Sadece insanım diyordu bir yazar.Sadece insan.Yaralı, ürkek ve kimi zaman dengesiz.Kederlerini yüklenip taşımak zorunda olan ayaklarını sürüyerek.Hep bir sağanakta sırılsıklam olmuş gibi gözleri yerde bir hayali arayan.Hep özleyen.Çok uzun zamandan beri özleyen.Neyi yada kimi özlediğini unutmuş, yağmuru unutmuş,unutulmuş bir mahkum gibi yalnız.Yalnız bir akşamüstü bütün çocukluğunu geri vereceklermiş gibi umutlu.Yazları kışı, kışları yazı hayal eden.Diğerleri gibi vahşete tanık olmuş,başka insanların günahlarını üstlenir gibi suçlu.Tanımlanamayan,tamamlanamayan…