Dünya tarihine bakacak olursak devrimler her zaman toplumlarýn büyük bir evrim geçirmesine, radikal deðiþimlere, ileriye doðru bilimsel ve kültürel büyük atýlýmlar yapýlmasýna önayak olmuþlardýr.

Hangi koþullarda olursa olsun, devrimler geriye doðru, ya da, dinci yapýda olamaz. Bugün Türkiye’de þeriatçýlar ayaklanýp Osmanlý taklidi bir teokratik devlet kursalar, buna devrim diyebilir miyiz? Diyemeyiz. Neden? Çünkü bu bir geriye yöneliþtir, yani karþý-devrimdir

Geriye gidiþin bir numaralý nedeni olan din, hiçbir zaman toplumlarý ileri götüren bir etmen olmamýþtýr. Din her zaman gericiliðin, tutuculuðun, kitleleri uyutmanýn, pasifize etmenin, bir lokma bir hýrkaya þükretmenin aracý olmuþtur.

Ýþte, bu nedenle, “Ýran Ýslam Devrimi” demek çok yanlýþtýr. Çünkü yapýlan kesinlikle bir devrim deðil, ancak, gericiliðin ve þeriat düzeninin pekiþtirilmesidir.

1789 Devrimi sonucunda Fransa’da despotik krallýk yýkýldý ve cumhuriyet kuruldu. 1917 Sovyet ve 1923 Türk Devrimleri de despotik yönetimleri yýktýlar, cumhuriyet ve demokrasinin yolunu açtýlar. Kötü mü oldu? Devrim sürecinde yapýlan yanlýþlýklarý ön plana çýkararak devrimleri kötülemek mantýklý bir yaklaþým mý? Fransa’da halk “ekmek-ekmek” diye haykýrýrken “neden pasta yemiyorsunuz” diye tiye alýnmadý mý? Çarlýk Rusya’sýnda katledilen halk pek mi mutluydu? Osmanlý yönetiminde millet refah içinde miydi? Sanayimiz ne durumdaydý?

Tunus, Mýsýr, Arnavutluk ve en son Ürdün’deki geliþmeleri/ayaklanmalarý “devrim” diye nitelemek için henüz çok erken. Üstelik bu ayaklanmalar ABD-Ýngiltere-Ýsrail trilojisinin arka bahçesindeki temizlik operasyonu gibi görünüyor. Onun için Obama Ankara’yý arayýp sen karýþma diyor. Çünkü, günümüz dünyasýnda tarihsel diyalektik geliþimden çok, küresel güç odaklarýnýn aldýðý kararlar ve bunlarýn siyasal yeðimleri tarihsel geliþmeleri belirliyor gibi. Yani halk belirleyici deðil, belirlenen durumda. Kitleler kendilerini medya ile güdüleyen ve yönlendiren güç odaklarýnýn istek ve tercihlerini yansýtan bir konumda.

Buna en güzel örnek Türkiye deðil mi? Türban takýn, kara çarþaf giyin diye bir baský var mý? Yok, ama kadýnlarýn yeðimleri belli bir yöne doðru kayýyor. Demek ki, “mahalle baskýsý” dediðimiz gücün arkasýndaki asýl güç, mahalleliyi o yöne doðru yönlendiren ve güdüleyen görünmez güç odaklarý.

Mýsýr’daki olaylara bu gözle bakmak gerekir sanýyorum. Kitleleri yönlendirmek küresel güç odaklarýnýn elinde. Ve tabi Ýslam ülkelerindeki kargaþadan kim yararlý çýkýyor sorusunu sormalýyýz. Kim kazançlý çýkýyorsa perde arkasýndaki odur.

Fakat þurasý kesin: Despotik Ýslam devletlerinin devriliþi Büyük Türkiye daha doðrusu Osmanlýlaþma, Neo-Osmanlýcýlýk, Osmanlýlaþtýrma hayallerinin de sonu olacaktýr. Bu durumda yeni kýlýflar, yeni senaryolar, yeni düzenekler devreye sokulacaktýr.

Türk halký dünyadaki tek ahlaki deðerin din olduðunu sanmakta ve tüm gücüyle dini istismar eden bir yönetime destek vermektedir. Oysa çaðdaþ ahlak veya evrensel ahlak dinsel ahlaktan çok daha üstündür. Çünkü, her þeyden önce cinsiyet ayýrýmý yapan, insanlarý kafir, münafýk, mümin diye bölen ve ergenliðe bile varmamýþ küçük kýzlarla evlenmeye cevaz bir din ne hakla ve ne cüretle ahlaktan bahsedebilir? Bu halk nasýl oluyor da bunun ayýrdýna varamýyor? Arabistan ve Ýran’da taþlanarak öldüren kadýnlardan da mý haberiniz yok?

Ýslam ülkeleri demokrasiye yönelmeye çabalarken, bizim eþbaþkanlýk veya baþkanlýk sistemine geçerek demokrasiyi rafa kaldýrma ve bir korku imparatorluðu yaratma giriþimlerimiz çok acýklý bir rastlantý olarak gözükmektedir. Küresel dünyada Türkiye’nin deðiþimin aktörü olmasý gerektiðini ya da olduðunu ileri süren akil adamlara soruyorum: Aktör “artist, oyuncu” demek deðil midir? Biz oyuncu isek, yönetmen kim? Siz ülkeyi “artist” yapacaðýnýza niye “yönetmen” yapamýyorsunuz?