Modern kadının öfkesi kadar tehlikeli şey yoktur, toplumun her kademesine yayılır, saçma sapan sektörler yaratır, yetmez içine işler, erkeklere bulaşır, çocukları etkiler, gelecek planlarını bulandırır, sonra yatağa yattığınızda gece kabus görmenizi sağlar.

En kötüsü son kısmı, kendinizle yüzleştiğiniz yerde sevmediğiniz bir kendiniz olması. Oysa ki kendiniz kendinize edersiniz bu hayatı, sonra kendiniz olmaktansa başkası olursunuz, bu sefer de o kendiniz size kızar başkası oldunuz diye. Sonuç olarak kendiniz olmanız mı önemlidir, belki...Belki de kendiniz kalıp, başkalarının kuralları ile oynamayı öğrenmek ve onları püskürtmeyi bilmek lazımdır. Ben cevap bulamadım henüz, bakınıyorum.

Yani, aslında evlilik şirin şeker bir kurumken, bir yandan da hormona zarar bir süreç midir, neden olmasın. İlla ki kutsal diye sorgulamayacak mıyım, ben sorgularım kardeşim, öyle programlanmışım ben, biliyorum. Kutsal, iyi birşey midir; emin değilim. Kutsal el değmemişlik midir, sanmıyorum. Ben kutsala saygı duuyor muyum, bazen.

Öfkeden de evlenmedik ayrı da sadece evlilik değil mevzu. Ben öfkelendim, erkek dünyasında kadın patron olmak istedim, benden önce öfkelenen kadınlar gibi, sonra baktım erkek olmaya başladım. Bu sefer bir pazarlamacı ( ben dahil) keşfetti mevzuyu bana iş hayatında başarılı olma eğitimleri organize etti, erkeklerin kullandıkları arabalardan sattı bana, sonra erkekler gibi sert durmak için tai-box gibi sporların hedef kitlesi oldum, yetmedi giyim değişti, daha kadınsı olmaktansa daha sert olduk, siyah sever bir iş kadını çevresi yarattık, o da kesmedi ne anlarım teknolojiden benim sağ lobum doğuştan aktif, sol lobu da hayata davet ettik, teknoloji öğrenmeye başladık, o komplikelik hayata yansıdı, her iki cinsin de derdini anlamaya ve fakar özüm bulamadığımız için saçmalamaya başladık. Peki dedik, o zaman back to the basics ( en temele geri dönelim) yemek yapma sanatını öğrenelim, kadın olmanın ilk şartıdır ya, “Atam, birinci vazifem ütü, yemek, seks gibi konulara hakim olmaktır.” Ben yapıyorum şimdi onları, yemek, ütü, süper kekler yapıyorum mesela ama bu sefer senin evcilleşmeye başladığını görenler “Acaba anne de olur mu?” gibi densizce düşüncelere kapılıyor. Yani eli veren kolunu durumu. Ben bir ara denedim annelik yapmayı, tam tabiriyle yazıyorum “sıçtım”. Aldım 30 günlük köpekciği, bakamadım, o ağladı ben ağladım, o evde yalnız kaldı ben ajansta sinir krizi geçirdim, gece yanında taş koridorda yattım, elimi ağzına alıp, emerek uyuyan bir bebeğe annelik yaptım, ne oldu 4. gün ben kanepede ağlıyordum. “Bebek evde yalnız, ben ajansta toplantıdayım, ay gök gürlüyor o ne yapıyor şimdi, yemeğini yedi mi, çişini yaptı mı?” derken sıyırdım. Zaten hep kuruntulu bir anne olur muyum derdim, köpek de başladık :) . Depresyonda bir köpek sahibi olmamak için aldığımız yere ağıtlarla iade ettik kendisini.

Sadede gelmemi istediğinize eminim ama saded yok. Saded ancak biz kadınlar, duygusal zeka ve erkek dünyasının rasyonelleri arasında denge kurmayı öğrendiğimizde olacak. Reklamcılar kısmen pazar kaybedecek, bazı sektörler bitecek, biz evde olmayı salakça bulmayacağız, içimizdeki yaratıcılığı illa ki iş hayatında göstermek gerekmediğini, bunun tamamen bizden kaynaklanan bir ego olduğunu, para kazanamasak da erkekler üzerinde güç gösterisi yapmak için yeterince doneye sahip olduğumuzu keşfettiğimizde herşey ama herşey yoluna girecek.

Ben uyumaya başlayacağım, hemcinslerime sinir olmayacağım, çocuğum olduğunda baskı yapmayacağım, kendimle didişmeyeceğim ve kabuslarımdaki canavarlardan kurtulacağım. Hayatın sakinliğinin keyfini çıkarmaya, koşarak yürümemeye başlayacağım. ( Not: Kadın yolda salınmaktansa koşarak yürümeye başladığı gün bitmiştir. )

Seviyorum sizi,

Esra