Þükür bir beþ yýl daha seçimlerle ilgili bir þey konuþup yazmayacaðýz.. Ancak geçen seçim çoðunuzu olduðu gibi beni de fazlasýyla germiþ, seçim meydanlarýnda konuþan siyasetçilerin bir dövüþ horozu gibi nefretle baðýrýp çaðýrmasý kulaklarýmdan gitmiþ deðil maalesef… Neden siyasetçilerin, güreþmeye hazýr bir boða gibi davrandýklarýný, kýlýçlarýyla hasýmlarýný doðramak için bir gladyatör gibi davrandýklarýný düþünme fýrsatým oldu.

Bu ülkenin tribünlerinde aklýný ve duygularýný sadece liderinin emrine vermiþ; coþmaya hazýr, kürsüdeki savaþçýnýn zaferinden emin, rakiplerin yerle bir olduðunu görmeye gelmiþ coþkulu bir kalabalýðýn varlýðýndan haberdardým. Bu kalabalýklarýn geçtiðimiz seçimde arttýðýný üzüntü içinde bir kez daha gördüm. Cazgýr insanlarýn duygularýnýn gözeneklerini açmak, uyuþan uzuvlarýný harekete geçirmek için var güçleriyle sosyal medya hesaplarýndan saldýrarak, daðýlmýþ fikirleri kendi taraflarýna çekmek, ortalýðý ayaða kaldýrýp kitlelerine bir savaþ filmi izletmek için tripotlarýna nasýl sahip çýktýklarýna þahit oldum. Adýna da “miting” dedikleri bu toplaþmalarda halkýn sorunlarý yerine, halký nasýl galeyana getirdiklerini izledim. Oysa uygar ülkelerde yapýlan mitingler; liderlerin belâgatlarýyla, sözün etkileme gücü ve insanlarýn gündelik hayatýna deðen sorunlarýn çözüm teklifleriyle deðer kazanmasý gerekirken bu ülkenin mitinglerinde yüce deðerlerin pul kadar deðeri olmadýðýný da þahit oldum…

Türkiye’de bu olumsuzluklarýn artarak devam etmesi ve sonrasýnda insanlar üzerinde býraktýðý hasarlar, kýrýp geçirdiði düþman (!) sayýsýyla ölçülüyor artýk. Liderler, dövüþ meydanýndaki horozlar gibi rakibinin ibiðini, yüzünü gözünü gagalayýp al kanlara boyadýkça koltuðunda var olmaya devam edebiliyor.. Liderlerin bir kýzgýn boða gibi vurduðu öldürücü her darbede taraftarlarýnýn coþmasýna, daha çok intikam çýðlýklarý atmasýna sebep oldu. Evet, meydanlarda yapýlan bu kem tezahüratlar çoðu kitlenin kendinden geçmesine, hasýmlarýnýn yaþam hakkýnýn ellerinden alýnmasý için cenge hazýr olunmasýna sebep oldu. Þükür ki korktuðumuz þeyler olmadý. Ancak vuruþlarýn þiddeti arttýkça coþkunun sokaklara oradan meydanlara taþtýðýný gördük. Bir taraftan, “Yaþa”, “Var ol”, “Türkiye seninle gurur duyuyor!” bir taraftan, “Düþmana (!) yazýklar olsun! Kahrolsun denilerek aba altýndan sopa gösterildi. Kýsacasý millet olarak duygu ve düþünce dünyamýzý altüst etmiþ olduk.

Ben bu meydan dilini, bu siyaset þeklinin, en son 70’li yýllarda ayyuka çýktýðýný öðrendim geçmiþ gazete arþivlerinden… Ancak o dönemin liderlerinden Türk siyasetinin en büyük münafýðý kabul edilen Demirel’in bile o kaba dilinde bir mizah olduðuna þahit oldum. Ecevit’in yarým da olsa entelektüel bir tarafý olduðunu öðrendim. Türkeþ’in bir duruþu ve bir karizmasý olduðunu gördüm. Þimdi bu liderleri Youtube’den izlemek mecburiyeti, insanýn tahammül mülkünü yýksa da dehþetli bir umutsuzluk, can sýkýntýsý ve en kötüsü de korkunç bir mide bulantýsý yaþayarak atlattým bir seçmen olarak geçtiðimiz seçim sürecini…

Gerçekten bu ülkede siyasetin kavga ve savaþ dilinden baþka bir dili olmasý gerekmez mi artýk? Ya da biz bu dili neden hiç bilemiyor öðrenemiyoruz acaba? Siyasi rakibinin soyunu sopunu, evini barkýný, musluklarýnýn rengini, karýsýnýn ve çocuklarýnýn kökenini sorgulayarak, onu gagalayarak, kanatarak, yara bere içinde býrakarak saf dýþý etmek hangi kültürün ürünü olabilir? Gerçekten çok merak ediyorum: Bu siyaset kültürünün mü yoksa bir savaþ kültürünün mü eseri? Üstelik her türlü hilenin, yalanýn, iftiranýn, belaltý vuruþun mubah sayýldýðý bu savaþ kültürü bizde niye bu kadar çok seviliyor, alkýþlanýyor ve benimseniyor?! Vallahi, billahi, savaþlarda bile düþmanýna onurlu davranmýþ bir geleneðin takipçisi olduðunu iddia eden bu toplumda siyasetin, onursuzluðun her türlüsünü seçim kazanma stratejisi olarak görülüyor oluþunu Allah’ýn hiç bir kuluna açýklayamýyorum…

Meydanlarda ve sokakta yürütülen seçim propagandasý, bu ülkede siyaset yapma biçiminin uygarlaþma anlamýnda bir adým bile ileri gitmediðinin, aksine ilkelliðe ve bayaðýlýða doðru yuvarlandýðýnýn göstergesi oldu benim için.. Toplumun bir kesiminden kendi adýma bu kadar çok nefret edeceðimi düþünmezdim.. Bu topluluðun belli alanlarda siyasi söylemlerine yansýyan; “dünya ile bütünleþme”, “evrensel barýþ kültürü”, “teknolojik ve kültürel ilerleme”nin siyaset ve yaþam biçimlerine bir gram bile yansýmamasý çok acýklý geliyor bana. Evet, özellikle sol siyaset dilinin bu aþaðýlýk dili, ilkçaðlarda egemen olan ve rakibini her türlü hile ile yok etmeye yönelik yürüttüðü siyaset tarzýný benimseyerek seçim meydanlarýnda görmek hepimizi fazlasýyla üzdü. Bu insanlarýn; vicdan, nezaket, zarafet, asgari saygýnýn gölgesinin bile siyaset merkezlerinin o sürgülü kapýlarýndan içeri girememiþ olmasýna “yazýklar olsun” diyorum! Zira, sol siyasetçilerin, yarým asrý aþan çok partili siyaset tecrübesi içerisinde kavgadan baþka bir dil geliþtirememesini ülkenin ilk siyasi partisi olmasý münasebetiyle yadýrgadým.. Kendi içlerindeki sorunlarý, sýkýntýlarý bir þekilde hal edebilmeli, tatlý dille memlekete deðer katabilmenin yollarýný aramasý gerekenlerin resmen savaþa çýkýyor gibi var oluþu tiksintiden baþka bir iþe yaramadý. Sanýyorum bu güruhta düzelme adýna bir geliþmeyi hiç bir zaman göremeyeceðiz…

Ýnsan, liderlerin, sözün etki gücünü keþfetmesini istiyor gerçekten. Bir düðün havasýnda, tatlý bir çekiþmeyle geçmesini istediðimiz seçimlerde mizah ve nükte, hatta hümorun bile yer almasý gerektiðine inanýyoruz ama nafile.. Ýþte bu ahval içinde gerçekleþen seçimlerde elde edilen bir sonucun da anlamý olduðunu düþünmüyorum.. Ýç barýþýmýzý, zenginliklerimizi günden güne dinamitleyen, kitleler arasýndaki sevgi ve güveni ortadan kaldýrmaya çalýþan siyasetçiler duruma el atamýyorsa gelin halk olarak bizler birþeyler yapalým. Toplumu tam ortasýndan bölmeye çalýþanlarý seçmenler olarak örneðin hiç bir þekilde affetmeyerek uzlaþý dilini hakim kýlarak ülkenin menfaatine yol alacak adaylarla yol alalým. Zira bu sevgisizlik, vicdan zaafiyeti, hýnç kültürü, güven aþýnmasý gibi galibiyetle ilgili durumlarý oturup hep birlikte konuþabilir, yok edilmeye çalýþýlan “toplumsal barýþ”ý hiç bir anayasanýn ayakta tutamayacaðýný, gönülleri bir seçimde birleþtiremeyeceðini görelim.

Hali hazýrda söylediðimi anlayabilecek ne bir siyasi parti ne de taraftarlarý var. Ama ben bir avuç da olsa görebilen insanlarla bir arada olmak isterim. At gözlükleriyle ve ideolojik bakýþ açýlarýyla yaþayan insanlarýn ne kendine ne de bu ülkeye bir hayrý dokunabilir. Meydanlarda kendilerini yýrtarcasýna baðýran liderlerin, þehvetli taraftarlarýnýn nümayiþleri arasýnda sevginin, þefkatin, muhabbetin, merhametin, vicdanýn sesini duyuracak bir lider arayýþý yerine höykürmesini alkýþlayýp toz konduramamasýný bir daha görmek istemiyorsak el ele verip gönül gönüle çalýþmak durumundayýz.

Ne diyelim, Allah sonumuzu hayr etsin. Bu ötekileþtirmeye, sevgisizliðe, tahammülsüzlüðe acilen ayar vermek zorundayýz. Evet. Gelin, gurur ve kibirden arýnmayý erdem olarak görüp yitirdiðimiz o “her geleni Hýzýr bilme”yi tekrar bu toplumun kodlarýna yerleþtirelim. Uzatýlan elleri sýkalým. Nefretin, kibrin, yalanýn, sevgisizliðin, saygýsýzlýðýn toplumumuzu götüreceði hiçbir nokta yok!

Lütfen fabrika ayarlarýmýza geri dönelim.
Lütfen!
Kalýn saðlýcakla…