Yedi düvele karşı savaşan Mustafa Kemal tadındayım… Her tarafım ise hep bir ihanet…

Güney doğu cepheme bakıyorum; vakti zamanında Yavuz Sultan Selim hesabı selam çaktığım için; Irak, İran, Suriye kafasındaki mini mini birler çalışkan ikilere nispet; daha iyi olduğum için düşmanız…

Kuzey doğu cepheme bakıyorum; kardeşim gibi gördüklerimin arasına giren Ermeni nifak tohumları ne hikmetse asla ama asla yok olmuyor… Hatta ve hatta kişisel arzuları için yapacaklarını önlediğim için benim kötü görünmeme sebep oluyor…

Batı cepheme bakıyorum… Hala ama hala geçmiş savaşların peşinde olan, benden gözümün nuru İstanbul’umu alacağını sanan, kendi megali idealarıyla kendini kandıranlar var…

Güney cepheme bakıyorum… Asla elde edemeyeceğim hayallerimi görüyorum… Bir daha tekrar Kıbrıs’ı göremeyeceğimi kabullendiğim gerçeğim, tıpkı O’nun gibi Selanik’i tekrar göremesem de olur diyebilme cesaretim var…

Anadolu cepheme bakıyorum… Kah celali isyanları… Kah Vahdettin sempatizanları… Kah tırı vırı… Ben kimin ne olduğunu artık çok iyi bilip, İstiklal Mahkemeleri tadında rest çektiğimde, gene ben suçlanıyorum…

Baktığında… Haliyle üzülüyorum… Ne hikmetse düşman olarak görülen ben oluyorum… Kah gülüşüm, kah iki satırım, kah aşkım, kah sizin sinsi hamlelerinizi ön görüp kesmem, kah şu, kah bu… Ne hikmetse hep batıyor… Hep ama.

Ne acı… Yanımda ve kafamda olmak istemiyorsunuz… Aksine… Hatalarınızı görmemeyi tercih edip; ya benden daha iyi olduğunuzu var sanıyorsunuz, ya da hala bir şekilde beni kontrol edebileceğinizi…

Halbuki konu cidden ben miyim? Suriyeli’nin biri bıçakladı gitti diyelim beni… Eee? İki tüh tüh vah vah… Sonra? Benden sonra değişecek? Hiçbir şey…

Niye? Çünkü siz hayatlarınızdaki firavunlara biat etmeyi olağan ve normal sanıyorsunuz… Benim gibi iç sesiniz olan Musa’ları yok etmeyi de çoğunluk olağan karşıladı diye olağan sayıyorsunuz… Birader yanlış yoldasınız lan… Cidden bak… Değil misiniz?