Çoðumuz “Ben olsam ne yaparým?” sorusu ile bir þekilde muhatap olmuþ ve ardýndan yapacaklarýmýzý sýralamýþýzdýr. Aslýnda bu soru, ‘bilimsel’ bir çýkýþ deðildir ama verdiðimiz cevaplardan yola çýkarak çoðu insaný harekete geçirmeyi baþarmýþtýr. Hatta, bu soruya samimi bir þekilde cevaplar verildiðinde, insanýn ‘sorumluluk eðitimi’ne katký da sunmuþtur.


Türk ekonomi ve siyaseti hakkýnda ben olsam þunlarý söylerdim:
Gerekeni yapacaðýz, fakat deðiþim ne kadar önemliyse, intibak zaruretleri de o kadar önemlidir. Bu zaruretler bazen en olumlu deðiþim süreçlerini de baþarýsýzlýða sürükleyebilir. Bu ülkenin özel þartlarýný anlamaya çalýþmalýyýz. Üretimin ardýnda insan var. Kalite ve verim rekabetine uyamazsak, tarým, hayvancýlýk ve istihdam yok olup bitecektir. Yani bir intibak süreci oluþturmazsak, siyaseti de tüketip ülkeyi idare etmekte zorlanacaðýz. Böyle bir ülkede ekonomik ve siyasi istikrarý saðlamak mümkün olmaz. Demek ki bir meseleyi ele alacaksak, bunu biraz siyasi, biraz sosyolojik, biraz da insani açýdan deðerlendirmeliyiz. Türkiye, asgari ekonomik dengesini bir þekilde saðlarsa, bu ülkeden beklenmedik yeni geliþmeler de görülebilir. Çünkü bu ülkenin ihtiyaçlarý hiçbir zaman tek yönlü olmamýþtýr. Bizim, dünyadaki geliþmiþ ülkelerden ekonomik olarak çýkarlarýmýz varsa, evrensel medeniyet dengeleri açýsýndan baþka ülkelerin de Türkiye’ye ihtiyacý olacaktýr. Bugün bu ülke küreselleþecekse, dikkat etmesi gereken tek nokta bu olmalýdýr diye düþünüyorum…

Sonra, içte bir ‘güven havasý’ estirmek için harekete geçerdim. Çünkü, yolsuzluk, vurgun, dejenerasyon, adam kayýrmaca, baský, korku, ekrana yansýyan sefalet, fuhuþ, uyuþturucu ve liyakatsizlerin iþ baþýnda olmasý milletin yýlgýnlýk hissetmesine sepeb oldu.
Sevgi, saygý, hoþgörü, hürmet ve muhabbet de unutuldu. Sadece metropollerde deðil, yakýn çevremize karþý da unutuldu. Yani herkesin içinde ‘su-i misal emsal olur!’ öfkesini görür olduk. Tepkisellik, adeta insanlarýn karakteri haline geldi! Artýk Türkiye’nin temiz bir havaya ihtiyacý var… Yýllýk iznimin ilk haftasýnda bir akþam evde televizyon izlerken yerel bir TV kanalýnýn anketine gözlerim takýldý. Anketin sonucunu, sunucu ve konuklarýnýn yanlýþ deðerlendirdiklerine þahit oldum. Çünkü ‘Hayatýnýzdan memnun musunuz?’ sorusuna, ‘Çok memnunum, Az memnunum, Eh iþte!’ diyenlerin toplamý %55’i geçiyordu. Demek ki bu ülkede en az %35’lik bir kesim hala güçlü bir iradeye ve sabra sahip! Yani Türkiye’nin insan kaynaklarý bakýmýndan sanýldýðýnýn aksine, önemli sayýlabilecek bir ölçüde dinamikleri olduðunu istatiksel olarak bu aklýmla ben görebiliyordum. Geçmiþte bu tarz anket sorularýna gelen cevaplarda böyle yanýtlar görmek mümkün deðildi. Ama, söz konusu ekonomik atmosfer ve belirsizlik iç kaynaðý bir ‘nimet’ olmaktan çýkarýp halk arasýnda ‘dert’ haline getirince iþin rengi de deðiþti. Daha düne kadar, IMF gibi finans kuruluþlarýndan dilenen 10-15 milyar dolar, Türkiye için bir anlam ifade etmiyor artýk… Hatta bu para, ASELSAN’ýn büyüklüðü yanýnda devede kulak kalýyor. Ancak, vergilerin artmasý ve gýda fiyatlarýndaki fahiþ artýþ, halkta güvensizlik rüzgarlarýnýn esmesine yol açýyor. Bu durum, zaten ezilmiþ insanlarýn daha çok ezilmesine, daha çok büzülmesine, sinmesine, bencilliðine ve donuklaþmasýna sebep oluyor.

Burada yanlýþ bilgilendiren basýn ve sosyal medyanýn da sorumluluðunu görmemiz gerekir. Ekranlarý ve sayfalarý açtýðýmýzda, kovalayanlar ve kaçanlar arasýnda bir ülke manzarasýyla karþýlaþýyoruz. Bu ortamda saðlýklý haber almak için ter dökmek yerine yalan ve dezenformasyon içeren haberleri tüketiyoruz. Hal böyle olunca zaten kötü giden ekonomiyi düzeltmek de pek mümkün olmuyor. Ýþte burada da ben olsaydým; tüm boyalý ve görsel basýný huzura çaðýrýr, dezenformasyon içeren haberler yapmamalarý konusunda uyarlarda bulunurdum. Uymayana da yayýn yasaðý ve lisans iptali seçeneklerini sunmaktan çekinmezdim. Ayrýca sosyal medya finolarýna da ayný tarifeyi uygulardým.

Bugün Türkiye’de sosyal hayat, adalet ve haklarýn en temel hukuk kaidelerinin tersine çevrildiði bir krizle karþý karþýya. Bu noktada, ‘Beraat-i zimmet asýl deðildir. Aksi sabit olmadýkça herkes þüphelidir!’ düþüncesi neredeyse herkesin zihniyetine yerleþmiþ durumda. Artýk sadece devlet deðil, siviller de böyle düþünüyor. Böyle bir durum, düþünülenin tersine, suçlularýn deðil, masumlarýn yolunu kesiyor ama bunu kimseye anlatamýyoruz. Bu durumda ben olsam, sözcülüðü teknik adamlara havale etmezdim. Çýkardým ortak yayýnla tüm TV kanalarýndan milletimizin ruhuna ve gönlüne hitap eden meseleleri aydýnlatýcý ve tatlý bir dille vatandaþlarýma anlatýrdým. Ekonomi ve siyasi iradenin teknik kadrosunun halkýn sýrtýna yüklediði vergileri artýrmak ve sürekli elindekine göz diken politikalarýna engel olurdum. Ve benim için en önemlisi de ülkedeki siyasi parçalanmýþlýða sebep olarak gördüðüm “gönül týkanýklýðý”ndan kurtulmanýn reçetelerini hazýrlamaya baþlardým. Hayatým boyunca komplo teorilerine inanmadým; bence kimse kimsenin adamý deðil ama herkesin kendi nefsinin tutsaðý olduðudur. Herkesin birbirinden korktuðuna binlerce kez þahit oldum. Eþyanýn tabiatýna ve insanýn ruhuna aykýrý olan her þey, siyasete de ekonomiye de uygun deðildir. Ama öfkeler o kadar büyük ki bu ‘doðru’yu rahatça dile getirmek bile tarafsýz bakamayan partizanlarýn her platformda tepkisine sebep oluyor.

Her ne ise, bu gönül týkanýklýðýný ve ona baðlý düðümlenmeleri, alýþýlmýþýn dýþýna çýkan herkesin aklýyla ve gönlüyle çözeceðine inanýyorum. Bu nedenle “Ben olsam”lý istidlallerin doðru zamiri bu. Ama ne yazýk ki hafýza-i beþer nisyan ile muhakeme-i beþer ihtiras ile malul olduðu müddetçe bu ülkede birlik ve beraberlik ruhunu tesis edemeyeceðimi de adým gibi biliyorum…

Kalýn saðlýcakla…