Her þey er ya da geç tersine döner.
Heraklit
“Seni bekliyoruz!”
Pontos’un dingin derinliðinde fýsýldanan sözü iþitmiþti. Aydýnlanan zihnini toparlayýp hangi yöne kulaç atacaðýný kestirmeye çalýþýyordu. Ne kadar çabalarsa çabalasýn bir türlü beyaz köpüklü dalgalarýn iþlediði denizin yüzeyine ulaþamadý. Gittikçe derine, o dipsiz belirsizliðe sürüklendiðini, çaresizce bu sonsuzlukta sýkýþýp kalacaðýný, en uzak doðudan doðup parlayan, batarken kan aðlayan güneþi, yükselip büyüyen, alçalýp küçülen ve sönen ayý göremeyeceðini hissetti.
Karanlýðýn içinden korkunç çýðlýklar yükselmeye baþlamýþtý. Bilmediði yüzler yanýnda belirip ellerindeki deðneklerle ona vurmaya çalýþýyor, ateþle bezeli sivri dilleriyle suyu iyiden iyiye ýsýtýyorlardý. Ýçlerinden birine bile direnemedi, göz kapaklarýna tatlý bir uyku aðýr aðýr düþüyordu. Çok zaman önce tanýþtýðý bilgenin sözünü sayýklamaya baþladý.
“Her þeyin yok olduðu zaman bile bir ümit vardýr!”
O anda baþýnýn üstünden uzun palamarý suda baþýboþ gezen bir geminin geçtiðini fark etti. Köpüren denizin tuzlu suyu genzine doldu, bütün bedeni aniden titredi. Var gücüyle onca insan arasýndan kalýn halata ulaþýp tutunmayý denedi. Kaygan ip salýnýp gidecekken parmaklarýnýn arasýndan uzun siyah saçlý bir denizkýzý belirip destek olup tutunmasýný saðladý umuduna. Palamara her asýlýþýnda kanatlanan kürekleri daha net görüyor, tayfalarýn naralarýný duyup yitip gidecekmiþ zannettiði cesaretini topluyordu. Bir kulaç kalmýþken göðsünü hava ile doldurmaya gökyüzünde parlayan dolunay gözünü aldý, halata kenetlenen parmaklarý teker teker çözüldü, denizkýzýnýn çoktan ortadan yok olduðunu kavradý.
Sonu gelmez düþüþü baþlamýþtý, en derin çukura sürükleniyordu. Çürümüþ, þiþmiþ yüzlerin arasýndan geçti, deðneklerini sýrtýnda hissetti yeniden ve acýlarýndan kurtuldu. Kulaðýna tanýdýk bir ses fýsýldadý.
“Seni bekledik Meno, çok zaman oldu!”