Hayatımda hiç görmediğim bir tablonun, varlığını bilirmişcesine, özgürlüğün kokusunu taa uzaklardan duymuşcasına bende kendimi burada buldum.
Bir şarkının sözlerinde olduğu gibi “ Nerden başlasam nasıl anlatsam…”

Gerçekten de onu anlatmaya kelimeler yetmiyor.
Bodrum:Mavi,
Bodrum: Özgürlük, küçük bir çocuk, delice esen bir rüzgar… Özlediğim, hayalini kurduğum, serseri sevgilim.
Başımda esen kavak yelleri, başka yellere karışmış; değirmenlere giden yolda ilerlemekteyim. Umuda ve özgürlüğe doğru açılmış küçük bir kanat benim ki si…

Fırtınalı ilişkilerin anısına, belki de aşk zamanı denilen şeyin, biraz daha yavaş geçmesini hatırlatmak amacıyla dikilmiş, büyük aşkların, bir o kadar büyük anıtları ve değirmenlere doğru açılmış bir kanat.

Değirmenlerin sonunda geldiğim yer Aşk. Aşk delidir döner.

Aşkın değirmenini duygu rüzgarları, fırtınalar çevirir.. Hele yeniyetmelikle gençlik çağlarında salıverirsin kendini rüzgara doğru, mantık uçar gider.
O bilmiş tavırlarından geriye bir tek ... aşkın kalır. Ne zaman nereden eseceğini, bilmesen de rüzgarı beklerken, duyduğun heyecan, ne yöne doğru eseceğini bilememenin verdiği tedirginliğe karışır.
Heyecan, korku, şiddet, merhamet, acı ve sevinç içerisinde; hızla dönerken, ilk defa okuduğun bir şiirin acemiliği ve heyecanı gibi, nerede yavaşlayacağını, nerede duracağını bilemezsin.

Bazı rüzgarlar ağır gelse de; bazıları şöyle döndürür gibi yapıp başını, kandıracaklardır seni… İşte o zaman rüzgarı beklemenin, onu kapı aralığından hissetmenin heyecanı ile yetinmek, olacaktır en büyük mutluluğun.







Başında esen kavak yelleriyle, yüzünü öpüp geçen rüzgarın kızlarıyla birlikte, değirmenin olduğu tepeye ulaşmak için elinden geleni yapacaksın.
Tüm sıcaklığa rağmen, yüzün buz kesse de, dizlerinde derman kalmasa da çalılıkların kamçıladığı dizlerindeki acılar, yeldeğirmenlerine yaklaştığını gördüğünde azalacak .

Büyük aşkların, büyük anıtlarına ulaştığın sırada, dizlerin tüm yorgunluğunu unutup; koşacak, hayal ettiğin “ben”e.
Sesimi duysanda beni görebilmen o an için çok zor olacak. Koşup baktığında değirmenin kapısından, derinlere... Seni yalnızca, o an için mutlu eden; bir karanlık karşılayacak, sıcaktan kurumuş dudaklarına serpilmiş soğuk bir su gibi.

Kısa süreli bu serinlik, seni mutlu etmemeye başladığında atacaksın yeniden kendini, sıcağın kucağına…

Beni aradığını söyleyeceksin o küçük çocuğa o ise cevap vermeyecek, belki de duymayacak seni; özgürlüğün rüzgara benzer uğultusu, küçük çocuğun kulaklarında…

Ben bir başak tanesiyim ya da değirmenin duvarındaki beyaz bir taş.
Beni görmesen de; oraya gelen herkes gibi, sende özgürlüğün tadını çıkaracaksın. Bodrum’u ise başakların bitiminde ayaklarının dibinde bulacaksın. Denizden gelen iyot kokusu, daha bir fazla dolacak ciğerlerine rüzgarlar izin vermeyecek, Temmuz’un ortasındaki kızgın güneşten şikayetçi sözlerine… seni öyle mutlu edecek ki gökyüzünün, denizle yarışan renkleri; bir an değişmek isteyeceksin onları sevgilinin gözleriyle…

Bodrum’da yaşamın renkliliği seni alıp götürecek .
Sabah kimini uykusundan uyandıran, kimini gece hayatının çoşkusundan koparıp, uykuya taşıyan, ezan sesi hatırlatacak sana, tezat güzellikler ülkesini.
Sense güne yeni başlamanın heyecanıyla, limandaki çay bahçesine koşacaksın bir kaç dostla oturup, tavşan kanı muhabbetlere dalacaksın.

Güneş senin şimdi olduğun yerlere, daha da tepelere ulaştığında, dalgaların gülüşleri, martıların çığlıkları, çekecek seni o uzaktaki koylara.

Taze bir genç kızın koynunda daldığın uykundan uyandığında ise, Bodrum limanında seni bir kızıllığın karşıladığını farketeceksin. Güneş tüm güzelliğini dalga dalga fırça darbeleri ile ufuğa bıraktığında hiç görmediğin kadar güzel bir tablo göreceksin uzaklarda.

İşte o tablonun renkleri arasında beni bulacaksın dansederken rüzgarlarla...


08.06.2001 Cuma
Ömür İsfendiyaroğlu