Kapý ‘pat pat’ diye çalýndý.Kapýya vuran kiþi bir ritmle vuruyordu. Önce iki, sonra üç. Yaþlý adam zorlukla yerinden kalktý. Bu acelecilikte terliðini giymeyi baþardý. Yavaþ adýmlarla kapýya yaklaþtý.

“Kim o?” diye seslendi.

“Aç Durmuþ amca, ben Ekrem. Uzun yoldan geldim. Karanlýkta evimi bulamadým.”

Durmuþ yavaþça kapýnýn küsüðünü açtý. “Buyur Ekrem, hoþ geldin hele.” Dedi.

Ekrem “Senden bir fener istiyorum. Gökyüzünde ay yok. Sokak lambalarý da yanmýyor. Þose yolundan buraya köpekler eþlik etti bana. Ne tanýþmaktýr bu. Köpeðin biri beni diðerlerinden kurtardý da gelebildim buraya.”

“Evladým baðýrsaydýn duyar yetiþirdim. Neyse karnýn aç mý. Bir þeyler hazýrlayayým. Uzun yoldan geldin, açsýndýr sen.”

Ekrem “Yok Durmuþ amca, þehirden gelirken yanýma yetecek kadar yiyecek, konserve, þu bu aldým.”

Durmuþ “Dur öyleyse feneri getireyim.” Dedi, sonra “Nereye koymuþtum fenerleri.” Diye söylenip evin içindeki soldaki odaya girdi. Durmuþ amcanýn evi, açtýðý odadaki lambanýn ýþýðý ile aydýnlandý.

Ekrem içeriye ilgiyle göz gezdirdi. Yerde duvar yastýklarý, yastýklarýn önünde minderler, duvarlarda geyik ve göl manzaralý duvar örtüleri vardý.

Ekrem içinden “Ýnsanýn içeriye girip çýkasý gelmiyor. Bak çocukluðumu hatýrladým. Bu evin içinde az mý oynamadým, Fadime ninenin bisküvilerini az mý yemedim. Hele torunlarý Cafer ile tokatlamasýna az mý iddiaya girmedim. Ýnsan özlüyor. Evime yerleþeyim, köydekilerin hepsini sigaya çekeceðim.” Diye geçirdi.

Durmuþ amaca odada fitilini yaktýðý fenerle göründü. “Al Ekrem. Yalnýz dikkat et, camý kýrýk, bir yerini kestirme.” Dedi.

Ekrem “Tamam Durmuþ amca, dikkat ederim. Benim evde de fener var. Bildiðin gibi fenerlerin gaz yaðý kolay kolay da uçmuyor. Fenerlerin bolluðu olsun yeter ki. Müsait bir zamanda fenerini getiririm.”

Ekrem vedalaþacakken “Durmuþ amca ver elini öpeyim.” Dedi, yaþlý adamýn elini hürmetle öptü, ardýndan oradan uzaklaþtý.

Köyün içinde korku ile ilerliyordu. Geriden hala köpek sesleri geliyordu. Arada bir arkasýna bakmayý ihmal etmedi. Gece karanlýðýnda üç beþ köpek göründü az ileriden. Ekrem bu kadar çabuk yakalanacaðýný tahmin etmedi. Pisseh mi dese kýþa mý dese þaþa kaldý.

Olduðu yerde durmuþtu. Ne köpekler gidiyor ne o adým atabiliyordu. “Köyün köpekleri ne olacak, sokak köpekleri deðil ki serseri olsunlar. Yanlarýndan sessizce geçerim.” Düþünceleri ile yürüdü.

Köpeklerin yanýndan geçerken onlara bakmamaya çalýþtý. Köpeklerden biraz uzaklaþmýþtý ki, geriye dönüp bakma hatasýný iþledi. Köpekler havlamaya baþladý. Ekrem adýmlarýný hýzlandýrdý. Köpekler de.

Ekrem evini görmüþtü, koþmaya baþladý. Çit kapýsýný hýzla açýp içeriye girdi. Köpeklere baktý. Köyün tüm tenorlarý havlayarak hünerlerini sergilemekten Ekrem de, cep telefonu ile video çekmekten geri kalmadý. Dört dakikalýk çekim yeter deyip evinin kapýsýna yöneldi. Cebinden anahtarýný çýkarýp kapýyý açtý.

O an içeriden bir küf kokusu geldi. Haliyle iki senedir havalandýrýlmýyor, eþyalar kendi kendilerine kirleri ile çürüyüp gidiyorlardý.

Ekrem “Hoþ bulduk ey evim.” Diye söylendi, ýþýklarý açtý. Bilgisayarýný masasýna koydu. Çantasýndakileri bir bir masanýn üzerine boþalttý. Yanýna aldýklarýný gözden geçirdi. Bir el dedektörü, geliþmiþ bir fotoðraf makinesi, lambalý kasket, beþ ýþýldak bataryasý, beþ kalem, bir paket A4 kaðýdý.

“Bunlar bana yeter. Hele þu maðaraya gideyim, tarih öncesi maðara resimlerini çokça çekeyim, en son düþündüklerimi yazayým. Ben bir arkeoloji öðrencisiyim ve tez hazýrlýyorum. Tamam köylülerin sorularýna da cevap bulduk. Þimdi güzel bir ziyafet zamaný.” Diye söyledi.

Çantasýndan sucuklarý ve bir kase margarini de çýkardý. Evin içinde tava da vardý. Sucuklarý neyle piþireceðim diye endiþesi son buldu.

Yemek ocaðýnýn hortum kafasý tüpten çýkýktý, yerine taktý. Çeþmeyi açtý, kalýp sabun ve süngerle tavayý beþ kez hem sabunladý hem duruladý. Adý üstünde koskoca iki yýl. Tozlarýn zift yaptýðý tava ancak böyle temizlenebilirdi.

Çaydanlýðýný yanýnda getirmekle akýllýlýk etmiþti. Ýki üç su bardaðý ve yarým poþet çayý da vardý. Çeþmeden çaydanlýða su doldurdu, onu da ocaða koyup altýný yaktý.

Þekeri eline aldý. “Ýyi ki þekerde getirmiþim. Þu tahsilli olmak yok mu, her þeyi düþündürtüyor insana. Bak annemi babamý özledim þimdi. Telefon açmam gerekir. Gerçi söylemiþtim varýnca arayacaðýmý. Adettendir, dur þunlara telefon açayým.” Diye söylendi.

Sucuk tavada kavrulurken Ekrem cep telefonu kulaðýnda, karþýdan çalma sesini dinleyerek açýlmasýný bekledi.

“Alo anne ben sað salim Çitlik Köyüne geldim. Evi temiz buldum. Ama içeride küf kokusu var.”

Ekrem’in annesi Nazife “O koku tahtalardan geliyordur. Evde yastýk, yorgan namýna bir þey yok.”

Ekrem araya girdi. “Olsa iyi olurdu. Ben onlarý yanýma alamazdým. Ümidim o ki ahýrdan da olsa bir çul bulup üzerimi örteceðim.”

Nazife “Aman oðlum bitlenir kalýrsýn. Komþunun birinden emanet iste. Hemen yanýnda Þaziye teyzen var, ondan iste.”

Ekrem “ Tamam anne isterim. Babam uyuyordur, ona da selam söyle.”

Nazife “Uyuyor baban. Telefonu titreþime almýþtým, uykum hafifti, hemen cevap verdim.”

Ekrem “Haydi görüþürüz.” Dedi. Karþýlýklý konuþma bitti.

Kýzaran sucuðun kokusu eve hayat vermiþti. Ekrem ilk lokmasýný alýnca aklýna, kýz arkadaþý Banu gelmiþti.

Aralarýnda kýrgýnlýk yaþanmýþtý. Buluþma yerine geç gelmiþ ve Banu kýz arkadaþlarýna mahcup düþmüþtü. Olay sonu Banu Ekrem’e “Ekrem benim bir dediðimi iki etmez, randevusuna saatinde gelir ve bir dolu metih.” Þeklinde yaþananlarý anlatmýþtý.

Ekrem randevusuna geç kalmakla tüm meziyetlerini, Banu’nun ve kýz arkadaþlarýnýn karþýsýnda yitirdiðini hissetmiþti. Ayrýlýrlarken “Görüþürüz.” Diye ayrýlmýþlardý ama bu görüþ kýrýk bir kalp ile olmuþtu.

Ekrem kendini telafi etmek için ne tür bir geri dönüþ yapacak bilemedi.Çiçek mi alsaydý, olmaz. Çünkü çok sahte görünürdü. Baþka da aklýna hiç bir þey gelmiyordu. En iyisi zamanýn akýþýna býrakmalýydý.

“Bak sen, Banu’yu þimdiden karýn olarak görüyorsun. Evet bu bana heyecan veriyor.” Diye söylendi. Tavasýnda ki son sucuk lokmasýný aðzýna alýrken “Ah, Banu’yu düþünürken yediðim sucuðun lezzeti aklýma gelmedi. Haz içinde yiyemedim. Olsun bir daha ki sefere. Ama dur bir daha ki sefere diye bir þey yok.” Saçmalýðý içinde söylenirken cep telefonunu eline aldý. Banu’ya beþ adet kalp emojisi yolladý.

Hemen yanýt geldi. “Neredesin Ekrem?”

“Köyümdeyim.”

Banu “Aaa ciddi misin?”

Ekrem sorgulamayan yeni bir iliþkinin baþlangýcýný hissetti. Geçmiþ konulara girmemeye özen gösterdi. Bir on dakika ardýndan birbirlerinin seslerini duymak istediler.

Ekrem telefonu çaldýrdý, Banu açtý. Yarým saate yakýn konuþtular. Birbirlerine yeniden ýsýnmýþlardý. Ekrem sonunda “Seni seviyorum.” Dedi. Banu “Ben de.” Demekle yetindi. Ve telefonlarýný kapattýlar.

Ekrem kendinden korkmaya baþladý. Cesaretli olmak istiyordu ama bu kadar deðil. Bir kýzýn kalbine girmek yeni bir dünya yaratmaktý onun için. Ve Ekrem henüz denizleri, daðlarý yaratmamýþtý. Dünyasýnda bulut bile yoktu. Aðaçlar hakeza. Dünyasýnda küçük hayvancýklar bile yoktu. Ama koca bir ‘seni seviyorum’ dünyasý yaratmýþtý ya gerisi gelirdi elbet.

Lavaboda aðzýný ve diþlerini temizledi. Tekrar bilgisayarýný býraktýðý odaya girdi.

Yarýn için ön bir çalýþma yapmasý gerekiyordu. Üniversite hocasýndan temin ettiði maðara resimlerine bakmak için bilgisayarýný açtý. Resimler klasörünü týkladý. Beþ deðiþik resim çeþitli açýlardan çekilmiþ on beþ resmi incelemeye baþladý.

Geyikler ve onlarý avlamaya çalýþan avcýlar. Bir A4 kaðýdý çýkardý, kalemini eline aldý. Jpeg resminde ki görüntüyü A4 kaðýdýna kalemle çizmeye baþladý. Gerçekçi bir çizim için ekrana yaklaþtý. Küçük kývrýmlarý da çizmeye özen gösteriyordu.

Bir saat çizim için uðraþtý. Ardýndan maðara resminin üzerinde olduðu kayanýn jeolojik girinti ve çýkýntýlarýný da çizmeye baþladý. Böyle yapmasý Ekrem’in üslubuydu. Resim denen þey tam rabýta ile çizilmeliydi. Kayanýn üzerinde ki resim hariç tüm þekiller bir rabýta oluþturuyordu onun için.

Ve iþin sonunda þöyle düþünüyordu. “Bu benim on beþ santi metre kare içinde çizdiðim çizikleri ne kim çizdi, ne de o çiziklere dikkat edip bakmadýlar. Ben bu duvarýn kralýyým.Bu bakir duvar kendini sadece bana açtý.” Bir saatte bunun için uðraþtý. Çalýþma iki saatini bulmuþtu.

Dýþarýda ezan sesi duydu. Çalýþmasýný býraktý. Evden dýþarýya çýktý. Ezan sesi ile zihnini rahatlattý. Ezan bitince bir sigara yaktý. Etrafý dinledi. Köpekler ne uluyor ne havlýyordu. Vaziyet klübelerine çekilmiþlerdi.

Yüksek perdeden “Kýs kýs.” Dedi bir kaç defa. Bir köpek seri þekilde havlamaya baþladý. Ekrem havlayan köpekte tehdit olmadýðýný algýladý, bahçeye adýmýný attý, çit kapýsýndan çýktý. Köpek dört adým önündeydi. Ekrem yaklaþtý, yavaþ þekilde köpeðin baþýný okþadý. Sonra evine geri dönüp çitten içeri girdi.

Tuna M. Yaþar