2012: ÖLÜLERÝN ÝNTÝKAMI

GÝRÝÞ

Kemal bir kargo þirketinin ana deposunda çalýþýyordu. Öðle yemeði için kafeteryaya indiðinde baþýna geleceklerden habersizdi.

***

Her zamanki gibi yine arkadaþlarý ile buluþup öðle yemeði yiyecek, kafeteryaya gelen komþu bankanýn güzel bankacýlarýný süzerek tatlýlarýný atýþtýracaktýlar. Her öðlen yaþanan bir törendi bu. Bu törenden sonra sýra Kemal'in bir bahanae uydurup 3. kata çýkmasýna gelecekti. 3. Kat "beyazlarýn" yani memurlarýn katýydý. 2. kattaki Kemal ve arkadaþlarý "zenciler"di; Ýþçiler.

Üçüncü katta da zenciler vardý ama onlar çok daha klas zencilerdi, sýnýf atlamýþ zencilerdi.

Üçüncü katta Eda vardý. Eda. Eda. Eda.

Þu son bir yýldýr Kemal'in iþe gelen ayaklarýnýn biraz daha canlý olmasýnýn ve sabahlara daha az küfretmesinin adý EDA idi.

Eda, simsiyah dalgalý saçlarý kuzguni bir ýþýltýyla parlayan, mavi gözleri görenleri çarpan, kirpikleri yürekleri parçalayan, gülüþü güneþler yükselten bir güzeldi. Eda þýklýkta rakipsiz, güzellikte emsalsiz, çekicilikte bir taneydi. Yüzü mehtap gibi ýþýldýyordu. Yürüyüþünü seyre doyum olmuyordu. Size bir kez gülümsemesi sizi esir almaya yeter de artardý; hayatýnýz kayardý. Kemal'in hayatý kaymýþtý.

Firmada çalýþýpta Eda'yý gördüðünde esaretle uzun uzun bakmayan tek bir erkek yoktu. Hatta hanýmlarýn tayfasý bile ne zaman o yanlarýndan geçse-yanlarýnda olmasa ama görüþe girse hem hayranlýk hem de kýskançlýkla hemen "Eda" demeye ve izlemeye koyuluyordu.

Eda, ilk baþlarda Kemal'in sadece uzaktan beðendiði bir "ablaydý". Tamam Eda taþ gibi hatundu ve çok tatlýydý ama Kemal'den birkaç gömlek büyüktü. Eda'nýn peþinde "ne mühendisler, ne doktorlar" vardý ama kýzla bir iki haftadan uzun süre çýkabilen olmamýþtý. Eda sertliðiyle de ünlüydü. Mesafeli ve kuralcý, yaklaþtýkça soðuk, kapalý ve zor. Tatlýsert. Karþýsýna muhabbet kurmak çabasýyla çýkan kiþiyi koridorda çok fena bozmasý birden fazla defa yaþanmýþ bir olaydý. Duruþu hem davetkar hem de kesinlikle caydýrýcýydý.

"Abi bize hayatta bakmaz bu kýz. Þu güzelliðe þu þýklýða bak, bizim aldýðýmýz maaþ sadece kýlýðýna bile yetmez" konuþmalarý zenciler arasýnda yaygýndý. Beyazlardan arkadaþlarý ile taklýlýrken Kemal beyazlarýn da ayný þekilde Eda'ya hayran olduðunu ama bir o kadar uzak durduðunu görmüþtü.

Her þeye raðmen Kemal son altý aydýr her iþ gününde en az bir kez Eda'yý görmeden günün sonunu edemiyordu. Her þey binanýn otoparkýnda tamamen tesadüfen yaþanmýþtý. Tabii tesadüf diye bir þey var mý evrende bu filozoflarýn ve bilim adamlarýnýn uzun uzadýya tartýþmasýna müsait bir konu, bu ayrý bir hikaye.. neyse.. Biz hikayemize dönelim...

Tesadüfen... Ýþ çýkýþýydý. Eda otoparktaki arabasýnýn bagajýna doðru yürürken Kemal de oradaydý. Eda'yý gördüðünde yine karnýnda bir kelebek sürüsü uçuþmuþtu. Eda yine bir kuðu gibi süzülüyordu. Topuklu ayakkabýsýnýn boþ otoparkta çýnlayan sesi müzik gibiydi. Bu daracýk keten pantolonunun sardýðý sýký poposu insaný kesinlikle hipnotize ediyordu.

Kemal baþýný diðer tarafa çevirmek zorunda kaldý. Bakmanýn da bir adabý vardý. Arkasý dönük bile olsa bir hanýma bu kadar uzun süre ve bu kadar dik bakýlmamalýydý...

Yine de geriye dönüp bir kez daha bakmaktan kendini alamadý. Ne güzeldi. Saçlarý, yürüyüþü, o kalçalar, bacaklar, yürüyüþündeki zarafet ve çekicilik...

Nazar. Nazar deðmiþti.

Eda'nýn topuklu ayakkabýsýnýn topuðu kýrýlmýþtý ve genç kadýn yere yuvarlanmýþtý.

Kemal'in yardýma koþtuðu ve genç kadýný nazikçe kaldýrdýðý o an çarpýldýðý andý. Geri dönüþü olmayan biçimde kaderinin mühürlendiði andý. Orada baþlamýþtý her þey. Dökülen çantalarý toplayýp Eda'ya arabasýna kadar eþlik ederken olmuþtu her þey. Bir kitap ile baþlamýþtý esaret. Çantadan aþaðý düþen bir kitap...

"Harika bir kitaptýr, sen mi okuyorsun armaðan mý olacak?" diye sormuþtu Kemal. Þaþkýndý. Bir kýzýn bu kitabý okumasý görülmüþ þey deðildi.
"Ben okuyorum," demiþti gözleri sýmsýcak ýþýldarken gülümseyen Eda.

Eda ile gözgöze ne kadar kaldýklarýný hiç bilememiþti Kemal. Bir arabanýn yaklaþan sesi ile kendine gelmiþti ve ikisi de iyi geceler dileyerek kendi yollarýna dönmüþtü.. Kemal'in kalbi orada o kitapla beraber Eda'nýn arabasýna binmiþti.

Sonraki günlerde çeþitli vesilelerle Eda'ya yaklaþmayý denemiþti Kemal. Ama iþler çok sýkýþýk bir döneme girince ve firmada stres katsayýsý artýnca, baþýndan aþan iþlerle birlikte fýrsatlarýn kýtlýðý baþlamýþtý. Eda'yý þöyle uzaktan günde bir kez görebiliyorsa kendini þanslý sayýyordu. Haftalar akýyordu. Arada gözleri çakýþýyor yani aslýnda Eda Kemal'in gözlerini kendi gözlerinde yakalýyordu ve günaydýn-iyiakþamlarlaþabiliyordular ama ondan ötesi yoktu.

Eda bir buzdolabý halini almýþtý ve iyice uzaklaþmýþtý. Kemal zaten kendini bir prensese aþýk olmuþ bir köle gibi hissediyordu bir de prenses de böyle yýldýzlar gibi uzak, buz gibi soðuk olduðunda.. Ölüm gibi sessiz olduðunda.. Kemal iyice umutsuzlaþmýþ ve kendi karanlýðýna, yalnýzlýðýna gömülmüþtü. Hiç umut ýþýðý, hiç þansý yoktu.

Kemal kafeteryada zenci ve beyaz arkadaþlarýndan oluþan gurupla yemeðini yemiþti. Þimdi bu guruptan diðer iki arkadaþýyla oynadýklarý online bilgisayar oyunu hakkýnda konuþup bankacýlarý ve þiketin güzel hanýmlarýný yan gözle kesiyordular.

"Abi yeni raid zindaný çok sakat. Ýki tank olmadan ikinci boss geçilemez. Hem tam gearcheck diyolar. 350K HP gerek Blade Tank'a. Özellikle phase2 tam bir bela. Ýki tankýn çok iyi koordine olmasý lazým yoksa debufflar þifacýlarýn bütün manayý bitirir."
"koordine derken, þu bankacý hatun Esma mýydý? Mavi minili olan, kýzýl saçlý ahu."
"Evet, Esma haným. Çok hoþ bir abla."
"Koordineyle ne alakasý var Esma'nýn?"
"Evli mi hacý?"
"Boþanmýþ."
"Ben talibim."
"Ben de."
"Ben de!"
"Abi ben NEED atýyorum."
"Pass o zaman. Benimki GREED" dedi Kemal.
"Ben ýsrarlýyým."
"Senin þu üniversite öðrencisi yengemiz noldu? Ne ýsrarý olm?"
"Abisi offspec için roll yapýyorum. Kýz biraz uçuk"
"WOW oynayan 35 yaþýnda bir müdür yardýmcýsýsýn, senden uçuk olamaz ya?"

Kahkahalar koptu gitti. World of Warcraft oynamayan birisi bu adamlarý dinlese ne kadarýný anlayabilirdi bu konuþmanýn, o tartýþma bir konusu.

"Arkadaþlar esas duruþa davet ediyorum. Katil geçiyor. Saat 4 istikameti. Çok çaktýrmayýn lütfen."

Katil, Eda'nýn bu üçlü içindeki þifreli adýydý. Kemal'in ona baktýðýný bildiklerinden diðerlerinin bakýþlarý ve sözleri söz konusu Eda olduðunda epey bir derlenip toparlanýyordu.

"Yine kitle katliamý yaptý ve gidiyor."
Eda gri bir etek giyiyordu. Pileli eteði dizden biraz yukarýdaydý. Kalça kýsýmý epey bir vücuda oturuyordu. Beyaz, daracýk bir gömlek ve yüksek topuklu siyah deri ayakkabýlarýyla Eda yýkýp geçiyordu. Saçlarý o yürürken dalga dalga dalgalanýyordu. Kemal bu manzarayý karnýnda uçuþan kelebeklerle izledi... Derin bir nefes çekti. Ah etti. Diþini ve yumruðunu sýkmýþ buldu kendini. Dünyaya lanetler yaðdýrdý. Öfke içinden bir yangýn gibi yükseldi.

"Nuray haným kýzýn içine düþecek. Demirleydinin lezbiyen olduðuna bahse girerim."
"Ben seninle hiçbi þey için bahse girmem. Hala bana bi takým elbise borçlusun?"
"Ne takým elbisesi be?!"
"Bak gördün mü. Adam bilmezden geliyor..."
"Yav baþlarým þimdi senin..."

Diye ikisi atýþýrken ve Kemal Eda'yý dalgýn dalgýn izlerken bir þeyler olmaya baþladý.

Kemal içinde öfkeyle birlikte yükselen bir þeyi daha duyuyordu. Bir sesti bu. Yukarýya çýkýyordu. Kemal þaþkýnlýktan dilini yutacak gibiydi. Ses birden çok sesti. Belki milyonlarca, belki milyarlarca farklý ses birleþip tek bir ses olmuþtu. Kemal duyduðuna inanamadý. Ses onunla konuþuyordu. Ýlk baþta kýsa bir süre için anlaþýlmaz bir gürültü gibiydi. Hem çok aþina hem de çok yabancý. Sonra alýþtýkça aþinalýk arttý ve ses de ona yaklaþýp daha duyulur ve dinlenir oldu.

Kemal sesin içinde hem tanýdýðý hem de tanýmadýðý sesleri duyuyordu. Sadece insan sesi deðil hayvanlar ve doðadan sesler de vardý burada.. Kemal ayakta uyumadýðýndan emin olmak için kendini silkeledi. Dikkatini toparladý ve çevresine göz attý. Ses o kadar barizdi ki baþkasýnýn onu duymuyor oluþu Kemal'i bir kez daha çok þaþýrttý. Hayal görmediðini biliyordu, rüyada deðildi, halüsinasyon görmüyordu.. Ve kesinlikle delirmiyordu.

Keþke bunlardan birisi olsaydý ama hayýr. Kemal ne duyduðunun gayet farkýndaydý. Sesteki bir þey en katý gerçeklikten bile güçlü biçimde Kemal'i bilinçli biçimde sarmalýyor ve gerçek olduðuna ikna ediyordu. Hatta bir an için ses yükseldi ve diðer iki arkadaþý da bir þey duymuþ gibi duraklayýp dinleyen yüz ifadeleri takýndýlar.. Kemal artýk çok çok emindi. Bu ses gerçekti. Gerçek olduðunu ispatlamak için bilinçli biçimde reddedilmez bir çaba harcýyordu.

"Sofu..." diyordu ses. Sofu. Tekrar tekrar söylediði þey buydu. "Sofu.. Sofu'yu bul. Sofu'yu bul. Býrakma."

Kemal, Sofu'nun kim olduðunu o an için bilmiyordu ama onu bulacaðýndan emindi. Ýçindeki bu sesin fýsýldadýðý sözcüklerden sonra hayatýnýn geri dönüþü olmaksýzýn deðiþtiðini hissediyordu. Daha þimdiden sesin içindeki fýsýltýlardan bir þeyler çýkarmaya baþlamýþtý ve kaný donuyordu. Ýçi hem heyecanla alev gibi yanýyor hem de korkuyla kararýp buz kesiyordu. Büyük bir þey geliyordu. Dünya deðiþecekti. Yakýnda.

Çok yakýnda.