Kendi hayatlarýna kimi kimi bazý sýnýrlar koyan, acaba onlar ne der, acaba benim yapmýþ olduðum dedikodunun bin katýný bana yapýp, beni üzerler mi deyip, kendince hep savunma hattýnda yaþayýp ama ne yazýk ki baþkalarýnýn hayatlarýna imrenenlerin olduðu zamanlardayýz. (Hafiften uzun bir cümleydi, aðýr gelmiþ olabilir.)

Ki bunlar ne özgür yaþayabilen, ne özgün davranabilen, ne de kendi benliklerini kah yazýyla, kah fotoðraflarla rahatlýkla ifade edebilen bireyler… Velhasýl toplumun; (velhasýl da kullandýrdýnýz ya bana) favori, akým ya da moda dediði þeyleri takip edip; bunlarý yaptýklarý için övünen ve hayatlarýnda bir þeylerin deðiþeceðine inanan bireyler… Ayný zamanda benim bu kadar rahatlýkla tespiti koymamdan da rahatsýz olup, amma velakin psikoloðundan, ünlü yazarýna; bu sözleri söyleyenlerin ya da yazanlarýn dediklerini dinleyenler.

Niye? Toplumun beklediði gibi davranýp bunlarý söyleyenler ‘’zararsýz’’ ya da ‘’karizmatik’’ ise tercih edilir, Charles Bukowski tadýnda yaþayanlar ise nefret edilir. Yedirilemez. Vaktiyle o da kim ki derler… Anca öldükten sonra tehdit de olamayacaðý için ‘’adam ne güzel demiþ ya’’ derler. Mekaný heaven olsun.

Dolayýsýyla; þahsen kimseye akýl vermeyi artýk doðru bulmuyorum. Çünkü her verdiðim akýl, destek ya da öneri; gün sonunda þartlar deðiþtiði ve de yeni þartlarý ön göremeyenler ve buna göre önlem alamayanlarla dolduðu için sanki benim suçummuþ gibi görünüyor.

O yüzden bildiðiniz gibi ilerleyin… Ýster ne bileyim, ilahi dinler dýþýnda antik kuntik þeylere inanýn, onu bir tarzmýþ gibi etrafa sunun; ister özendikleriniz gibi davranýp, giyinip, gölgelerinde yaþadýðýnýz için onlarýn baþýna gelen, sizin için de olur diye düþünün, ister de elde edemediklerinize diþ bileyip rekabet halinde olun… Kendi kararlarýnýz… Sonuçta özel sektöre soksanýz çaycý dahi olamayacak 73 yaþýndaki insandan medet beklemeyen, bilim yanlýsý, aklý baþýnda insanlarsýnýz deðil mi? (Nereden alýp nereye baðlýyorum deðil mi? Ah bir de bazý durumlar iyice rahat olsa… Nefi tadýnda olacaðým Nefi)

Þýmarmayalým… Özete baðlayalým. Kimilerinizin abisi, kimilerinizin kardeþi, kimilerinizin ise bilmem nesiyim… Demem o ki, kendiniz olmadýðýnýz, taklit ettiðiniz sürece üzülürsünüz. Ha biz de çocuktuk, biz de gençtik… Ama ne yaptýk? Ýdolümüz dediklerimizin iyi yönlerini gözlemledik, ters gelen yönlerini eledik, kendi benliðimizle harmanlayýp mantýklý yönleri haliyle modifiye edip daha sonra kendimizi bulduk… Bu yolda ilerledik, ilerlemeye de çalýþýyoruz… Dolayýsýyla hani her seferinde atýlan adýmýn aynýsýný atýp ‘’abi ne kadar aynýyýz ya, ne kadar benziyoruz’’ demedik… Kaldý ki benzeyemeyiz lan… Niye? Her seferinde benim attýðým adýmýn aynýsýný atan sensin. Ben senin adýmýný atmýyorum ki… Oluþtu deðil mi bir þeyler? Muazzam. Tarkan’dan Þýkýdým dinle þimdi… Ýyi gider…