Çevremdeki çocuklu ailelere bakýyorum… Sosyal medyada paylaþtýklarý tek þey hep çocuklarý… Hep ama… Nasýl zamanýnda daha deðerli gördükleri baþka deðerleri paylaþýyorlarsa… Ýþte kadýnlar için selfieleri, boydan poz vererek fizikleri ya da gittikleri yerleri… Erkekler için ise tarzlarý, mevkileri ya da arabalarý… Þimdi o deðer; sadece çocuklarý oluyor. Kendilerinden vazgeçiyorlar… Her þeyleri hatta belki tüm dünyalarý evlatlarý oluyor.

Bunu eleþtirmek için söylemiyorum. Aksine saygý da duyuyorum… Ýnsanlar; kendi hayatlarýndan öyle bir fedakarlýk yapýyorlar ki, konu artýk ben ya da biz deðiliz; konu evladýmýz diyebiliyor. Þahsen ben bunu onaylamýyorum.

Öyle ya… Konu benim… Konu sevdiðim kadýn… Konu biziz… Benim herþeyim… Þahsen ben bizim mutlu olmamýzý istiyorum. Bizim kafamýza göre eðlenmesini, gülmesini, risk almasýný, yükselmesini, dibe batmasýný, gün sonunda fani yaþamý beraberce göðüsleyip bu sýnavý helaliyle geçmemizi istiyorum.

Bencilce mi? Belki evet… Belki de hayýr… Ben þahsen bana verilenlerin daha iyisini evladýma veremeyeceksem o zaman iyi bir baba olamayacaðýmýn farkýnda olan bir adamým… Bu pekala biraz maddi, biraz eðitim ve biraz karakterim yüzünden…

Hani… Ben evladýmýn kýþ saatine geçmeyen, bunu kabullenen ve 73 yaþýndaki bir asalaðýn bir þeyleri deðiþtireceðine inanan bir toplumda; metrobüslerde sürünüp, üç kuruþ bir maaþa ya da atanmýþ zatlara biat etmesini istemiyorum… Özellikle erkek doðup bana çekip, saða sola isyan edip, ”Oðlum tamam ben de yazdým vakti zamanýnda senin gibi ama lütfen sil o yazdýklarýný” demek de istemiyorum. Kýz doðduðunda da sümük ama güvenli biriyle de olmasýný istemiyorum.

Kendi olabileceði, sorgulayabileceði, güzel bir hayata sahip olmasýný istiyorum… Hakkým da baktýðýn zaman bu… Fakat ben bunu saðlamaya hazýr deðilim ki… Memleket desen zaten nanay…

Haliyle o zaman niye kendimden bir parçaya can verip de bu kadar risk üstleneyim? Benden gelen, benden daha iyi ve rahat olamayacaksa var olmasýnýn amacý ne? Saða sola ”biz de çocuk yaptýk” diyebilmek mi?

Ama iþte kime diyeceksin ki? Eleman laf atýyor… Kardeþim yok mu sizde çocuk ya diyor… Han’ýmdan izin alýp bilimsel þartlarý da zorlayýp yapacaðým kendisine bir tane… Bakar durur artýk… Hani… Annelik, babalýk toplum bekliyor diye biz yaptýk demek deðil ki… Nasýl daha iyi þartlarý saðlayabilirizdir. Daha iyi þartlarý saðlayanlar, saðlamayý planlayanlar; ne mutlu, ne güzel ebeveynler onlar… Ama ne acý daha kötü þartlarý saðlayacaklara… Ne oldu? Vardý sende çocuk… Hala iþsiz mi diye sorayým mý ben de vakti zamaný geldiðinde? Yapýyorsunuz ama sonrasý? Yazýk… Hep israf.