü sesimi duyuramadým.

Ekranýn önü ve arkasýndaki gerçekler, ayný deðiller,

bunlarýn hepsi kurgu,

bunlarýn hepsi sahte karakterler.

Gazetelerde, haber bültenlerinde þahsi youtube sayfalarýnda boy boy görülüyor,

kara büyüye tutulanlarýn baþlarýna gelenler,

her þey gün ýþýðý gibi ortadayken,

niçin benliklerini kaptýrýyor, gencecik nesiller?

Renk skalasýnda, grinin tonlarý, net görünmese de,

hayatýn içinde onun farkýna varmak,

gerçekten çok mu zor?

Biliyor musunuz?

Artýk kan emici vampir insanlardan,

binlerce kilometre uzaða kaçýyorum…

Yani sadece kanlarýmý emseler vallahi, billahi razýyým,

hayallerime, umutlarýma da musallat oluyorlar.

Onun için üzülüyorum.

Önce kendilerini þirinlik muskasý gibi gösterip,

sonra hemen kandýrýyorlar…

Yakaya bir yapýþtýlar mý,

mümkün deðil, bir daha býrakmýyorlar.

Hepinize bir kardeþ tavsiyesi; aman ha aman! Bu vampir insanlara dikkat edin!

Geç kalýnmýþ piþmanlýðýn ardýndan toparlanmasý,

çok zor oluyor zira…

Ýþte böyle… bizimkisi bir sýradan öðle yemeðiydi…

yeni evlenen ve çok deðer verdiðim akademisyen bir arkadaþýmla sohbet ediyorduk.

Konu, zamanýn kýymetini bilmeye gelmiþken,

boþa geçirilen saatlerimize deðindik.

Arkadaþým, hem çalýþan hem de akademisyen bir kadýn olmasýna raðmen,

televizyonun karþýsýnda bile el iþi yaptýðýný, hiç boþ durmadýðýný anlattý.

Çok þaþýrdým…

Hakikaten bu devirde el iþi yapan kadýn kaldý mý?

Onunla da þaþkýnlýðýmý paylaþýnca,

Yuþa basit bir þey söyleyeceðim: “Eskiden bu kadar panikatak vakasý var mýydý?

Bence insanlar boþ boþ oturmaktan, kendileriyle uðraþmaktan hasta oluyorlar!”

diye kýrk yýl düþünsem aklýma gelmeyecek bir þey söyledi…

Ýnanýn hiçbir þey söyleyemedim ve cevap veremedim.

Doðru söze muhalefet edebilmek,

hak verirsiniz ki pek de kolay olmuyor…

Kalýn saðlýcakla…