Baþkasýnýn özel yaþamýný teþhir ettiðim için vicdanen rahatsýzým. “Yapmamalýydým” diye düþünüyorum.Býrakalým vicdan muhasebesini de isterseniz iþimize bakalým.
Buradaki sayfanýn en üstünde “oðuz” ve yanýnda 3....diye yazýyor.Bu beþ yada altý haneli bir rakam.Silik olduðu için anlaþýlamýyor.Bir telefon numarasýdýr belki de....O dönemde kaç kiþide telefon vardý ki...
******
13 Kasým 1970
“Hemen hemen bir ay oldu,ben bir tek kelime bile yazamadým.Oysa bu bir aylýk süre benim hayatýmýn en hareketli günlerini yaþadýðým bir dönem oldu.Doðrusu mutluydum ve neþeden uçuyordum adeta.Bu nedenle belki de günlerin nasýl geçtiðini anlamadým.
O geceden sonra Necip’le aramýzda bir yakýnlýk doðdu.Ona baðlandým ve onu sevdiðimi anladým.Bazen buna hakkým olmadýðýný,sevmemem gerektiðini düþünüyordum.Çünkü annemin ve ablamýn davranýþlarý beni korkutuyordu.Baþkalarý nasýl düþünür bilmem ama annemin yaptýðýný bir fahiþelik olarak deðerlendiriyordum.Buna raðmen bir süre sonra bir fahiþenin kýzý olduðumu unuttum.
Necip’e ailem hakkýnda bilgi vermek istiyordum.Bunu yapmak için çok uðraþtým.Ancak o her seferinde sözümü keserek ailemi deðil beni sevdiðini,diðer insanlarýn önemli olmadýðýný söyledi.Her þeyi bildiðini sanýyorum,çünkü eski sevgilisi þimdi ise samimi dostu Aysel ona mutlaka bazý þeyler anlatmýþtýr.Çünkü bir gün bana:
-Bir annenin,bir babanýn günahlarýný çocuklarý yüklenemezler.Böylesi bir hüküm vermek mantýk dýþýdýr,demiþti.
Anladýðým kadarýyla o,yaþamayý,eðlenmeyi,gezmeyi yani yaþamýn tüm hazlarýný tatmak istiyordu.Para probleminin olmadýðýný,ancak çok daha fazla parasýnýn olmasýný arzu ettiðini,bazen bir boþluða düþtüðünü,bu anlarýnda korkunç bir sýkýntýnýn onu esir ettiðini söylüyordu.
Bir defasýnda Belgrat ormanlarýna kadar uzandýk,çimenlerin üzerine oturduk. Düþünceliydi. Bir þeye üzüldüðü belliydi.Bana derdini söylemeyeceðini tahmin ediyordum.O nedenle söylemesi için üstelemedim.Ýyi ki böyle yapmýþým,çünkü o kendiliðinden konuþmaya baþladý:

-Biliyor musun Sibel,sevgililer birbirlerinin olduklarý zaman gerçek mutluluða ulaþýrlar.
-Nasýl?
-Seven ve sevilen iki kiþi gerçek mutluluðu tatmak istiyorlarsa tam anlamýyla birbirinin olmalýlar.
-Ben içinde yaþadýðým mutluluktan daha fazla bir mutluluk olabileceðini düþünmüyorum. Hem varsa da istemiyorum.Çünkü çok fazla mutlu olmaktan hep korkmuþumdur.Çoðunlukla bir þeyler olur ve o sihir bozulur.
-Sen de tam mutlu deðilsin,bir þeylerin eksikliðini hissetmiyor musun?Ýþte ben içimdeki bu eksikliði artýk anladým.Sana bu teklifle gelmeden önce çok düþündüm,seni kýrmaktan korktuðum için kendimle mücadele ederek acýlar çektim.
-Ýnsan elindekilerle yetinmesini bilmeli ve daha fazlasýný istememeli,dedim.
O gün keyif vermedi ikimizi de.Onun isteði üzerine o günkü beraberliðimizi erken noktaladýk.Eve gelince kendimi yataðýn üzerine atýp hüngür hüngür aðladým.Garip bir acý vardý içimde.Þimdiye kadar hiç tatmadýðým bir acýyla kavruluyordum.Bir þey boðazýma düðümlenmiþti.Bir tehlikenin yaklaþmakta olduðu ihtimali içime doðuyordu.Romanlarda okuduðum kaybetme duygusunun zehrini ilk defa tadýyordum.Hayret! Bu durum içinde garip bir haz da saklýyordu.Belki de çaresizliðim böyle düþünmeme yol açmýþ olabilirdi.
Onu kaybetmek istemiyordum.Her istediðini yapmak kararýndaydým. Birbirimizin olmak benim de arzumdu,ama bu koþullarda deðil!
Akþam Tuðba eve erken geldi.Gözlerimdeki kýzarýklýktan aðladýðýmý hemen anladý.Anlatmam için beni zorladý.Aslýnda anlatmaya,açýlmaya benim de ihtiyacým vardý.Öyle de yaptým.
Her þeyi anlattýktan sonra,nasýl davranmam gerektiðini ona sordum:
-Gayet basit kýzým,adam ne istiyorsa onu verirsin,olur biter.Hem belki o zaman seninle evlenmek zorunda da kalýr.Bu kadar korkak ve kötümser olma!Yarýn sevmediðin bir adamýn kollarýna kendini atacaðýna,ayaðýna kadar gelen bu fýrsatý deðerlendir ve çýlgýnca sevdiðin Necipciðinin ol!Sen bu Ýstanbul’da kýz oðlan kýz kaç kiþi var biliyor musun?Binde bir ya çýkar,ya çýkmaz!Elalem yaþýyor kýzým,sen uyu daha uyu…
-Peki öyle de bu kýzlar sonra nasýl evleniyor,evlendikleri adam anlamýyor mu?
-Zaten çoðu seviþtikleri adamla evleniyor.Aldatýlanlar ise buluyor bir enayi.Erkekleri kandýrmaktan daha kolay ne var?Adamýn gözü dönmüþ bir halde saldýrýyor,biraz direniyorsun,sonra kendini býrakýyorsun.En sonunda da “Ne yaptým ben?” diye baþlýyorsun aðlamaya.Erkek kýsmý aðlamaya pek dayanamaz.Bir hafta,on gün sonra da anlý þanlý bir düðünle evinin kadýný olup çýkýyorsun.Ve bir gün bir de bakmýþýn ki , namus budalasý kesilivermiþsin!
-Olur mu öyle þey,çocuk bile inanmaz bunlara…

-Aptal kardeþim,seni ben bile adam edemem!Öyleyse kendi baþýnýn çaresine kendin bak!Ne demeye benden akýl soruyorsun?Nasýl biliyorsan öyle yap!Bir kaç güne kadar ayarlayacaðým adamý nikah masasýna oturttuðumu görünce ne demek istediðimi anlayacaksýn. Çok yorgunum ve þimdi uyumak istiyorum, deyip yorganýn altýna girdi.
Aradan beþ dakika bile geçmeden horlamaya baþladý.Ohhh,ne rahat kýz!Keþke ben de onun gibi olabilsem.Aslýnda istemiyorum onun gibi olmayý.Öyle kurnazlýklara aklým ermez benim.Ýyisi mi ben gene böyle kalayým.
Bunlarý düþünürken sabah olmak üzereydi.Çeliþkili düþünceler vardý kafamda.Çünkü bazen ablama hak veriyor bazen de onun gibi düþünenleri suçluyordum.Bazen Necip’in isteklerini yapmaya bazen de direnmeye karar veriyordum.
Sabahleyin uykusuzluktan þiþmiþ göz kapaklarýmý ovuþturarak iþe gitmek için hazýrlanýyordum.Geç kalarak patron bozuntusu Kenan’ýn konuþmalarýna fýrsat vermemeliydim.Buna raðmen iþe gittiðimde o,yine:
-Ne o güzelim,yoksa bütün gece beni düþünmekten uyuyamadýn mý?dedi.
Mümkün olsa bu adamý kendi ellerimle boðarým.Yýlýþýk ,mendebur þey....

********