Araç kýrsalda ilerliyordu, yol kenarýnda erik satýyordu yaþlý bir adam, Ýdris yavaþladý, erik satýn alýp araca geçti, geri geri çýkarken, arkadan gelen traktörü fark etmedi, “arkana bak” dedi Nur, Ýdris yavaþladý, hemen oðluna baktý, bunu neden oðlu söylememiþti ki? Tam arka koltukta oturan oðlunun kulaklarýnda kulaklýk vardý, cep telefonunda bir þeye bakýyordu, uzanýp aldý telefonu, gözlerine inanamadý: Çýplak iki bücür erkek zenci.
Karýsýna gösterdi telefonu. Karýsý çýðlýk attý. Kusacak gibi olup aðzýný tuttu.
“Ne zamandýr böylesin. Eþcinsel yani”
“Baba sandýðýn gibi deðil. Bir siteye týkladým yanlýþlýkla çýktý orasý.”
“Bana bunu kanýtlamak zorundasýn.”
Telefonu onun yüzüne fýrlatýr gibi yapýp koltuða fýrlattý.
Kýsa bir süre sonraydý. Ýdris kafasýndaki düþünceleri daðýtmak için müzik açmýþtý. Ön sað tekerden bir “pof” sesi geldi, araç yalpalýyordu. Aracý kenara çekti, inip baktý, lastik patlamýþtý, eðik bir çivi vardý lastikte. Taner de babasýnýn yanýndaydý.
Ýdris, çiviye küfür etti.
“Baba bence çiviye küfretme.”
“Nedenmiþ?”
“Laneti tutar. Hem çivi mi suçlu? Çiviyi atan el suçlu deðil mi?” Güldü.
“Hýýý, tavuk mu yumurtadan çýkar, yumurta mý tavuktan çýkar gibi bir soru. Felsefeci bir çocuk yetiþtirmiþiz; haberimiz yok. Ey Allah’ým. Zevzeklik yapmayý kes! Caným sýkkýn.”
“Tamamdýr. Teþekkür ederim baba.”
Ýdris, ters ters baktý ona: “Pekala, bay felsefe,
lastiði deðiþtirelim. Bagajdan aletleri yedek lastiði çýkar bakalým.”
“Belim aðrýyor baba; yapamam. Kaç zamandýr belimde bir aðrý var. Geçenlerde basket maçý yaparken düþtüm de. Aðrý azdý.”

Ýdris, yeni lastiði takmýþtý, yolcular tarla yanýndaki aðacýn altýnda, gölgede oturup çevreyi seyredip sohbet ediyordu, Ýdris gelin iþareti yaptý eliyle.
Yolcular bindi araca. Taner, araca bineceði sýrada Ýdris “dur” dedi, aðacýn altýna geç, seni fotoðraflayacaðým. Hatýra olsun. Cep telefonumda sonsuza dek kalacak!”
Taner, koþarak aðacýn altýna geçti sevinçle. Babasý onu önemsiyordu.
“Gülümse” dedi Ýdris, cep telefonunu onu çekecek gibi kaldýrdý, onu çekmek yerine hemen araca bindi ve gazladý, baðýrarak dedi ki: “Biraz yürü de lastik tamir etmenin zorluðunu belki anlarsýn.”
“Ama babaaaa!”
Taner, çok geride kaldý.
Ýdris, geri baktý aynadan, oðlu gözden kaybolana kadar bastý, toprak yola saptý. Düþündüðü gibi oldu ve tekrar asfalt yola çýktý, ilerledi ve tam oðlunun yanýnda durdu.
“Ben de sizi baþkasý sandým. Arkadan dolanmak ha. Baba çok zekisin.”
“Umarým bir gün düzgün bir adam olursun; emeklerim boþa gitmez.”
“Gitmeyecek baba. Haklýsýn; özür dilerim. Belim konusunda yalan attým.”
Taner, araca bineceði sýrada cebinden çivileri çýkardý.
“Yerde bir sürü eðik çivi var… gördüðümü topladým…
Biri bilerek asfalta çivileri atmýþ.”
“Ya önümüzde yine çivi varsa… sen yürü önden git kontrol et.” dedi Ýdris.
“Süper bir fikrim var baba!” Cep telefonundan bir uygulama açtý.
“Nedir o, evlat”
“Yerde çivi varsa telefon bib bib diye öterek yerde çivi olduðunu söyleyecek.”
“Yani hazire arayanlarýn kullandýðý alet gibi.”
“Aynen.”
Taner, aracýn önünde gidiyordu. Cep teli yere uzatmýþtý.
Ýdris, onu birkaç metre geriden takip ediyordu. Taner birden yön deðiþtirdi.
Cep telefonu çok yüksek sesle; “bib bib” diye sinyal sesi veriyordu.
Taner, yolun kenarýna gitti, oradan da boþ tarlaya girdi,
“Nereye oðlum”
“Dur baba!” Diye baðýrdý ve þöyle mýrýldandý: “Belki de Roma döneminden kalma altýn sikke dolu çömlek bulacaðým! Bulursam yaþadým, kendime ve dostlarýma istemediðim kadar uyuþturucu alabilirim! Partilerin kralý olurum!”
Taner, yere eðilmiþ kazýyordu elleriyle.
“Oðlum ne yapýyorsun.”
“Bu da nedir” dedi Taner, vay anasýný.. içi altýn doludur dilerim!”
Bir patlama oldu bu sýrada. Kum ve toprak havada uçuþtu. Taner, haya birkaç metre uçtu ve çuval gibi yere serildi, hendeðe savrulmuþtu, toz toprak uçuþuyordu havada.
Çömelip baþýný önüne eðer Ýdris yavaþça baþýný kaldýrdý, ayaða kalktý, hendeðe yanaþýp aþaðý baktý: “Oðlum, iyi misin?”
Taner, gözlerini açtý, yerde kopmuþ kolu gördü.
“Kolum koptu baba. Kolsuz ne yaparým. Hayatým bitti, hiçbir kýz bakmaz bana artýk, engelli oldum.” Aðlýyordu.
“Geri zekalý herif; kolun yerinde!”
Taner, koluna baktý, kolu yerindeydi. Saçlarý karmakarýþýk olmuþtu elektriðine tutulmuþ gibi, suratý simsiyahtý.
“Sen tarlaya neden saptýn aniden?”
“Ya altýn sinyali verdi uygulama, topraða bulanmýþ cep telin ýþýðýný gördü, eline aldý cep telefonunu: “Altýn olunca böyle mor ýþýðý yanar cihazýn. “Bib bib” sesi çýldýrmýþ gibi yüksek gelir.
“Buldun mu altýný?”
“Buraya neden mayýn mý ne koymuþlarsa.”     
“Çýk oradan gel yanýma.”
“Ya bir daha varsa mayýn.”
“Uygulamayý kullan.”
Baktý. Birden söndü cep telefondaki ýþýk. Cep telefonu iflas etmiþti.
Tel kapandý. “Þarzý bitti galiba. Ya da patlamadan etkilendi.”
“Týrman. Çýk þuradan. Elini uzat.”
“Ayný yerden gelemem. Þu tarafta yol var galiba. O taraftan dolan.”
Ýdris, tarlanýn kenarýndaki yola girip hendeðe yanaþtý.
Elini uzattý oðluna: “Týrman. Elimi yakala. Bommm!” diye baðýrdý.
Týrmanan Taner, korkuyla yerinden zýpladý, yuvalanýp düþtü hendeðin dibine.
“Ya baba ödümü patlattýn þakanýn sýrasý deðil.”
Bu sýrada yolun diðer tarafýndan bir adam çýktý. Nimet, Ayla ve Nur korkuyla çýðlýk atýp kaçýþtý.
Adamýn baþýna saplý bir balta vardý. Yüzü korku filmlerindeki zombiye benzeyen adam: “Yardým edin diyordu alçak sesle, acý çekerek, yavaþ yavaþ yaklaþýyordu. Grup koþarak ormana girdi can havliyle.
“Neler oluyor orada” dedi Taner.
Ýdris, þaþkýndý. Bu gerçek miydi. Zombi gibi ilerleyen, yaklaþan adama bakakalmýþtý. “Bu bok herif de neyin nesi” dediðinde, hýzla gelen kürek sað yanaðýna çarptý ve yuvarlanarak hendeðe düþtü. Gözü kararmýþtý.