Yarın ilk ve ikinci derece kan bağım olanlar için kutlu, diğerleri için ise pekala sıradan ve kutsuz doğumumun 34. Yıldönümü… Nefes alma sebebim olan İremim için ise böylesi ilginç bir adamla hala olabilmenin vermiş olduğu bir şaşkınlık ise şüphesiz ki söz konusu.

Baktığında hayatımdan koskoca 34 yıl geçmiş… 34 yıl… Bu beden özellikle aşkı ve isyanıyla; hem kendi adına, hem de daha iyi bir gelecek uğruna, zamana 34 yılının kimi kimi bazı senelerini harcamış… Kafası desen 89 model Porsche 911 Turbo limited edition olmuş. Haliyle siyah…

Yine de her kişi, değer ve düşüncenin zamana karşı eskimesine rağmen; hala zamane tırı vırı diye itelenen kuşaklarından daha iyi... Şüphesiz ki her şey gibi; bu beden ve bu kafa da ölecek, illa unutulacak ama az biraz daha ölmez, unutulmaz ve anlaşılırsa, belki vaktinden sonra gelmesi gereken, belki bir tık… Neden olmasın? Neden?

Konuyu dağıtmayalım… Konu doğum yıldönümü… O yüzden… Gidelim eskilere… Daha güzel yıllara… Evvelden mesela çocukluğumda sırf iki üç hediye gelecek diye doğum günümü heyecanla bekliyor ve mutlu oluyordum ama özellikle 30’umdan sonra görüyorum ki, bu yaş dönümü ya da halk tabiri ile doğum günü o kadar da kutlanılması gereken bir şey değil.

Niye? Zamana yeniliyorum… Niye? Sevdiklerim zamana yeniliyor… Niye? Onların zamana yenileceklerini ön görüyorum… Eee? Haliyle… Uzak duruyorum… Yaşanacak acıları önceden kendimce yaşıyorum… Hissettirmiyorum ama biliyorum… Zaman yaşattıracak, fakat o yaşattığında ben hazır olacak ve üzülmeyeceğim… Pekala kabulleneceğim… Olması gereken düzen bu diyeceğim.

Neden? Çünkü fazla aşk ve sevgi beraberinde fazla acıyı getiriyor… Haliyle uzak duruyor, iyileştiremeyeceğimi bildiğim için kendimce triplere giriyorum…  Baktığında bu yüzden dikenim daha fazla sert. Bu yüzden daha fazla kanatıyor ve üzebiliyorum…

Şimdi anlamayanlar olabilir… Demem o ki... Bu satırları yazan… Yarın telefonu açmaz… Hani… Mesaj atın… İki satırdan zarar gelmez. Hep beraber nice senelere İnşallah.