Universite yillarimdi… Bir seylerin yanlis oldugunu fark edip, birkac tane capulcu diye tabir edilen gruba sempati duydugum zamanlardi… Anayasanin sartlarini ihlal eden ulkenin yoneticisi sevmese de aslinda harbi cocuklardi. Kendilerince bir seyleri degistirmek, yanlislara ses cikararak duzene kafa tutmak istiyorlardi. Evde toplantilar yapiyorlardi, gittim. Bir – iki yuruyus duzenlediler, yurudum. Birkac slogan atiyorlardi, attim. Polisle karsi karsiya geldiklerinde dayak yiyorlardi, yedim. Her seferinde, her bir katilimimda daha ozgur oluyor, daha az korkuyor ve daha cok idealist oluyordum.

Zaman gecti… Mezun oldum. Babadan kalma dukkanda durmak yerine sokaklarda yasamayi tercih ettim. Halk icinde yaptigim konusmalar, yazilar, tweetler ve resimler ilgi cekmeye basladi. Ara ara tehdit mesajlari ve telefonlari aliyor ama yilmiyordum. Bildigimi, inandigimi ve dusundugumu soyleyemedikten sonra neye yarardim ki?

Her zaman oldugu gibi arkamda kucuk bir kalabalikla yine izinsiz bir gosteri yapmis; cumhuriyetcisinden milliyetcisine, oradan da saz calanlarina kadar tum farkli kesimlerin sempatisini toplamistim. Cumhuriyetcisi seviyordu, cunku devrimciydim… Milliyetcisi seviyordu, Hakci ve milliyetciydim, saz calani seviyordu cunku azinligin ta kendisiydim.

Iki gun gecti… Ansizin gece 3’te kapim caldi. Uyku sersemi actim. Ne oldugunu anlamadan dort polis bir anda eve girdi. Kafasina gore evi dagitti, beni de kelepceleyip merkeze atti. Ilk kez karakola goturulmustum. Sagda bos bir kodes, karsimdaki masada bir amir ve sagda solda elinde evrakla kosturan iki yalaka polis vardi. Bugun misafirleri olacagimi soylediler, oldum.

Ertesi gun uc gun onceki kalabaliktaki cocuklar beni ziyarete geldi. Boyle bitmeyecekti. Hosuma gitti. Bagirdilar, cagirdilar, karakolu dagittilar ve bana umut verdiler… Iki – uc gune cikacagim kesindi.

Zaman gecti… Mahkemeye cikarildim. Alakam bile olmayan bir teror orgutune uye olmaktan 15 yil hapsim istenmisti. Bizim cocuklarin tuttugu avukat boylesine sacma bir karari reddetmesine ragmen karar onanmisti. Artik memleket icin hak ve adaleti istedigim icin katakulliye getirilmis bir sucluydum.

Bizim cocuklardan daha yetkili abilerle gorusmesi icin yardim istemistim. Cumhuriyetcisi yapabilecegi bir seyi olmadigini soylemisti… Milliyetcisi zaman icinde guce boyun egmisti… Sazcilarin bas solisti de benim gibi kader mahkumuydu… Basarisiz bir adalet savasi yapmis ve bunun bedelini odemistim. Artik gunumuzde demokrasi ve adalet buydu cunku. Insanlarin esit ve adil kosullari icin savasanlar terorist, su altinda kalan havalimani yapanlar, sifirlayanlar, iceri tikanlar ise demokrasi ve millet iradesinin ta kendisiydi. Ben ve yaptiklarim yok olmus, benim gibiler yorulmus, esitlik ve adalet kaybolmus, Hak ise tum bu Haksizliga karsi her zamanki gibi sessizligini korumustu