Direnmenin anlamı yok; geldi işte yine, yeni yıl. Yani en klişesinden, bir yıl daha yaşlandık, olgunlaştık, hatalarımızı gördük, hayatlar kattık hayatımıza...Hayallerimize ulaştık veya ulaşamadık, sevdiğimiz insanlarla devam halindeyiz veya ayrıldık. Direnmemek gereken en önemli şey, yeni yıl, gidenden belki de farklı olmayacak bunu kabul etmek. Tabii biz çaba harcamadığımız sürece.

Geçen yıl ben bir sürü şey öğrendim; örneğin gereksiz hırslı, gereksiz sorumluluk alan, sonra da yüzünde sivilceler çıkan bir kadın olduğumu...Sonra simetriden az geride, düzen hastası olduğumu ve insanların hayatlarını kontrol etmek gibi bir huyum olduğunu öğrendim. Son 1 ayda bu negatif yanlarımı törpülemeyi öğrenmeye başladım. Şimdi yeni ya gelen yıl, herhalde daha da çok pratik yapma imkanı bulacağım. Beyaz sayfa falan ya, geçen yıl başladığım spora daha sık gideceğim mesela...Eh, umut fakirin ekmeğidir, siz de dileyin belki olur bu sene.

Ama bu AB’ye girdiğimizde birden herkesin superman olacağı gibi bir düşünce tabii. Birden herkes daha uzun süre seks yapacak kudrete sahip olacakmış, her yer güllük gülistanlık olacakmış, kadınlarla erkekler eşit olacakmış, eğitim düzelecekmiş gibi davranmanın anlamı yok. Ne AB ne de yeni yıl biz uğraşmadan tepside mükemmel hayatlar sunmuyor.

Mesela ben geçen sene, 3 yıldır beklediğim, askerde ardından ağladığım, ( hatta onun için yazdıklarım yüzüden izedebiyatı birbirine sokmuştum :) ) aşkından öldüğüm sevgilimi terk ettim. 1 aylığına da olsa O’nu delicesine üzdüm. Eşeklik bende...Kontrol ve güç manyağıym ya, adam azıcık salınca hayatı hemen huysuzluk yaptım, çekip gittim. O’nu deli gibi sevdiğim halde, gittim başka insanlarla görüştüm. Çünkü başlangıçta bana onlar daha güçlü gelmişti. Eşeklik işte...1 aylığına sevgilimin kıymetini bilemedim geçen sene. Sonra O, benim tüm eşekliğime rağmen doğum günümde elinde çiçeklerle, en güzel giysilerini giymiş halde geldiğinde, elim ayağım, dilim, huysuzluğum çözüldü...Geçen sene yaptığım en iyi şey, sevgilimin kıymetini anlamak oldu.

Bir daha O’nu üzmemem gerektiğini, çünkü kimsenin O’nun kadar beni sevemeyeceğini gördüm.

Gereksiz takıntılarla 3 sene çocuğa, gençliğini yaşatmadığım halde hala bana katlandığını fark ettim. Siyah giymekten vazgeçtim sonra...25 yaşında, siyahın hiçte beni ilgilendiren bir renk olmadığını anladım. Ben mümkünse daha pembe, sarı, turuncu olmalıyım 2005’te...Çünkü, turuncu giydiğimde herkes beni daha çok seviyor. Neredeyse belime gelen, artık kezban halini almış sarı saçlarımı da kestirdim. En kızılından boyadım.

Gereksiz sorumluluk olacak her işimi de devrettim ekip arkadaşlarıma. “Yapmıyorum kardeşim bundan sonra ben bu işleri, buyrun herkes görev tanımını bilsin. Ben bundan sonra toplantılara pembe pantolonumla gireceğim, işinize geliyorsa!?” deliliğini de yaptım. Sanki herkese pek iyi geldi bendeki bu hal. Birden insanlar daha sempatik davranmaya başladılar bana. Ya hoşlarına gitti ya da korktular, orasını pek anlamadım.

“ Abi, hatunun üstüne çok gitmeyelim; 2005 planları var, yazmaz valla!” Muhtemelen böyle oldu.

Olsun, ben 2005’e oldukça eğlenerek giriyorum. Kimseyle de iktidar savaşım yok artık; ben susunca savaş da olmaz zaten, çünkü savaş iki kişiliktir. “Sen bilirsin" deyince kavga çıkmazmış ya, o hesap bundan sonra. Tabii geçen yıllarda oluşturduğum “cadı”, “ psikopat” tanımlamalarını değiştirmek zaman alacak, ama olsun.

Süper eğlenceli ve kendinizi keşfettiğiniz bir yıl diliyorum size...Delirmeden, daralmadan, kendinize zaman ayırın bence...Çünkü gördüğünüz gibi direnmenin anlamı yok, habire yeni yıl geliyor, zaman akıyor, sonra arkaya bakıp üzülmeyelim.

İyilikler,

Esrosh