Yalnýzlýk. En sýkýcý, rahatsýz edici ve istenmeyen durum. Ayný zamanda bir çeþit gereksinim...
Montaigne'in es geçtiði ender kavramlardan biri.

Yalnýzlýk ya da "kendi kendinle baþbaþa kalma duygusu…”

Bende yalnýzlýðýmýn içinde, kendimi upuzun bir rüyanýn içinde gezinirken, kimi zaman Kordon’da yürürken, kimi zaman loþ bir kilisenin pazar ayininde, bazen de martýlarýn þarkýlar söylediði, Ýnciraltý’nýn balýkçý teknelerinin arasýnda buluyordum. Babasý krala âþýk olan, bu yüzden de ilâhlar tarafýndan mersin aðacý þekline getirilen "Zmirna= Smirna" adlý genç ve güzel bir kýzýn hayat hikâyesinden adýný alan, “Smyrna"ya þimdiki adýyla Ýzmir’e, günler görmüþ geçirmiþ bilge ama bir o kadar da mütevazi, nefis bir Ege þehrine, birdenbire aþýk oluvermiþtim.

Kalbimi çalan Arnavut kaldýrýmlý sokaklarýmýydý, ýlýk ve muhteþem esen ege rüzgarlarý mý?
Yoksa, Karþýyaka’da Çörçil’in kahvesinde içtiðim, okkalý kahvenin unutamadýðým kokusu muydu?

Taze bir gevrek alýp tadý damaðýmdan hiç gitmeyen bir dilim teneke tulum peynirine denizin mavisini katarak yediðim o mutlu öðlen yemeðini ise hala arýyorum doðrusu…

Kýþ çoktan gelmiþ, oralara … Bir yalnýzlýk mevsimi çoktan baþlamýþ Ýzmirliler için.
Ýzmir yalnýzlýklar kenti olmuþ dikiliyor karþýmda, Kordon’un cývýl cývýl kalabalýðý kendini derin bir sessizliðe býrakmýþ. Yol boyunca kolkola girmiþ dostlar, birbirine sarýlmýþ öpüþen sevgililer, buzlu bademciler kokoreççiler, tükürük köftecileri hepsi sýrra kadem basmýþlar sanki. Yalnýzlýða dayanamadýðýmdan, Ýzmir’i çocukluðumdan kalan anýlarým dýþýnda, tamamen yalnýzlýðýyla baþbaþa býrakýp yüzümü Ýstanbul’a çeviriyorum.Bencilce bir davranýþ belki de benim ki… Sularýn altýnda kalan Ýzmir’i ise sadece insanlarý için üzülerek izlemek çok uzaklardan; Ýstanbul’dan.                                   

Ýþte kurþun kubbeler þehri Ýstanbul'dasýn*ve bende yeniden kurþun kubbeler þehri Ýstanbul’dayým. Her nefret ediþimde , her gidesim geliþinde her ihanette ve her acýda beni burada tutan sadece bu deniz ve gökyüzüydü; belki de þimdi çok daha fazlasý … Buralarda da kýþ çok þiddetli yaþanýyor. Soðuða karþý kasýlan, direnen vücudum dýþýnda kalp kýrýklýklarýna dayanýklý koskocaman bir yüreðim var artýk. Belki de ruhumu okþayan, soðuktan hissedemediðim parmaklarýmýn hemen ucunda buluverdiðim bir sýcaklýk.

Yorgun pembelerin, hýrçýn maviliklerle karþý savaþý çoktan bitti burada; benim için ise mantýk ve duygunun… Serseri bir kurþun gibi, dolaþýrken bedenim Ýstanbul’da, ruhumda vapurun peþinde yarýþan martýlar gibi, bir kýyýdan karþý kýyýya geçip geçip duruyor…
Daha önce hiç durmadýðým baþka bir kýyýdayým Ýstanbul’da; yüzümü acýtan hain rüzgara raðmen, hoþ bir meltem esiyor içimde Ýzmir’deki Ýmbat’a benzeyen…

Anlamak istiyorum þehri.

Cennet mi, cehennem mi?

Ve birden; cehennemi andýran bir kalabalýðýn arasýndan, tatlý bir ses duyuyorum bana cenneti anýmsatan. Ruhumun derinliklerine üflenen her melodi, kulaðýmý okþayan her týný huzura buluyor her yanýmý. Þimdi dert yok, keder yok, taþ ve topraktan fazlasý olan, bu þehirde.

Bir yaným alýp baþýný gidiyor, Eminönü’ne; güvercinler arasýnda koþuþturuyorum, soðuða raðmen. Öbür yaným üzerine yakamoz serpilmiþ bir gecede; Salacak’tan Kýz kulesin’i izlediði yaz gecelerini hayal ediyor saatlerce, hiç sýkýlmadan. Tophane’de içime çekiyorum; bir nefes nargileyi, sen sayýp.

Sen, sen ki… her gündoðumunda, ve batýmýnda gördüðüm…

“Ýstanbul beni gerçekten seviyor mu?”, diye, kayalarýn üzerinde saatlerce kara kara düþünüp duran karabataklardan biri olacaksýn belki ileride…

Ama yaþanan, benim için önem taþýyan…Denizin kokusu, güvercinlerin kokusu, teninin kokusu, þehrin kokusu birdenbire hiç farketmediðim, adeta baþýmý döndüren mutluluðun kokusuna dönüþüveriyor.

Seviyorum Ýstanbul’da…

Seviyorum Ýstanbul’u…

Ýstanbul beni gerçekten seviyor mu?



*Ýlhan Berk / Ýstanbul Kitabý



Ömür Ýsfendiyaroðlu
27 Aralýk 2001 Perþembe