Biliyorum, mucizeler peygamberlere has bir keyfiyet ama bu kelimeyi kullanmadan hislerimi anlatabileceğimi pek sanmıyorum. Bunca yıldır onu sevmemin nasıl mucizevi bir şey olduğunu bir türlü anlatamadım… O da anlamadı, idrak edip sindiremedi. Belki de iplemedi… Oysa vasıfsız ve sıradan bir aşkla sevmemiştim. Söylemekle de kalmadım, bir fedai gibi davrandım. Niye sevince kendimi kurban edercesine seviyorum? Sanıyorum böyle sevmeyince sevginin bir anlamı olmadığını düşünüyorum. Buna rağmen keskin bir bıçağın ortadan ikiye kestiği elmanın kaderini yaşamaktan kaçabildik mi? Hayır! Kaçamadık…

Şimdi çaresizlikler içindeyiz ikimiz de. Ne onun hali var bir selam vermeye ne de benim… Orhan Veli’nin dediği gibi: “…anlatamıyoruz”. Ne o suskunluğunun nedenini anlatabiliyor ne de ben… Sabırla selamını, merhabasını bekliyorum be de. Bir gayret görmek istiyorum. Duygularını içinde saklamadan, paylaşmasını bekliyorum. Böyle istiyorum diye bencil mi oluyorum? Bilemem. Bana benzesin mi istiyorum? Aslında tam tersi; söylerse, açılırsa, içinden gelerek konuşursa ikimizin de daha iyi hissedeceğini düşünüyorum. Fakat olmuyor. Belki de yorgun veya hasta!!! yatıyordur… Ne bileyim, nedenleri vardır anlatsa… Anlatsa işte… Ben de anlatamadığımdan: “hesabi âşık olmak”, “sorumluluk almamak” ve daha da beteri, “kibirli bir aşık” olmakla suçlanıyorum. En son, bir veda şiiriyle başından belayı attığına memnun, kolunu, budunu sallayarak çekip gitti. O gidince ben de mecbur kapıyı ardından örtmek zorunda kaldım. Bir beklenti içinde olmamam gerektiği için böyle davranıyorum… Peki ne tür beklentiler bunlar? Söyleyeyim: arada sırada selamını, merhabasını, bir programı varsa bilgi vermesini beklemişim. İşte hepsi bu… Bunun adına “hesabilik” deniyormuş. Ben de bilmiyordum ilk kez öğrendim. Gerçekten hesabi biri böyle mi olur? Oysa dediği gibi biri olsaydım “hayır”ı, “evet”den daha çok kullanırdım. Onun gibi ben de mesafe koyar, tavır yapar, küser; ilgiyi, şefkati, sevgiyi ilk hep ondan beklerdim. Mesela onunla göz göze her geldiğimizde yağ gibi erimez, gözlerinin içinde kaybolmazdım. Ama benim gibi yufka yürekli adamların karı değil tavır koyma işleri. O susunca, konuşmayınca, adam yerine koymayınca ben de kuzu gibi uslu, biraz şaşkın, azıcık ürkek bir şekilde susup bekliyorum. Daha çok mu beklerim? Olabilir. Beklerim. Alışkınım çünkü. 100 sene beklemişim. 1 sene de o beklesin. Yoksa aşkta, gururlu olmaktan ve kibirli davranmaktan en çok ben nefret ederim!

…

Şimdi ne mi oluyor?

Her sabah motosikletle işe gitmeye devam ediyorum. Görünüşte sıhhatliyim! Ancak çok hastayım! Sanki Muhammed Ali Kılley’den yumruk yemiş gibi ağrıyor vücudum! Çantamda antiasit ve ağrı kesicileri ihmal etmiyorum! Geceleri uykum kaçıyor, gündüzleri de uykuya yatıyorum. Beynimin içindeki tilkilerle, kurtlarla, kuzularla, kunduzlarla kendi yarı çapımızda safari yapıyoruz. Ruh halim acınası. Kendimi geçimsiz, huysuz aksi 70’lik dedeler gibi hissediyorum. Göz göze geldiğim insanların muhabbeti yerine, merhametini celp ediyorum. Bir keşiş gibi, bir Budist gibi aç kalmayı, beklemeyi, susmayı çok iyi biliyorum.

Oysa anlattığım gibi bir insan değilim! Mesleğim iletişim kurma ve yazma üzerine… Yani her görüşten insanla, kısa sürede sıkı dostluklar kurabilirim… Bir tek onunla kuramamışım. Neden kuramadım? Çünkü onu en çok ben seviyordum, en çok ben hayrandım. Tek sebep işte bu! Bir bilseydi onla konuşurken hakkında düşündüklerimi belki her karşılaşmamızda ilk o koşarak gelip boynuma sarılırdı… Sırf empati olsun diye söylüyorum eğer onun yerinde ben olsaydım ve böylesi düşünülen, değer gören sevilen biri olsaydım, sevgisini ilk gösteren, sıcaklığını ilk hissettiren hep ben olurdum. Ama anlatamamışım, “anlatamıyorum”. Benim ona bunca yıldır anlatabildiklerimle bir yerlerde oturulup kahve içebilirmişiz hepsi bu…

…

Şimdi sizlere “uzaklık” ve “özlemek” ile ilgili yazılar yazabilirim desem çok “kafa ütülüyorsun” diyebilirsiniz. Bilin isterim. Sizin için değil kendim için yazıyorum. Çok özlüyorum dediysem çok özlüyorum. Seviyorum dediysem seviyorum. Bu duyguları taşımıyorsa insan neden bu sözcükleri kullanıyor onu da anlamıyorum. Seviyorsam, sevmiyorum, aşıksam, aşık değilim mi diyeyim. Çok fena halde özlüyorum işte… Uzakta olduğu için daha çok özlüyorum. Çoğu insanın ağzında sakız olmuş “özlemek” kelimesi ile benim kullandığım “özlemek” arasında dağlar kadar fark var! Yani çok başka, bambaşka bir özlemekten bahsediyorum. Özlerken etimle, tırnağımla, ruhumla, hücrelerimle özlüyorum. Sırf özlemekle ilgili sayfalar dolusu yazabilir tasvirler yapabilirim ama ne gerek var? Ben onu dümdüz özlüyorum… Özleme duygusunun insanı arafta bıraktığına da ilk kez şahit oluyorum. Bu duygunun tesiri altında insan hem güçlü hem zayıf hissediyor kendini. Göğsümde sevgi çağlayanı ve dipsiz bir kuyuyu aynı anda taşıyorum. Hem umutluyum hem umutsuz… Kafam gibi duygularım da teleme peyniri gibi tel tel olmuş. Bilemiyorum belki içimdeki bu kaostan daha güzel bir şey ortaya çıkar…

Şimdilik berbat bir mağlubiyet hissi ile yaşıyorum. Yaptığım gezmelerin, yemelerin, içmelerin, okumaların, muhabbetin tadı tuzu yok. Konuştuğum dostların, arkadaşların yüzlerine kafamı kaldırıp bakamıyorum. Beni tanıyanlar yenilmişliğimi anlasınlar istemiyorum. Kötü olan, tanıyan yakın arkadaşlar yenilmişliğimin farkındalar. Yüz yüze geldiğim insanlar halime acıyorlar. Bakmadan konuşanlar da acıdıkları için bakmıyor bunun da farkındayım. Onlar için bir dosttan ziyade hepsinin ortak vicdan azabı gibiyim.

Peki ne yapayım? Pılımı pırtımı toplayıp x’tir olup İstanbul’dan gideyim mi? Gitsem rahatlar mısınız? Yazmayayım mı? Yok mu olayım? Daha rahat hissedecekseniz onu da yaparım. Önüne geçemediğim bu “ilgisizlik kompleksi”nin içinde Bedri Baykam’ın Ülker’in sahibi Murat Ülker’e sattığı milyonluk “boş çerçeve” gibi hissediyorum.

Ne diyeyim, önce kendime ve sonra bu halime ortak olan kim varsa hepsine tek tek teşekkür ediyorum..