Bir köþesinde, aþk hikayeleri, bir diðerinde kavgalar, cinayetler tiner… sað tarafta lezzet, biraz ilerde keyif, boylu boyunca , yol boyunca uzanan düþler ve yolun sonunda hayat…

Gün batýmýnda, sonbaharda burdayým. O sevdiðim tarih kokulu semtte, yanýmda sevdiðim… Ya ilk buluþmanýn verdiði heyecandan, ya senin güzel kokundan; ne tarih umrumda, ne burnumda birahanelerin fýçý fýçý, duman duman kokusu…

Ýki sevgiliyi yanyana görme hevesimden yada, seni daimi sevgilimle tanýþtýrma isteðimden bir telaþla Beyoðlu’na götürdüm.
Beyoðlu’nun karanlýðýnda, aydýnlýðýnda ben ve sen yürüdük. Yanýmýzdan sarhoþlar, aþýklar geçti. Binbir surat, binbir hayat gördük aldýrmadýk. Ne “Pala”nýn Beyoðlu’na sýðmayan býyýklarý, fötr þapkasý, iri taneli tesbihi, ne de alev alev yanan kýrmýzý mendili dikkatimizi çekmedi. Biz seninle incir aðaçlarýnýn arasýnda yürüdük, tramvay yolunda yürüdüðümüzü sanarak. Herbirimiz kendi geçmiþine dayanmýþ, incir aðaçlarýnýn ötesine doðru, bir yolculuða çýkmýþtýk. Deva çýkmazýna vardýðýmýzda incir aðaçlarý yerine bir Beyoðlu çýkmazý vardý karþýmýzda. Ne yürüdüðümüz yol toprak yoldu, ne de tepebaþý mezarlýklarý; bunlarýn hiçbiri yoktu.

Beyoðlu’nu Galata’ya baðlayan Tünel varsa beni sana baðlayan birþeyler olmalýydý. Daha ilk günden bir baðlýlýk istemekle baþlamýþtým beklentilerime. Beklemek, bekletilmek, beklentiler seninle birlikte hep peþimden geldiler.
Telefon etmeni bekledim, aramadýðýn günlerde. Yaþ günümü hatýrlamaný; beklemediðim bir anda, bana bir buket çiçek yollamaný bekledim.
Seni deðiþtiremiyeceðimi bildiðim gibi, kýskançlýk yapmasýný da iyi bildim. Ve ben tüm beklentilerimi birbirine ekleyerek, senin beni sevmeyi býrakmaný bekledim.

Hayat benim için beklenti demekti; belki de senin içinde. Diðer insanlar da beklediler sevmek için, yaþamak için… Beklentiler olmasa hayat olmazdý belki ben hiç bilemedim. Niye aranmadým diye düþünüp kendi kendimi yiyeceðime,nerede olduðunu merak edeceðime, yanýndaki kýz arkadaþýna aldýrmamayý öðreneceðime, neden seni sadece beni sevdiðin için sevmedim? Belki de beni sevmediðindendir, ben hiç bilemedim.

Nasýl þimdi bir Pera yerine Beyoðlu varsa, incir aðaçlarýnýn, üzüm baðlarýnýn yerinde yeller esiyorsa, onca café, restaurant varken deli gibi “Markiz”e gitmeyi isteyipte gidemiyorsam. Ýncir aðaçlarýnýn ötesine geçme vakti gelmiþ demektir.

Beklentili yada beklentisiz, sevgiyle geçelim incir aðaçlarýnýn ötesine…Çünkü hayat geçmiþten gelen, tanýdýðýmýz bildiðimiz o incir kokulu aðaçlarýn çok daha ötesinde.

Günbatýmýnda, baharda burdayým. O sevdiðim tarih kokulu semtte, yanýmda kimse yok sürüklediðim... Ya Beyoðlu’un sevmenin verdiði heyecanýn ürpertisinden yada akþam serinliðinden üþüyorum. Birahanelerin keskin kokusu burnumda, incir aðaçlarýnýn ötesine doðru yürüyorum.


Sevmediðin Perþembe günlerinin anýsýna

17.05.2001 Perþembe
Ömür Ýsfendiyaroðlu