Muhteþem bir bahar günüydü. Doða, þiddetli kýþ rüzgarlarýnýn dondurduðu iliklerini güneþin ýlýk dokunuþlarýna teslim etmiþ, usta ressam renk paletine fýrçasýný dokundurup doðayý yeni renklere boyamaya baþlamýþtý bile. Beþ yaþlarýndaki altýn sarýsý saçlý, kahverengi gözlü, tombik elli ufaklýk, renk renk çiçeklerle bezenmiþ bahçede doðayý keþfe çýkmýþtý. Topraðý elleriyle eþeliyor, kelebekleri yakalamaya çalýþýyor, kuþlarý korkutup kaçýrýyor, böceklerin yollarýný kesip onlarý þaþýrtmaya çalýþýyordu. Her bulduðu taþý kaldýrýp altýna bakýyor, karýnca yuvalarýný asla bozmamasý gerektiðini hatýrlayarak onlarý bulduðu gibi býrakýyordu. Gördüðü pek çok böcek cinsiyle ilk defa karþýlaþýyordu. Bilmemenin verdiði cesaretle her gördüðü kýpýrdayan þeye korkusuzca ellerini uzatýp dokunmaya çalýþýyordu. O sýrada taþýn üzerinden hýzla geçen bir karartý gördü. Hemen dikkatini o tarafa yöneltti ve geçen karartýnýn ne olduðunu görebilmek için pür dikkat beklemeye koyuldu. Önce hýzlý hareketlerle önünden geçerken, sonra bir anda küçük çocuðun üzerindeki dikkatini fark eden kertenkele, bir an yavaþladý ve baþýný çocuðun olduðu yöne çevirdi. Ufaklýk da þaþkýn bir þekilde bu ilk defa karþýlaþýyor olduðu yaratýða bakýyordu. Bu iki farklý mahlukatýn bakýþlarý birleþti, hareketleri dondu kaldý. Biri evrenin en akýllý yaratýðý insan, diðeri kendine ait þanlý bir geçmiþi olan galaktik sürüngen ýrkýnýn temsilcisi bir kertenkele…

“ Ne oldu, neden öyle bakýyorsun?” Ýlk soru kertenkeleden geldi. Çocuk gözlerini fal taþý gibi açarak var gücüyle evin içinde iþleriyle meþgul olan annesine seslendi.

“Anne, burada benimle konuþan bir… bir…. bir þey var. Çabuk gel!”

Annesi içeriden seslendi: “Efendim tatlým? Kim konuþuyor, sakýn tanýmadýðýn kimselerle konuþma. Bahçeden dýþarý çýkma, olur mu hayatým?”

“ Bana “þey” diye hitap edilmesinden hoþlanmam insancýk. Benim soylu bir geçmiþim var, ben sürüngenimsi ýrkýn temsilcilerindenim. Bana kertenkele diyorlar, ama ben bundan çok daha fazlasýyým. Anlaþýldý mý?”

“Kertenkele sen misin? Neden yerlerde sürünüyorsun, ayaða kalksana!”

Baþýný yerden hafifçe kaldýran kertenkele gözlerini kýsarak sinirlendiðini belli eden bir ifadeyle: “Kalktýðým gün de gelecek insancýk. Yakýnda görürsün…” dedi.

O sýrada sýrtýnda yüküyle oradan geçmekte olan karýnca söze karýþtý: “Lütfen, dostum. Yine o eski hikayeyi anlatmaya baþlama. Bazý þeyler deðiþti ve sen bunu artýk kabul etmelisin. Bu dünyanýn sahibi artýk insanoðullarý, siz deðilsiniz. Bunu anlamalýsýn.”

Çocuk þaþkýn bir þekilde kertenkeleyle karýnca arasýndaki sohbeti dinliyordu.

“ Bak karýnca, benim bunu kabul etmem mümkün deðil. Bu küçük insancýðýn bazý gerçeklerden haberdar olarak büyümesi gerekir. Bu gezegeni kimlerle paylaþýyor olduðunu bilmeli. Bana bak insancýk, sana bu gezegenle ve biz sürüngenlerle ilgili neler anlatýldý bilmiyorum. Ama hikayeyi bir de benim aðzýmdan dinlemelisin.”

Çocuðun yeni oyun arkadaþlarýna kaný hemen ýsýnmýþtý. Çimenlerin üzerine, taþýn hemen önüne ellerini çenesinin altýna yerleþtirip gözlerini kertenkelenin kýsýk gözlerine dikerek uzandý ve sürüngenin anlatacaklarýný merakla dinlemeye baþladý.

Kertenkele, son derece maðrur bir hareketle kuyruðunu sanki bir padiþahýn pelerinini savurmasý gibi yan tarafýna alarak gözlerini uzak bir noktaya dikti, ve anlatmaya baþladý.

“Mavi gezegen… Ýçinde bulunduðu sonsuz uzay boþluðunda herkesin gözünün üstünde olduðu bir gezegen. Bu her zaman böyleydi, hala da böyle… Yemyeþil ormanlar, masmavi sular, ýlýman mevsimler, yýldýzlý geceler, ýþýltýlý sabahlar. Daha ne olsun? Bu muhteþem gezegenin ilk sahipleri zeki memeliler grubundan balina ve yunuslarýn karada yaþayan ilk atalarýydý.” Bakýþlarýný tekrar çocuðun gözlerine dikti ve ekledi: “Dikkatini tekrar çekiyorum, karada yaþayan atalarý dedim. O zamanlar bu ikisi týpký þimdi siz insanlarýn yürüdüðü gibi iki ayaklarý üstünde yürüyorlardý.”

Yeniden bakýþlarýný uzak noktaya yönlendirdi ve devam etti:

“Bu memeli grubu tarýmla uðraþýyor ve dünya üzerindeki gýda gereksinimini karþýlama görevini yerine getiriyorlardý. Tabiî ki dünya üzerinde yaþayan tek canlý onlar deðildi. Onlardan baþka Orion takým yýldýzýnýn Bellatriks Sisteminden gelen dinozor grubu ile Sagittarius takým yýldýzýndan gelen bizler yani sürüngen grubu da dünyada yaþayan diðer zeki varlýklardýk. Burayý iyi anla insancýk. Çünkü o zamanlarda sizin türünüz ortada yoktu. Bu gezegenin tek sahibi bizlerdik.”

Karýnca çarpýk bir gülümseme ifadesiyle söze karýþtý: “Tabi þunu da hemen ekleyelim, bu sürüngen ýrkýnýn maalesef kötü bir özellikleri vardý: Dünya üzerinde kendilerinden baþka hiçbir fiziksel varlýðýn yaþamalarýný istemiyorlardý.”

“Ne var bunda, þimdi de insanoðlu gezegeni kimseyle paylaþmak istemiyor. Neyse ben devam edeyim. Bu sýrada Vega takým yýldýzýnda yaþayan Vega’lýlar okyanuslarda yaþayan primatlar üzerinde bir takým genetik deðiþiklikler yaparak Vega Ýnsaný dedikleri ilk insan türünü hayata geçirmiþlerdi. Amaçlarý bu insan varlýðýný dünya gezegenine göndermek ve insan ýrkýnýn bu gezegende yayýlmasýný saðlamaktý. Baþka ne gibi bir amaçlarý vardý bilinmez, ama biz Sürüngen ýrkýnýn huzurunu kaçýrmak istedikleri açýk.”

Karýnca yine söz aldý: “Böylece sürüngen ýrk, insan ýrkýna düþman kesildi ve dünyayý bu akýllý yaratýklarla paylaþmak istemedikleri için iki tür arasýnda þiddetli savaþlar baþladý. Füzyon bombalarý patlatýldý, þiddetli çatýþmalar oldu. Yunus ve balinalardan oluþan kara memelilerinin ve uzay hiyerarþisindeki diðer gezegenlerin yardýmlarýyla sürüngen ve dinozor grubunun büyük bölümü yok edildi.”

Kertenkele gözlerinde hüzünlü bir bakýþ ile devam etti:

“Evet, çok büyük bir katliam yapýldý. Bu katliamdan kaçýp kurtulan atalarýmdan bir bölümü Maldek adýndaki, Jüpiter ile Mars arasýnda bulunan bir gezegene yerleþtiler. Diðer bir bölümü ise Pegasus takým yýldýzýna kaçtý. Bu arada yunus ve balina kara memelileri ise karayý insan ýrkýna býrakarak yaþamak için denizlere indiler. Yani bugün bildiðin denizde yaþayan yunuslar ve balinalar insanlara bundan böyle denizden yardým edeceklerdi.”

Çocuk, yüzünde þaþkýn bir ifadeyle ve takip etmekte zorlandýðýný belli eden gözleri bir karýncaya, bir kertenkeleye gidip gelerek dinlemeye devam ediyordu.

Kertenkele bakýþlarýný çocuðun gözlerine dikti. Yine gözleri kýsýlmýþtý ve düþmanca bakan bir ifadeyle anlatmaya devam etti:

“Böylece dünya üzerinde egemen olan tek bir ýrk kaldý: Ýnsan ýrký. Yani seninkiler, insancýk. Atalarýn yavaþ yavaþ tüm gezegene yayýlmaya baþladý ve yeni bir uygarlýk kurdular. Bugün Pasifik Okyanusu olarak bilinen yerde Lemurya ya da diðer adýyla Mu adý verilen Vega / Sirius tipi bir uygarlýktý bu.”

Çocuk sordu: “Peki senin kaçan atalarýna ne oldu, onlar neredeler?”

“ Maldek gezegenine kaçan atalarým bu gezegeni ileri teknolojik silahlarla donattýlar. Dünyayý yeniden ele geçirme amacýndan hiç vazgeçmediler. Maldek’in Dünya yörüngesine en çok yaklaþtýðý zamaný ayarlayarak saldýrýya geçtiler. Ýki gezegen arasýnda nükleer silahlar kullanýldý. Sen bilir misin nükleer silahlarýn ne olduðunu insancýk? Her iki gezegenden de muazzam büyüklükte parçalar koptu. Öyle büyük parçalar ki bu parçalardan biri Ay’dý mesela.”

“Ay dede mi koptu?”

Soruyu duymazdan gelen kertenkele heyecanla anlatmayý sürdürdü:

“Dünyadan kopan diðer parçalar ile Maldek’ten kopan parçalar karýþarak bir astreoit kuþaðý meydana getirdi. Astreoit kuþaðý nedir diye sorma sakýn, okula baþlayýnca öðrenirsin. Galaktik Federasyon dediðimiz uzay hiyerarþik düzenindeki diðer gezegen ve yýldýzlarýn ortak kararlarýyla Maldek ile Dünya gezegeni arasýnda geçen bu þiddetli savaþýn tekrarlanmamasý için Maldek’in yörüngesi deðiþtirildi. Ay, Dünyanýn uydusu olacak þekilde yörüngesi yeniden düzenlendi ve Dünya gezegenini atalarýma yani sürüngen ýrk tehlikesine karþý gözlemek ve korumakla görevli bir uygarlýk Ay üzerine yerleþtirildi.”

Kertenkele derin bir iç geçirdi.

“ Ýnsanoðlu bizi dünyadan gönderdi, ama kendi içinde asla huzur bulamadý iþte. Birçok uygarlýk kurdu atalarýn insancýk, ama þu koskoca gezegeni kendi türüyle bile paylaþamadý, hep savaþlar yaptý kendi içinde. Tabi o zamanýn savaþlarý senin þimdi anlayamayacaðýn güçte füzyon ve nükleer silahlarla yapýlan savaþlardý. Hatta yine bu savaþlardan biri sýrasýnda Dünya atmosferini tehlikeli radyasyonlardan koruyan kristalize suyu içinde barýndýran Gökkubbe yýkýldý da Dünya gezegeni 40 gün - 40 gece süren yaðmur ve tufanlar altýnda kaldý. Tabi bu felaketlerden sonra hem insan ýrkýnýn boylarý ve yaþam süreleri kýsaldý, hem de biz sürüngenler minyatür ölçülere sahip olduk.”

Kertenkele hikayesini bitirdiðini belli eden çevik bir hareketle kuyruðunu tekrar arkaya aldý. “Gün gelecek tekrar bu gezegenin sahipleri olacaðýz insancýk. Bunu hiç aklýndan çýkarma.” diyerek baþýný çevirdi ve hýzlý hareketlerle taþýn öte yanýna geçerek gözden kayboldu. Çocuk ellerini çenesinden indirip uzandýðý yerden ayaða kalktý. Üstündeki topraklarý küçük eleriyle silkeledi ve merdivenlerden çýkarak evine girdi.

Akþam terasta ailece yemek yedikleri sýrada ufaklýk oturduðu sandalyeden fýrladý ve eliyle gökyüzünde bir ýþýk topu gibi asýlý duran Ay’ý gösterdi ve seslendi:

“Ay dedeyi bile kopardýlar. Ben artýk savaþlar olsun istemiyorum. Ben tüm insanlarla ve tüm galaktik uygarlýklarla bu gezegeni paylaþabileceðimizi düþünüyorum. Artýk düþmanlýk kalksýn, yunuslarla balinalar tekrar sudan çýkýp aramýzda yaþamaya baþlasýnlar. Bu gezegen çok güzel, bu güzelliði neden paylaþmayý bilmiyoruz? Ben füzyon istemiyorum, ben nükleer istemiyorum, parçalar kopsun istemiyorum artýk. Tamam mý?”

Annesiyle babasý yedikleri lokmalarý aðýzlarýnda unutmuþ, çocuðun birdenbire söylediði bu akýl dolu cümlelerle þaþkýna dönmüþlerdi. Önce birbirlerine, sonra ufaklýða baktýlar ve sakince “Tamam” diyebildiler. Çocuk tekrar sandalyesine oturdu, büyük bir iþtahla yemeðe koyuldu.


…Gökyüzünde neþeli bir hareketlilik… yýldýzlar yanýyor, yýldýzlar sönüyor… Ay dedenin donuk yüzünde bir tebessüm beliriyor. Bu gece çocuk kalbinden gelen sevgi çaðrýsý geceyi ve yarýnlarý aydýnlatýyor…