Her şey tanımadığım, bilmediğim Orta Doğu bataklığında yaşayan ünlü bir generalin öldürülmesiyle başlamıştı. Süper Güç bu generali ya da kendi deyimine göre teröristi öldürdüğü için medyada güç gösterisi yapıyor, Orta Doğu ülkesi ise bu generalin intikamını alacağına dair yeminler ediyordu.

Öldürmenin hemen arkasından gelen intikam sözleri medyada çalkalanıyor, Dünya’nın her yerinden olacaklarla ilgili tweetler atılıyor ve Süper Güç vatandaşları için dikkatli olma çağrısında bulunuyordu. Bir hafta geçti. Tehditler devam etti. İki hafta geçti. Orta Doğu ülkesi uygun anı bekleyeceğini söyledi. Üç hafta geçti. Orta Doğu ülkesi konuyu unutmadıklarını fakat başka birilerinin de dikkatli olması gerektiğini söyledi. Dört hafta geçti. Herkes işine ve gücüne devam etti.

İki ay sonra dananın kuyruğu tam anlamıyla koptu. Orta Doğu ülkesi Süper Güç’ün başka bir ülkedeki kahve zincirlerinden birini bombaladığı haberi yankılandı. İçerisinde onlarca ölü ve yaralıya neden oldu. Dünya basını hemen bu durumu son dakika haberiyle yayınladı ve ölenlerin içinden Süper Güç’e ait ünlü bir gazeteci bulunduğu bilgisi de bomba gibi düştü. ”Haber kovalamaya çalışırken, kendisi haber olmuştu bu kez. Belki de son kez…” gibilerinden manşetler atıldı.

Süper Güç’ün istediği bahane çıkmıştı. Ölen onlarca insan, sıradan ve diğer ülkeden olduğu için şehit adı altında rafa kaldırılmış fakat gazeteci sırf Süper Güç’ün topraklarında doğan biri olduğundan bir kahraman gibi idolleştirilmiş ve sayesinde Süper Güç, Orta Doğu ülkesine savaş ilan etmişti.

Orta Doğu ülkesinde ise bu durum sevinçle kutlanıyor, siz bizi öldürürseniz biz de sizi böyle öldürürüz diye savaş çığırtkanlığı yapılıyordu. Kimdi bu savaş çığırtkanlığı yapanlar? Cuma günleri camiye gidenler. Oruç tutanlar. Hacca gidenler. Zekat verenler. Banka müdürleri. Otobüs şoförleri. Doktorlar. Öğretmenler. Solcular. Ateistler. Kısaca Orta Doğu ülkesindeki hemen hemen herkes.

Peki ya en başta savaşı başlatıp şimdi üzülenler kimlerdi? Her pazar ayine gidenler. Oruç tutanlar. Banka müdürleri. Otobüs şoförleri. Doktorlar. Öğretmenler. Demokratlar. Ateistler. Kısaca Süper Güç ülkesindeki hemen hemen herkes.

Hem Orta Doğu ülkesinde hem de Süper Güç’de yaşayan insanlar benzer yaşam biçimlerine ve 60 -70 sene ortalama ömürlere sahip olmalarına rağmen birbirlerinden nefret ediyor ve türlü türlü nedenlerle birbirlerini öldürmeye can atıyorlardı. Tıpkı insanlığın bilinen tarihinden itibaren olduğu gibi. Tıpkı iki kardeş Habil ve Kabil gibi…

Süper Güç; gazetecisinin ölümüyle savaş gemilerini Orta Doğu ülkesinin yakınlarına çekerek hem denizden hem de havadan saldırılara başladı. İlk gün askeri üslere ve elektrik santrallerine saldırıda bulundu. İkinci gün başkente ağır saldırılarda bulundu. Üçüncü gün ekonomik şehrini iyice bombaladı ve dördüncü gün sanki ilk kez saldırı yapacakmış gibi bunu Dünya ile duyurdu. Orta Doğu’daki insanlar elektriğe ulaşamıyor, ellerindeki telefonlar çekmiyor, bilgisayarlardan internete giremiyor hatta radyo ve fax bile kullanamıyorlardı. Ordu dağılmış, meclisinden ise ses seda çıkamıyordu. Süper Güç, her ülkeyi yaptığı gibi Orta Doğu ülkesini de gerek bilişim gerek enerji gerekse sosyal medya üzerinden bağımlı yaptığından, bu oyuncakları Orta Doğu ülkesinin elinden alıp onu savunmasız bırakmış ve yapacağı katliamı Dünya’nın duymaması için de istediği zamanda başlatmıştı.

Milyonlarca insan aç kaldı. Milyonlarca insan tecavüze uğradı. Milyonlarca insan öldürüldü. Bunu kimse görmedi. Bunu kimse konuşmadı. Bunu kimse paylaşamadı. Sadece askeri üslerinin bombalandığını ve Süper Güç’ün yakında Orta Doğu ülkesine çok fazla zarar vermeden demokrasi getireceğini duydu. Bununla ilgili de birkaç görüntü paylaştı. Gündem yine başka şeylere doğru kaydı…

Ha unutmadan bir de ünlü kahve zinciri vurulmuştu ya. Onu Orta Doğu ülkesi vurmadı. Sadece vurduğu söylendi. Orta Doğu ülkesi de güçsüzlüğünü göstermemek için ”biz vurduk” dedi. Bir daha da kendisinden de, intikam yeminlerinden de haber alınamadı.