(Bu yazýmýzýn 1 Nisan þakasý olduðunu düþünmeyiniz lütfen.Elbette yazýnýn baþlýðý sizin böyle bir þaka beklentinize olta atmayý amaçlýyor ama söylediklerim tamamýyla gerçek.Okuyun ve görün)



Güya su arýyorduk, canlý arýyorduk Ay’da, Marsta ya da uzayýn diðer derinliklerinde.Güya deðiþik ve daha önce hiç görmediðimiz canlýlar çýkýverecekti bir gün karþýmýza âniden.



Devamlý arayýþtaydýk hiç yýlmamacasýna, býkmamacasýna aradýk aradýk hiç durmamacasýna.



Ay’a insan yolladýk, Marsa uzay araçlarý gönderdik; fýrtýnalar, maðaralar, kraterler görüntüledik.Bunlarý bulunca da sevindik önce ama anladýk ki asýl aradýðýmýzý bulamamýþýz.



Evet bulacaktýk aradýðýmýzý.Belki de bu dünyada bulamadýðýmýzý bulacaktýk orada ve nasýlsa birden mutlu olacaktýk.



Annemizden bulamamýþtýk, babamýz ise her zaman iþteydi ondan da görememiþtik.Ama aramaya devam edecektik.Star Wars (Yýldýz Savaþlarý) yapsak da bulacaktýk o aradýðýmýz meçhulü.



Hiroþima’ya atýlan atom bombasý da, Kýzýlderililerin soyulan derileri de, Aborjinlerin yok edilen rüya zamanlarý da, Endülüs’te yakýlýp yok edilen milyonlarca kitap da bize vermedi aradýðýmýzý, bulamadýk onu.



Þimdilerde de dünyanýn pek çok tarafýnda bu meçhul gâyeyi kavgalarda, korkutmalarda ve mazlumlarý inim inim inletmek yolunda arayanlar var.Onlarýn da bu arayýþlarý beyhudedir.Ve onlar da yakýnda arayanlar deðil arananlar listesine kaydolacak kayýp ruhlulardýr.



Pek çok kaybetmeler vardýr.Parayý kaybetmek, bir depremde evini, çok önemli bir evrâkýný, sevdiðini kaybetmek vardýr.Ama bütün kaybetmelerden de acý olaný bence, benliðini, namusunu ve þerefini kaybetmektir.Ýþte ben bu kayboluþu “ruhunu kaybetme” olarak tanýmlýyorum.Kim bilir belki de tâ Marsýn tepelerinde o kaybettiðimiz “ruhumuzu” arýyoruzdur.



Öyle ya da böyle uzaya bir iniyoruz bir çýkýyoruz.Belki de yaný baþýmýzda “bizi gör” diye baðýran o rengârenk çiçeklerin yapraklarýndaydý aradýðýmýz.Belki de kendi içimizdeydi.Ama bir kere yola koyulmuþtuk.Hiçbir þey bizim “samanlýkta iðne aramak” özgürlüðümüzü elimizden alamazdý.Önce diskolara gittik, sonra televizyonlardaki sanal aþklarla tanýþtýk biraz doyar gibi olduk ardýndan da hapishanelerle kucaklaþtýk.Ve anladýk ki bu ruhsal doyumsuzluðumuzun gýdasý dünyevi olamaz.Ruh yiyecekleri de ruhumuzun memleketinden olmalý.Uhrevi olmalý, lâhuti kokular saçmalý.



Evet Marstaydýk þimdi ve bence bulmuþtuk aradýðýmýzý.Marsýn yedi adet Maðarasýnýn en gizli köþelerinde deðildi aradýðýmýzý.



Her þey zýddýyla bilinirdi ve Marsta bulamadýðýmýzý sandýðýmýz aslýnda bizi çepeçevre sarmalayan bir gerçekti.



Gece olmadan gündüz, siyah olmadan beyaz, kötü olmadan iyi, soðuk olmadan da sýcak anlaþýlamazdý.



Marsta olan ya da olmayan, karanlýksa, geceyse, soðuksa dünyadaki bulunanlar iyiydi, aydýnlýktý, gündüzdü ve sýcacýktý.



Evet biz Marsta dünyamýzý bulmuþtuk, aynada kendimizi görmemiz gibi..



Orada dünyanýn gürül gürül akan þelalelerini, dev okyanuslarýný, rengârenk çiçeklerini, birbirinde güzel insanlarýný, türlü türlü hayvanlarýný bulmuþtuk.



Orada kendimizi, dünyamýzý ve hayatý bulmuþtuk.Belki de hayatý bize veren sevgi dolu “sevgiliyi” bulmuþtuk.



Orada bizi çepeçevre saran hayatý, merhameti ve sevgiyi bulmuþtuk.



Çünkü orasý karanlýktý, soðuktu hayatsýz ve sevgisizdi.



Çünkü dünya ise cývýl cývýl hayat kaynayan aydýnlýk ve sýmsýcak bir diyardý.



Çünkü her þey zýddýyla bilinirdi.