Yazmayalý çok oldu sevgili dostum!Daha doðrusu buna “yazmayalý” deðil de yazamayalý demeli;çünkü elim ne kaleme ne de daktiloya varýyor.Aklýmdaki düþünceleri sanki bir rüzgar uçuruveriyor.Ne oldu bana,neden bu kadar uzun süredir tek bir kelime bile yazamadým?Kiþinin geçen zaman süresi içinde yeteneklerini olumlu yönde geliþtirip, mükemmelliðe doðru gitmesi gerekmez mi?Gerekirse niçin tersi oldu?Kafamýn içinde binlerce düþünce oluþmuþ beklerken zihnimin birtakým obsesyonlarla boðuþmasýný anlayamýyorum.Pineklemek doðrusu bana hiç yakýþmýyor.
Altýndan kalkýlamayacakmýþ gibi görünen birçok sorun kendiliðinden çözüme kavuþurken muhayyilem yenilerini yaratmaktan bir türlü geri kalmýyor.Takýlýp kaldýðým,etkisinden kendimi kurtaramadýðým,âdeta esiri olduðum bazý düþünceler de yok deðil.Bunlarý rasyonel yönden,muhakeme yoluyla bertaraf edip zihnimi temizlemeliyim.Bilhassa sevgiye,aþka,duygusal yakýnlaþmalara uzun bir süre ara vermeliyim.
Böyle diyorum,ama nasýl baþaracaðým bunu?Belki de hepsi sözde kalacak.Çünkü daha bu gün heyecandan kalbimin duracaðýný zannettim.Gerçekte bir insanýn heyecandan ölebileceðini düþünemezdim bile.Bu konudaki söylemlerin sadece romanlarda bulunduðunu sanýrdým.Ama bu gün buna inandým.
Pencereden dýþarý bakarken hayal meyal gördüðüm mavi renkli bir silüet sanki O’nun beni görmeye geldiði izlenimini yarattý bende.Kalbim tüm gücüyle çýrpýnmaya baþladý bu boþ hayal karþýsýnda.”Ya gerçek olsaydý sanki,ne olurdu!” diye hayýflandým.
Bütün hayallerimi,rüyalarýmý O’nunla doldurmuþtum.O,benliðimin içine ikinci bir “ben” olarak yerleþmiþ.Yaklaþýk on beþ gündür,hep onu görebilme umudunu içimde yaþatýyorum.Geleceði umudumun boþa çýkmasý ise,her saatimi,her dakikamý ölümden beter ediyor.Ýnanýlacak gibi deðil ama günün çok önemli bir kýsmýný pencere kenarýnda oturarak,O’nu bekleyerek geçiriyorum.Bu bir tutku,bir sapkýnlýk,bir çýlgýnlýk deðildir de nedir?
O’nu seviyor muyum,sorusuna cevap arama gereðini bile hissetmiyorum,ancak gene de söyleyeyim:Onu istediðimi kesin olarak biliyorum.Ýstemek,arzulamak sevmekse evet O’nu seviyorum.Yok eðer sevmenin baþka bir anlamý ve ölçüsü var ise o zaman O’nu sevip sevmediðimi bilmiyorum.Gözlerim O’nu istiyor,ellerim O’nu arýyor,tenim O’nu arzuluyor,kalbim O’nu diliyor.
Dikkat ettim ve anladým ki ben ne zaman O’na yakýnlaþsam O benden uzaklaþýyor,ben ondan uzaklaþmak istediðimde ise O yaklaþýyor.Böyle karmaþýk bir yolu niçin seçtiðini bir türlü anlamýyorum.Sonra,O’nun beni veya bir baþkasýný sevdiðini de hiç sanmýyorum.Hareketleri mantýk ölçüleriyle açýklanamýyor,çünkü neyi ne zaman,nasýl yapacaðý bilinemiyor.Galiba ne istediðinin bilincinde deðil.
Gülüyor,suratýný asýyor,gözleri manasýz manasýz bakýyor,hiç kýmýldamadan dakikalarca duruyor,bir ara canlanýyor,neþeleniyor,hareketleniyor.Bazen söylenenlerden, yapýlanlardan kýrýlmýþ gibi davranýyor ve nadiren iki damlayý geçmemek þartýyla gözlerinden yaþ akýtýyor.
Ben onun bazen,acýmasýz ve vicdansýz,intikam peþinde koþan bir yaratýk olduðunu da düþünüyorum.Acý çektirmek,aðlatmak,sýzlatmak,hiç birisini yapamazsa saatlerce,günlerce bekletmek ve bundan haz duymak ister gibi.Çengelini attýðý erkeklere yaþamý zehir etmeyi çok kolay baþarýyor.Ýþin ilginç yaný seçtiði kurbanlarý genellikle duygusal yanlarý aðýr basan sevmeye ve sevilmeye susamýþ kiþiler oluyor.Kalplerinin tüm gücüyle O’nu seven bu insanlarýn acýlarý ve ýstýraplarý karþýsýnda “Ben ne yapabilirim ki!” diyerek kendini kolaylýkla vicdanî yükten kurtarabilecek kadar da bencil...
Bu geçen günleri kaybolmuþ saydýðým için ayný hataya bir kere daha düþmemek niyetindeyim.O’nunla olan iliþkimi dostça kesmezsem ileride onarýlmasý mümkün olmayan durumlarýn ortaya çýkmasý kaçýnýlmazdýr.O’nu unutmak,oyunlarýna son verdirmek yapýlacak en akýllýca iþ olacaktýr.
Evet,bunlarý aklým,mantýðým böyle emrediyor,ama doðrusu nasýl baþaracaðýmý bilemiyorum.Bana bunun yolunu gösterebilir misin sevgili dostum?
Hoþça kal...