Tango Metropolis : Tutkunun Adı Kırmızı, Hayatın Rengi Tangodur…

Seval Deniz Karahaliloğlu

Sarhoşlar, polis sirenleri, sokak serserileri, eşcinseller, salaş bir hayat, sokağın kokusu, fahişeler, bıçkın delikanlılar, satıcılar, sakat dilenciler, toplumun atıkları, acı tortusu, dibin dibi…

İçki matarası havada uçuşur. Şaka bir çatışmaya dönüşür. Ortam gerilir. Sokak serserileri birbirlerine girerler. Sonra birden bir müzik. Derinden gelen bir tango. Sokağı yüreğinden vurur. Çatışma unutulur. Kavga dans birbirine girer, birbiri içinde erir. Artık dansın, tangonun zamanıdır. Sokak nabız gibi atmaya başlar. Nabız adeta tango, tango, tango diye bağırır. Ritim yükselir. Kalp atışları hızlanır ve Tango Metropolis kendi şarkısını söyler. Tutkunun aşkın, hayatı dibine kadar yaşayan sokaktaki adamın şarkısını.

İzmir Ahmet Adnan Saygun Kültür Merkezinde nefeslerin tutulduğu an. “Tango Metropolis”, muhteşem orkestrası ve dans grubuyla tango klasikleri arasına girmiş en güzel eserler ile İzmir seyircisinin karşısında. Bilinen tango topluluklarından farklı olarak, sokağın sesini ve ruhunu başarıyla yansıtan sanatçılar, izleyenleri farklı bir dünyaya taşıdılar. Orada, gündelik hayatın tortusu, eşcinselleri, toplumun görmek istemedikleri var. Daniel Bineli, Pillar Alvarez ve Claudio Hoffmann tarafından sahneye konan sahne gösterisi, danstan öte teatral bir anlatıma dönüşüyor.

Siren sesleri ile geceden sokağa akanlar ortadan kaybolur, sokak aşıklara kalır. Gecenin koynunda aşka teslim olan bedenler tangoyu bir nefes gibi içlerine çekerler. Tango artık bir esinti, bir akarsu, havada bir serinliktir. Akıcı bir ahenk içinde ruhlara sızar. Tango artık bir ışıktır, hayatın rengi, içimize dolan yaşamdır. Hızlı, seri, akışkan yapısında tereddütte yer yoktur. Neden diye sorulmaz, o sadece vardır. Neden güneş doğar, neden ay gökyüzünde parlar, neden nefes alıp veririz, neden kalbimiz çarparsa tango da onun için vardır. Öylesine hayatın, doğanın ritmine uygun, hayata dair. Orada bütün insani değerler tutkuya bulanmış olarak var olur, kendini bulur. Tango herkesi eşitler. İhtiras, aşk, sevgi, tutku, kıskançlık ve arzunun sınırları yoktur. Orada hep “enler” vardır. Bütün duyguların en şiddetlisi, en yoğunu yaşanır tangoda.

Adımlar akar gider, hayat gibi, zaman gibi ama tangoda hayatı “yaşadım” dersiniz. Tango hayatın en “yaşanılası” halidir. Adımlar uyumlu, tek bir vücut gibi akar gider. İşte hayat bu dersiniz. Hayat bu! İçinde keder, hüzün, mutluluk, mutsuzluk, anlık sevinçler, bir dakikaya sığan aşklar yaşanır. Kaybedenler, kaybedilişler vardır ve tangoda bunların hep “enleri” yaşanır. Tangoda hüzün asla ağlak değildir. Kendi içinde “enleri” bulur. Hayatı dibine kadar yaşamanın sanatıdır tango. Sokağın dilini verir.

Öte yandan tango farklı boyutta yaşayanları da yumuşatır, kendi içinde eritir. Şık bir karşılaşma, şık bir adım, sosyetik iki genç kadın, iki havalı bakış. Buaenos Aires’te şık bir cafe. Sözde sarılışlar, sözde öpüşler, sözde gülüşler, cilalı kıyafetler. Seçkin insanlarla dolu çevre. Genç kadınlar, genç erkekler. Bir ışık, bir pırıltı, bir canlılık, bir yıldız tozu. Rengarenk. Aşka dair, heyecana dair “elit” bir koku. Kıskançlıklar, ayak oyunları, kişisel çıkarlar, sosyetik şımarıklıklar, zengin kadın kaprisleri, rekabet, hırs olunca öfke ve çatışma kaçınılmaz olur. Sonra her şey hayatın akışı içinde kaybolur gider. Her şey normal seyrine kavuşur. Geride sadece yine sokağın kokusu kalır. Tutku aynı tutku, adımlar yine aynı adımlar. Aşk yine aynı aşk. Çünkü aşk evrenseldir. Tutku, yaşama sevinci, o pırıltı, o istek evrenseldir. İnsani temel özellikler bütün dillerde aynıdır. Tango, aşkı ve insanı eşitler.

Sokağın müziği içimize tango olarak akar. Artık tutkunun adı kırmızı, kokusu tangodur. Her şey bir müziğin bir mırıltının içinde hafifler. Piyano, viyola, bandoneon, gitar ve keman artık tek bir yürektir. Havayı sağaltır. Yayılan bütün kötülükleri emer, yok eder, ruhları temizler, geriye sadece tüm saflığıyla tangoyu bırakır.

Eşcinseller. Madalyonun diğer yüzü. Ayaklar, adımlar birbirini takip eder. Sokağın dili sert, haşin. Söylenecek sözler açık, net. Sokaktaki sıradan adam bir yerden bir yere koşturur. Gündelik hayatın ritmi içinde an gelir sevgiler kaybolur. An gelir, şehir adamı yutar. Sukut zamanı. Artık havaya sadece bandoneon hakim. Bandoneonun bir ruhu vardır. Bir sesi, bir rengi, kokusu, acısı, sevinci vardır. Yeri gelir sızısını içimizde duyarız. Canı yansa bizim canımızı acıtır. Tutkuyu, aşkı, şefkati, acıyı, hüznü en iyi bandoneonun tınısında tanırız. Bir de keman yayının tellerde gezinişinde.

Bandoneonun bir mırıltısı, gitarda bir nota, dansta bir adım, dudakların kıvrımında bir gülüş, sarılışta bir ateş eritsin seni. Sen artık tango ol. Heyecanlı, hızlı, ritmik, canlı. İçindeki enerji, yaşama sevinci, her daim taze tutar seni, her daim genç, her daim canlı. Tango işte böyle bir şey.

Vücutlar birbirine temas eder, uzaklaşır, yakınlaşır, sarılır ve tutkuyla yeniden buluşurken ve adımlar ilerlerken ve dururken hep aynı tutku vardır. Aynı uyum. Müzik eşyanın tabiatıyla uyumlu akar. Notalar havadaki bir nefes, takılı kalan bir bakış gibi. Artık yaşamı değerli kılan ortak hazların anıdır. Günden avucumuzda kalan başka ne var ki? Yaşanan hazlardan, mutluluktan ve zevklerden başka. Yaşamın ritmini içinde hisset, kendini özgür bırak ki içine aksın, seni sarmalasın, seni içine alsın. Sen artık Tango ol. Tangonun “kendisi” ol.