Caným Efendim!

Selam ki Allah kelamýdýr, her satýrdan evveldir. Öncelikle hiç olandan, hep olana, sevenden sevgiliye selam olsun.

Sana yazdýðým en sonki mektubumun üzerinden aylar geçti. Sanma ki bu zaman boyunca aklýmda deðildin. Öyleydin...

Yine yollardayým. Ýki þehir arasýnda gidip gelmelerdeyim. Yollar boyunca, yolcu-hancý misali insanlarýn hayatlarýna girip çýkmalardayým.. Hani nerede bir dert varsa, deva oraya gider; nerede bir yoksul varsa, rýzýk oraya gider; nerede bir zor soru varsa, cevap oraya gider; nerede bir gemi varsa, deniz oraya gider demiþtin ya. Dert kim, deva kim bilemem ama gelip gitmelerdeyim anlayacaðýn.

Þehirlerden geldim þehirlere gidiyorum. Kuldan ayrýldým kula kavuþmadayým. Kâh sustum, kâh konuþmadayým. Susarken de söylerken de sözüm hep Aþk oldu. Yollara girdim,yollardan geçtim. Çizgim hep tasavvuf oldu. Nedir tasavvuf diye soranlara senin yanýtýný verdim: Sýkýntý zamaný gönülde neþe, ferah bulmaktýr dedim.

Barut oldum, kuru ot oldum, aþk ateþiyle hemen tutuþtum, yandým. Aþk ateþiyle parladým, ama þimþek gibi hemen söndüm. Azaldým, yok oldum ama herkesten üstün fazlalýða eriþtim. Azlýðý, yokluðu seçtim de çoðaldým, kâr ettim. Eller kadehler dolusu þarap içerken ben mâna þarabýný tattým da onlar ayýkken ben sarhoþ gezdim. Uzanýp eller tuttum, biz elden tutanlarýz dedim. Kendine tapanlara diken oldum, Aþk’a yananlara ipek oldum.

Bu alem sebepler alemidir, sebepsiz hiç bir þey elde edilemez, istemek lazýmdýr dedim, kendim de istedim; aramak lazýmdýr dedim, ben de aradým. Kullar gördüler gözlerimden aþk damlalarý akýttýðýmý da aþýk olduðumu anladýlar lakin kime aþýk olduðumu bilemediler bir türlü. Sessiz kaldým. Diyemedim ki aþkta konuþma, aþktan bahsetme yoktur; aþký yaþamak vardýr, aþkta inlemek, göz yaþý dökmek vardýr. Aþký söylemedim, yazayým dedim. Aþkta söze izin yokmuþ, kalemimin baþý döndü de aþka dair yazý bile yazamadým.

Vefasýzlara gitmedim. Bildim ki vefasýzlar yýkýk bir köprüdür. Ayak basarsam köprü de yýkýlýr ayak da kýrýlýr. Aþk denizine daldým, boðulmaktan korkmadým. Bildim ki aþk denizi aslýnda ab-ý hayattýr.

Velhasýl hep yollardaydým, ve yine yollardayým. Hâk suretine bürünüp halka öyle görünmeye çalýþtým. Bildim ki beni gören aslýnda O’nu görür, bana kasteden O’na kast etmiþ sayýlýr. Ben de her baktýðýmda O’nu gördüðümü bilerek nazar ettim, her söylediðimi O’na söylediðimi bilip de sözümü tarttým öyle söyledim. Kullar beni incittiler, kâh kýrýldým, kâh kendi deðerimden þüphe ettim. Ama testi kýrýlsa da su kýrýlmaz deyip canýmý aþk’a teslim ettim. Aðacýn, dallarýný kýrýp geçse de rüzgara küsmemesi gibi kýrýlmadým, küsmedim hiç bir kula.

Yollarda olmak zor. Ama sevgisi olmayanlarýn arasýnda olmak daha zormuþ. Bu yollar beni nereye çekecek, yollarýn sonu nereye varacak? Bu gidiþ geliþler, bu yollar ne zaman sona erecek? Bir bilebilsem caným efendim...

Mektupta havadislerden haber verilir bilirim. Bende ise aþktan öte söz söylemek beyhude zaman yitirmektir. Söz verdiðim gibi gurbette gönül aynamý aþka yabancý suretlerle paslandýrmýyorum. Bir sonraki mektubuma kadar sen de bulunduðun diyardan bu diyarlara aþk kuþlarý uçur da gönüllerimizin aynasýna cila ol. Ki aþksýz kalmayalým da ölü olmayalým; aþkta ölelim ki diri kalalým.

Selametle sevgili efendim,
Þ.P.