Ýþte burasý… Benim için yeni bir baþlangýcýn olacaðý nokta. Ve de yaþamýmýn bitiþ noktasý. Aþaðýya hiç bakmasam daha iyi.

Rüzgardan saçlarým uçuþuyor. Romantik biri olsam sevgilinin saçlarýmda dolaþan eli gibi cümleler kurup þiir bile yazabilirdim þimdi. Ellerim buz gibi oldu. Üþümekten deðil, heyecandan, belki de korkudan. Bu rüzgarý tenimde son kez hissediyor olmam beni hüzünlendiriyor. Sanki tüm duyularýmý ilk defa kullanýyor gibiyim. Bu ilk’in ayný zamanda son olmasý çok hazin. Kuþlar uçuyor ileride. Az sonra ben de onlar gibi havada süzülüyor olacaðým. Aþaðýya baksam mý acaba? Yere çarpana kadarki süreç çok hýzlý mý olacak, yere düþünce acý hissedecek miyim? Hangi anda ölmüþ olacaðým? Ölünce öldüðümü anlayabilecek miyim? Sus, sus artýk! Tüm bu detaylarý düþünmemeliyim. Dertlerden kurtulmak için ölümü seçiyorum ama ölümün kendisi bile dert oluyor. Düþünme artýk. Tek bir adým atacaðým, ve gerisi boþluk… Haydi, yapabilirsin, yapabilirim, yapmalýyým… Bir kez daha hayal kýrýklýðý yaratamam. Bir adým, biraz daha, birazcýk daha… iþte oluyor, oluyor, oool- du…


Düþüyorum, hýzla… Belki de çok yavaþça… Bilemiyorum. Bedenimin gülle kadar aðýrlaþtýðýný hissediyorum. Bir yerlere tutunmak ister gibi çýrpýnýyorum. Ellerimi kollarýmý çýrpýyorum ama havada tutunamýyorum. Taklalar atýyorum. Keþke, keþke… keþke yapmasaydým. Ne olur bu gerçek olmasýn! Bir saniye önceye çevirebilseydim zamaný, ve o adýmý hiç atmasaydým. Ne olur, çok üzgünüm, çok piþmaným. Ben yaþamayý seviyordum. Ne olur ki varsýn milyarlarca borcum olsun, bir yolu bulunur ödenirdi. Boþanmýþým, ne olacak ki, dünya kadar kadýn var, sevebileceðim birini bulabilirdim, iþten ayrýlmýþým, bulurdum daha iyi þartlarda daha iyi bir iþ. Hangi sorun bu yaþamdan vazgeçmek için yeterli bir sebep olabilirdi ki? Hayýr, yapmamalýydým, hiç atlamamalýydým. Çok piþmaným, çok piþmaným. Midem bulanýyor, baþým dönüyor, düþmeye devam ediyorum. Düþüyorum…Çok piþmaným, lütfen …lütfen… bir þans daha…lütfen…


Offff. Amma da sert çarptým yere. Neyse ki bir yerim acýmadý. Bakalým yerden kalkabilecek miyim? Haydi bakalým… Kalktým, etrafa da bakýn ne kadar sessiz! Ne kadar yükseklikten düþtüm acaba? Yukarýya bakýyorum da çok ama çok yüksekmiþ. Atladýðým noktayý göremiyorum bile. O zaman nasýl oluyor da bir yerim acýmadan kalkabiliyorum? Yoksa??? Yoksa ben??? Aman Allahým, o yerde yatan benim bedenimse þu anda ayakta duran kim? Görüyorum, orada yerde hareketsiz yatýyor bedenim, ama ben dýþýndayým, görüyorum, olaný biteni görebiliyorum. Ahhh çok acý çekiyorum. Çok derin bir piþmanlýk hissediyorum. Ciðerim yanýyor. Hadi kalk bedenim, lütfen kalk. Ölmüþ olamayýz, yaþama geri dönmeliyiz. Ben eve gitmek istiyorum, Mahsun’la oynamak istiyorum, baharý yaþamak istiyorum. Ölüme ben karar vermemeliydim. Buna karar vermek bana düþmezdi. Lütfen, lütfen, geri döneyim… Gözlerimi sýmsýký yumuyorum. Ne olur açýnca evimde olayým, ne olur bu bir rüya olsun! Ne olur, ne olur, ne olur…

****


“Neden yaptýn bunu?”

Utanç içinde baþýmý önüme eðiyorum. Verecek mantýklý bir cevap arýyorum ama aklýma hiçbir þey gelmiyor.

“Oraya ait hissetmiyordum kendimi. Yaþamýmýn tüm anlamýný yitirdiði bir noktadaydým. Bir anlam aradým ama ..bulamadým” diyorum.

“Yaþamýn sýrrý gözlerinin önünde duruyordu ama sen bir kör gibi davrandýn ve görmemeyi seçtin.”

“Þimdi cehenneme mi gideceðim?” diye soruyorum.

“Hemen deðil. Önce sana son bir þans verilecek. Bu þansý gereðince deðerlendirebilirsen sonsuzluðun kapýlarý sana açýlacak. Yok eðer yine deðerlendiremezsen sanýrým ateþ biraz canýný yakacak”

Baþýmý yerden kaldýramýyorum bile. Sürekli yutkunuyorum. Son bir þanstan bahsediliyor. Bu þansa gerçekten ihtiyacým var. Ateþ fikri hiç hoþuma gitmiyor.

“Bu son þansý hak edecek ne yapmýþ olabilirim ki ben?” diye soruyorum.

“Köpeðin Mahsun’a dua et. Sana çok duacý olmuþ. Onun sayesinde son bir þansýn daha olacak.”

Mahsun mu? Ah Mahsun, seni ne kadar da küçümsemiþim. Bir insanýn duasýyla deðil de köpeðimin duasýyla yaþama dönmek için ikinci bir þansa sahip olabileceðimi asla tahmin edemezdim. Teþekkürler oðlum, geri dönebilirsem sana olan borcumu ödeyeceðim, söz veriyorum.

“Peki þimdi tekrar hayata dönebilecek miyim? Yani hastanede falan mý uyanacaðým yoksa uçurumdan atlamadan önceki bir zamana mý geri döneceðim? Her þey bir rüya falan olsa mesela, rüyadan uyansam olmaz mý?” diye soruyorum. Çok mu cüretkar davranýyorum acaba?

“Hayýr, öyle olmayacak. Senin için baþka bir planýmýz var. Önce zorlu bir yolculuða çýkacaksýn. Seni Kýrklar Diyarý’na göndereceðim. Kýrk’lar Diyarý kýrk kapýnýn ardýnda kýrk öðüt ve kýrk sýrrýn saklý olduðu bir diyardýr. Bu sýrlarýn yarýsý var oluþa ait, diðer yarýsý ise var olana aittir. Bu kýrk kapýnýn kýrkýný da bulup bu kapýlardan geçebilirsen ve kýrkýncý kapýya vardýðýnda geçtiðin kýrk kapýnýn kýrk öðüdünü hala hatýrlýyor olursan Kýrklar Diyarý’ndan dýþarý çýkabilirsin. Yok eðer hatýrlayamazsan hatýrlayana kadar bu diyarda dolaþýr durursun. Bu görevi baþarýyla geçtikten sonra tekrar huzurumuza geleceksin ve durumunu gözden geçireceðiz. Þimdi yanýma Simya’yý çaðýracaðým. Simya seni Kýrklar Diyarý’nýn giriþine kadar götürecek”