Sekizinci Bölüm
Adam, son olarak bir daha denedi: " Kimisinin parası, kimisinin duası derler ya!... İşte öyle!..." diyebildi, arkasını getiremedi... Çok alçak bir sesle ama düzgün konuşuyordu... Kokoreççi, " Vay senin duanın da, senin de!... Sana yararı dokunmayan duaların bana mı yarayacak? Defol başımdan " diye azarlarken adama yarım ekmek arası kokoreç uzattı ama, orta yaşlı adam kokoreci almadı; yine sendeleyerek gerisingeri dönüp uzaklaşıp daracık ve karanlık bir sokağa saparak gözden kayboldu!... Hilmi üç yarım ekmek kokoreci paket yaptırdı. Daracık ve karanlık sokağa girmeyi göze alamadı ama o arada beş - on dakika dolaştı. Tünel’ den yana yürüdü… Biraz gittikten sonra geri döndü. Dar ve karanlık sokağı gözlüyordu çaktırmadan. Orta yaşlı perişan adam caddeye bir başka sokaktan girmiş Taksim yönüne doğru sendeleyerek ilerlemeye çalışıyordu. Arkasından yetişti adamla çok yakından göz göze geldi. Hilmi, içinden ‘ birisine mi benzettim yoksa’ diye geçirdi. Sonra ‘ Yok canım ! Sen de!’ dercesine bu sanıyı kafasından silmeye çalıştı. Adam’ a ‘ Üstadım bunlar sana. Lütfen alır mısın? Belki açsınızdır ‘ dedi. Hilmi bu sözcükleri hiç seçmeden , düşünmeden sarfetmişti.. Adam pakete uzanmak ya da sevinmek şöyle dursun ürküntüye kapılarak geri çekilmeye başladı. Hilmi paket elinde ona doğru temkinlice ilerlemeyi sürdürdü… Adam “Beni tanıdın değil mi? Gazetecisin!..” dedi ürkek ve titrek bir sesle usulca. Hilmi, adamın ‘ Büsbütün üşüttüğüne’ hükmederek elindeki paketi adama yakın bir yerde duvarın dibine koydu ve oradan hızla uzaklaştı… Taksim yönüne yüz metre kadar yürüdükten sonra caddenin karşı tarafından geri döndü. Bir kokoreç daha aldı. Bu kokoreci adamın kokoreç paketlerini alıp almadığını, yeyip yemediğini gözlemek için orada savsaklamaya bahane olarak almıştı.. Ama yedi. Sabahın ayazında hiç de fena olmadı. Adamın paketleri alarak ikisini yediğini, birisini de benzer kaderi paylaştığı başka birine verdiğini gördü ve otelin yolunu tuttu…
Bir toplum ki çocukların, yaşlıların ve zeka engellilerin büyücek bir bölümü korumasız ve korunaksız... Ne geçmişleri var, ne de gelecekleri ama, bunları olağan bakışlarla izleyen toplumun geçmişini yaşlılar, geleceğini çocuklar oluşturmuyor mu? Bir de zeka engellilerimiz var, bunlar da çokluk yazgılarıyla başbaşa!.. Etiketsiz, hiyerarşik olarak hiçbir kariyeri ve üniforması, silahı, örgütü ve örgütlenme olanağı bulunmayan bu katmanlar toplumun öp öz malıdır... Bu mala sahip çıkmayan bir toplum maddi dünyasının elden uçup gittiğinin ayırdına vardığı için olsa gerek; umudunu cinlere, okumaya-üfürmeye , taşlara, duvarlara, çula, çaputa bağlar oldu!... Bir toplum ki, çocuğa, yaşlıya, engelliye kucak açamıyorsa yok olup gitmeye adaydır eninde sonunda… Bu toplum, tarihte kurduğu devletlerin sayılarıyla övünebilir de! O devletleri nasıl yıktığına gelince diyecek bir sözü, ortaya koyacak bir gerekçesi olamaz, ne acı ki!... Bunca ürkünç görüntüleri izleyerek yürürken kendisine sataşanlar, küfür savuranlar, para ve sigara isteyenler oldu. O insanları gözlemlemenin yanında herhangi bir şekilde ilgilenmeyi, dile getirdikleri isteği yerine getirmeyi güvenlikli bulmuyordu. Galatasaray' dan Tünel ‘ e doğru ilerlemeyi de düşünmüyordu kendi güvenliği bakımından… Ve geri döndü...
Sürecejk
mudibeya@hotmail.com